Το ίδιο απίθανο με το να βρεις βελόνα στα άχυρα...

Η κίνηση της ΟΥΕΦΑ να μεταφέρει στις μονές χρονιές τα πρωταθλήματα των Ελπίδων ήταν σωστή και φάνηκε πριν από δύο χρόνια στην Ολλανδία όταν όλοι ασχολήθηκαν με τη διοργάνωση των «αστεριών του αύριο».

Με μία διαφορά πλέον σε σύγκριση με παλιά, πως ήδη τα περισσότερα παιδιά είναι γνωστά και έχουν καλά συμβόλαια. Οι Ολλανδοί που κατέκτησαν με περίπατο το τουρνουά το 2006 και επανέλαβαν τον θρίαμβό τους το 2007 διέθεταν τον Χούντελαρ, τον Χοφς, τον Καστελέν, τον Μαντούρο και τον Μπάμπελ, ονόματα που ήδη ήταν γνωστά πριν αρχίσουν οι αγώνες.

Επειδή όμως ποτέ το ξεκίνημα ενός παίκτη δεν προεξοφλεί και την ανάλογη συνέχεια, από αυτά τα φιντάνια των «οράνιε» μόνο ο Χούντελαρ έκανε άλμα στην καριέρα του και υπό προϋποθέσεις το ίδιο ισχύει για τον Μπάμπελ. Αντίθετα ο Μαντούρο με την κακή επιλογή του να μεταγραφεί στη Βαλένθια βάλτωσε και περιμένει κάτι συγκλονιστικό για να ξαναβρεί τη χαμένη αυτοπεποίθησή του. Μιλάμε για έναν παίκτη που το 2003-2004 ήταν με τον Αγιαξ η μεγάλη αποκάλυψη του πρωταθλήματος, πήγε στο Μουντιάλ το 2006 και αγωνίστηκε εναντίον της Αργεντινής, αλλά η συνέχεια για τον «νέο Ράικαρντ» δεν ήταν η αναμενόμενη.

Οι Ολλανδοί δεν είναι παρόντες στη Σουηδία αυτή τη φορά και τα φαβορί είναι η (μόνιμη πρωταγωνίστρια σε αυτές τις ηλικίες) Ισπανία και η Ιταλία αλλά και η Αγγλία με την εξαιρετική Σερβία. Από αυτούς που ξεχώρισαν πριν από δύο χρόνια, ο Ισραηλινός Μπεν Σαχάρ, τον οποίο θαυμάσαμε στα παιχνίδια κόντρα στην Εθνική μας, βρέθηκε στην Τσέλσι (αφού ο δαιμόνιος ατζέντης Πίνι Ζάχαβι κατάλαβε το ταλέντο του συμπατριώτη του και τον έστειλε... συστημένο τότε στον Μουρίνιο), αλλά δεν είχε την εξέλιξη που περιμέναμε και αγωνίζεται δανεικός στην Ντε Γκράαφσαπ. Από τους Ιταλούς είχαν ξεχωρίσει ο Μοντολίβο, τον οποίο βελτίωσε αφάνταστα ο Πραντέλι στη Φιορεντίνα, και ο Τζιαμπάολο Πατσίνι που αγωνίζεται πια στην εθνική ανδρών. Από τους Πορτογάλους είχε φανεί ο Νάνι που δεν έκανε το «μπαμ» πηγαίνοντας στη Γιουνάιτεντ και ο Μοουτίνιο ο οποίος εξελίχτηκε στον νεότερο αρχηγό της ιστορίας της Σπόρτινγκ και έπαιξε βασικός πέρυσι στο Euro.

Οι Αγγλοι είχαν τους περισσότερους παίκτες οι οποίοι έγιναν βασικοί σε ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, όπως ο Φέρντιναντ και ο Ρίο-Κόκερ, ενώ η περίπτωση του Τζέιμς Μίλνερ είναι για το βιβλίο Γκίνες. Το 2002 έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ με τη φανέλα της Λιντς, αλλά επτά χρόνια αργότερα το ότι ακόμα είναι στην εθνική Ελπίδων (ο ρέκορντμαν όλων των εποχών με 42 συμμετοχές) προδίδει στασιμότητα!

Οι αγώνες θα μας δώσουν θέαμα και μερικά ονόματα που θα μας συνοδεύουν τα επόμενα έτη όπως γίνεται χρόνια. Παίκτες όπως ο Γουόλκοτ, ο Μπαλοτέλι, ο Μπόγιαν Κρκιτς, ο Ακουαφρέσκα και ο Αγκμπονλαχόρ είναι ήδη πασίγνωστοι ενώ σε εμάς είναι γνωστοί και οι αδελφοί Χετεμάι, αλλά ο κόσμος θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει κάποια νέα φιντάνια όπως οι Σέρβοι Σουλεϊμάνι, Ντόρβεβιτς, Αντιτς, ο Φινλανδός Πάρικα, ο Γερμανός Μάρκο Μάριν και οι Λευκορώσοι Κομαρόφσκι και Γιουρτσένκο.

Πάντως επειδή διάβασα ότι ο Πιτ Κάιζερ θα παρακολουθήσει τα ματς για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, θα γράψω αυτό που φωνάζω χρόνια: ακούγεται καλό και εντυπωσιάζει τους οπαδούς που το διαβάζουν στην εφημερίδα, αλλά όποιοι είναι ονόματα σε αυτές τις ηλικίες ήδη έχουν κάνει καλά συμβόλαια. Επίσης όποιοι ξεχωρίσουν αυτές τις δύο εβδομάδες δεν πρόκειται να επιλέξουν ως επόμενο σταθμό της καριέρας τους την Ελλάδα.

Κάποτε ο Εγκε Γκέραρντ ήταν ο μοναδικός τεχνικός ελληνικής ομάδας που πήγαινε σε τέτοια τουρνουά. Με τη διαφορά ότι προτιμούσε τα Παγκόσμια Νέων και Παίδων, στα οποία έχεις κάποια ελπίδα να βρεις διαμάντια πριν το καταλάβουν οι άλλοι. Πλέον στην εποχή του Ιντερνετ και των δορυφορικών συνδέσεων το να ελπίζεις να ανακαλύψεις εσύ πρώτος ποδοσφαιριστή σε τελική φάση Ελπίδων, εκτός από αφελές, είναι ταυτόχρονα και τόσο απίθανο όσο και το να βρεις βελόνα στα άχυρα!

Το «Μαύρο Φιλί»...

Εχω χάσει το μέτρημα για το ποιο βιβλίο του είναι αυτό... Νομίζω το πέμπτο, αλλά έτσι κι αλλιώς καμία σημασία δεν έχει.

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος πάντα μπορούσε να γράφει μαγικά, όμως, με κάθε βιβλίο του ωριμάζει. Εγραφα μετά το «Game Boy» πως οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ χτύπησαν φλέβα χρυσού με τον Μένιο. Μόνο που δεν υπολόγιζα και εγώ πόσο εύκολο θα του ήταν να ξεφύγει από την πεπατημένη, δηλαδή να γράφει βιβλία που θα είχαν ήρωες βγαλμένους από τα γήπεδα και να πάει σε άλλα, δύσβατα μονοπάτια.

Το καινούργιο βιβλίο του λέγεται «Μαύρο Φιλί» και χωρίς να θέλω να προδώσω τίποτα από το σενάριο, απλά λέω πως η ανατροπή που έχει ξεπερνά όλα τα προηγούμενα έργα του. Κάθε βιβλίο, το ξέρω από προσωπική πείρα, έχει πολύ κόπο και για αυτό θαυμάζω την αντοχή του να είναι συνεπής κάθε χρόνο στο ραντεβού του.

Επίσης λένε πως κάθε βιβλίο το νιώθεις σαν παιδί σου και υπό αυτό το πρίσμα ο Μένιος είναι ήδη... πολύτεκνος, αλλά βάζω στοίχημα πως δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να γράφει. Καλοτάξιδο...