Τι προσφέρεις και όχι πόσο στοιχίζεις

Ο Μισέλ Πλατινί τοποθετήθηκε ξεκάθαρα για την επικείμενη μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Ρεάλ, δηλώνοντας σοκαρισμένος. Δεν έχει άδικο, μια και βρισκόμαστε στα πρόθυρα να σπάσει το φράγμα των 100 εκατομμυρίων ευρώ! Μοιάζει τρελό, αλλά πάντα τα μεγάλα ποσά προκαλούσαν. Τα 76 εκατομμύρια που στοίχισε ο Ζιντάν στη Ρεάλ το 2001 έμειναν ρεκόρ μέχρι σήμερα. Κάτι περίεργο μεν, αλλά απόλυτα κατανοητό, μια και η κατάρρευση όλου του τηλεοπτικού τοπίου τότε, καθήλωσε τις τιμές και προσγείωσε απότομα πολλούς. Φυσικά ο Μισέλ Πλατινί έχει ασθενή μνήμη.

Στη δική του εποχή, όταν η Γιουβέντους μπορούσε να στρώσει με τα λεφτά του Ανιέλι τον δρόμο για να αποκτηθεί όποιος ήθελε, το έκανε. Βεβαίως και ανατρέπεται η ισορροπία και υπονομεύεται το fair play, αλλά αυτό δεν συμβαίνει έτσι και αλλιώς χρόνια τώρα με… χορηγό την ίδια την ΟΥΕΦΑ; Δίνοντας χρήματα σε αυτούς που μετέχουν μόνιμα στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν ανοίγει την ψαλίδα στον εσωτερικό ανταγωνισμό;

Επί της ουσίας, τώρα, αξίζει ο (κάθε) Ρονάλντο τόσα λεφτά; Η άποψή μου δεν αλλάζει εδώ και πολλά χρόνια, ότι δηλαδή η κάθε μεταγραφή έχει καθρέφτη μονάχα το γήπεδο! Κι αν αποδεικνύεται καλή ή κακή η μεταγραφή, δεν το οριοθετεί το ποσό της, αλλά η προσφορά του παίκτη στην ομάδα. Κάτι που ισχύει σε όλο τον κόσμο. Ο Ρονάλντο αποκτήθηκε με 14 εκατομμύρια ευρώ, ποσό το οποίο το 2003 για ένα 18χρονο παιδί έμοιαζε πολύ μεγάλο. Σήμερα με την αξία του στο συν 570% τα λεφτά που έδωσε τότε ο σερ Αλεξ μοιάζουν... φιστίκια.

Οταν η Μπαρτσελόνα πλήρωνε 40 εκατομμύρια ευρώ πριν από οκτώ χρόνια για να πάρει τον Μαρκ Οφερμαρς, το ποσό στην τούρλα της τρέλας με τα χρήματα από τις δορυφορικές πλατφόρμες έμοιαζε μεγάλο μεν, αλλά λογικό για την… παράλογη εκείνη εποχή! Με απόσταση από το γεγονός και με την αποτίμηση της προσφοράς, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πόσο ακριβά κόστισε στους Καταλανούς ο Ολλανδός. Πέρυσι η Τσέλσι πλήρωσε 10 εκατομμύρια ευρώ και αγόρασε τον Ντέκο. Εμοιαζε ευκαιρία, αλλά με την εικόνα του Πορτογάλου στην αγωνιστική σεζόν τελικά αποδείχτηκαν πεταμένα χρήματα!

Κάθε φορά που συζητούμε για προβλέψεις σχετικά με το αν μία μεταγραφή θα βοηθήσει μία ομάδα, το μυαλό μου πάει στον Δημήτρη Σαραβάκο. Το καλοκαίρι του 1984 η μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό έσπασε το φράγμα των 80 εκατομμυρίων δραχμών (μια και τώρα μιλάμε για 80 εκατομμύρια λίρες ως τιμή του Ρονάλντο) και φυσικά η ερώτηση στον Τύπο ήταν αν τα άξιζε. Κάποιοι βιάστηκαν από εκείνο το καλοκαίρι να πουν «όχι». Σήμερα σας φαίνεται αδιανόητο. Κι όμως, το είχε γράψει μεγάλος αρθρογράφος της εποχής στην εφημερίδα «Τα Νέα» κι όχι σε κάποιο συλλογικό έντυπο!

Στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2001 παρακολουθήσαμε το μεγάλο σίριαλ για την απόκτηση του Κωνσταντίνου. Τα σχεδόν τέσσερα δισ. παλιές δραχμές έφτασε η μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό, σχεδόν 11 εκατομμύρια ευρώ. Ποσό μυθικό, το οποίο φυσικά δεν μπόρεσε ποτέ να δικαιολογήσει με την παρουσία του. Το ίδιο καλοκαίρι ο Ζιντάν πήγε στη Ρεάλ με το ποσό ρεκόρ μέχρι τις μέρες μας των 76 εκατομμυρίων ευρώ. Ο ίδιος δήλωνε πως δεν αξίζει τόσα χρήματα. Η προσφορά του όμως απέδειξε πως σωστά η Ρεάλ έσπασε τα ταμεία. Αυτό κάνει και τώρα με τον Ρονάλντο.

Γενικότερα, με την πολιτική της να θυμίζει την προηγούμενη εποχή του Πέρεθ, θα φτάσει, όπως όλα δείχνουν, στο σημείο να διαθέτει από το νούμερο ένα έως και το νούμερο τέσσερα στη λίστα των πιο ακριβών μεταγραφών στην ιστορία (Ρονάλντο, Ζιντάν, Κακά και Φίγκο).

Και όσο προκλητικά ακούγονται τα νούμερα, η αλήθεια είναι πως πάντα η κάθε μεταγραφή για την εποχή της προκαλούσε σάλο. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας οι αλλεπάλληλες μεταγραφές του Βιέρι, για κάποια χρόνια προκαλούσαν το κοινό αίσθημα και ένας άνεργος Ιταλός αυτοκτόνησε.

Στην Ελλάδα από το ένα εκατομμύριο δραχμές που κόστισε κάποτε ο Παναγιώτης Κυπριανίδης στον Ολυμπιακό και ο Τάκης Λουκανίδης στον Παναθηναϊκό (με εντελώς διαφορετικές καριέρες και ανταπόδοση του ποσού στις ομάδες τους) φτάσαμε κάποια στιγμή στα δισεκατομμύρια που αναλογικά ήταν πάντα υπερβολικά ως ποσά! Τα πέντε εκατομμύρια δραχμές, για παράδειγμα, που στοίχισε στον Νίκο Γουλανδρή και στον Ολυμπιακό η απόκτηση του Μιγκέλ Νικολάου το 1972, ήταν αρκετά για να αγοράσεις τέσσερις πολυκατοικίες στο Κολωνάκι! Το ζητούμενο δεν είναι αν ήταν πολλά, αλλά ότι δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα. Αντίθετα με άλλους ακριβοπληρωμένους της εποχής, τους αείμνηστους Κρητικόπουλο και Δαβουρλή, αλλά και τον Μπάμπη Σταυρόπουλο, παίκτες, οι οποίοι έβγαλαν και με το παραπάνω τα λεφτά τους.

Αλλη μία πολυσυζητημένη μετακίνηση, των 15 εκατομμυρίων για ένα τεράστιο ταλέντο, τον Κώστα Αϊδινίου, από τον Ηρακλή το 1974 και μάλιστα με τιμωρία ενός έτους στον Ολυμπιακό δεν είχε ανάλογη προσφορά. Ο Θωμάς Μαύρος και ο Νίκος Αναστόπουλος, προερχόμενοι από τον Πανιώνιο, έσπασαν το φράγμα των 30 και των 50 εκατομμυρίων δραχμών αντίστοιχα. Ποσά αληθινή πρόκληση για τότε που δόθηκαν, αλλά συνδύασαν τα ονόματά τους με τις ομάδες που πήγαν. Αυτό μιλάει από μόνο του για την επένδυση που έγινε στα πόδια τους.

Ο Κατσουράνης πήγε πάμφθηνος στην ΑΕΚ το 2002, γιατί τον απέρριψε ο... Σάντος για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος είχε ακριβοπληρώσει τον Παντελή Κωνσταντινίδη από τον ΠΑΟΚ! Ο Μπίσκαν και ο Κονσεϊσάο κόστισαν στον ΠΑΟ ένα κάρο λεφτά, αλλά η προσφορά τους ήταν μηδαμινή, την ώρα που ο Σαλπιγγίδης στοίχισε μεν, αλλά πρόσφερε. Η ίδια ιστορία με του Μπόρχα, του Ραούλ Μπράβο, του Νούνιες και του Ουαντού στον Ολυμπιακό, ο οποίος πήρε κάθε δεκάρα πίσω από τον Κοβάσεβιτς και τον Γκαλέτι. Στην ΑΕΚ ο Μπλάνκο πρόσφερε πιο πολλά από τα λεφτά που κόστισε, αλλά ο Αρουαμπαρένα που έμοιαζε σίγουρο στοίχημα, αποδείχτηκε φύρα!

Ο Κλέιτον και ο Μελίσσης πληρώθηκαν δυσανάλογα για την περιορισμένη αξία τους πέρυσι και το γήπεδο απέδειξε αυτή τη διαφορά. Το συμπέρασμα είναι ένα και απλό: κάθε μεταγραφή δεν κρίνεται από το ποσό που στοίχισε, αλλά από το τι πρόσφερε. Ο Γιόχαν Κρόιφ πληρώθηκε ένα εκατομμύριο δολάρια για να πάει από τον Αγιαξ στη Μπαρτσελόνα, αλλά έγινε ο εμβληματικός της ηγέτης διαχρονικά κι όχι μόνο ως ποδοσφαιριστής.

Ο Τρέβορ Φράνσις ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο λίρες το 1979 κατά τη μετακίνησή του στη Νότιγχαμ Φόρεστ από την Μπέρμιγχαμ, αλλά μόλις μερικούς μήνες μετά της χάρισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, οπότε δεν χρειάστηκε καν αποτίμηση! Ο Ρονάλντο και ο Κακά κοστίζουν σχεδόν 160 εκατομμύρια ευρώ. Αν τελικά ήταν πολλά ή λίγα, θα το ξέρουμε μόνο αν σε έντεκα μήνες μέσα στο «σπίτι» της η Ρεάλ αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης.