Στον Γιάννη και τον Βαγγέλη που δεν τους ξέχασα...

Κάθε φορά που γράφω για επετείους, σφίγγεται η καρδιά μου. Το μυαλό πάει στα χρόνια που πέρασαν. Πάει στους ανθρώπους που πέρασαν. Οσοι είμαστε εδώ και συνεχίζουμε, βρισκόμαστε μεταξύ μας, θυμάται ο ένας τον άλλον, ίσως "λιβανίζει" ο ένας τον άλλον. Σημασία έχει να θυμόμαστε που και που, εκείνους που πέρασαν κι άφησαν το αποτύπωμα τους. Μπορεί να έφυγαν σαν φίλοι, μπορεί να έφυγαν πικραμένοι, μπορεί γιατί βρήκαν κάπου αλλού καλύτερα. Ξέρω ορισμένους που έφυγαν γιατί τα τσούγκρισαν μαζί μου. Τον Γιάννη και τον Βαγγέλη. Πέρασε ο καιρός, οι παλιές διαφορές "πάλιωσαν" ακόμα περισσότερο και έχουν ξεθωριάσει. Δεν νομίζω ότι πρέπει να ξεθωριάσει η συμμετοχή του Καραλή και του Μπραουδάκη σ' αυτό που σήμερα γιορτάζουμε.

Δεκατρία χρόνια τώρα ό,τι με έμπνευση και πολλή δουλειά αλλά και αρκετή τύχη, δημιουργήσαμε, εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσα στις βασικές προτιμήσεις των ακροατών στο σύνολο τους. Εχουμε λοιπόν κάθε λόγο να αισθανόμαστε ικανοποίηση. Δεν έχουμε κανένα λόγο να καθίσουμε στ' αυγά μας εφησυχασμένοι. Αλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία κι άλλοτε με μικρότερη πάντα θα ψάχνουμε και θα "ψαχνόμαστε". Πάντα θα αλλάζουμε. Χρόνο με το χρόνο οι ακροατές μας γίνονται πιο απαιτητικοί πιο υποψιασμένοι. Αλλάζει και το περιβάλλον στη ραδιοφωνική μπάντα. Προστέθηκαν δύο νέα "αθλητικά" ραδιόφωνα, δίπλα στο δικό μας και το κρατικό ραδιόφωνο. Ο ακροατής συγκρίνει και επιλέγει. Μας χαροποιεί ότι μας κρατάει στην κορυφή και μας δεσμεύει με νέες ιδέες και νέα πρόσωπα. Θεωρούμε ότι σε γενικές γραμμές ανταποκρινόμαστε και θα το δείξουμε πάλι με το νέο πρόγραμμα από την νέα "ραδιοφωνική χρονιά".

Για ορισμένους από μας ο ραδιοφωνικός χρόνος δεν μετράει δεκατρία χρόνια αλλά είκοσι. Ερχόμαστε από την εποχή της δημοτικής ραδιοφωνίας και του "ΔΙΑΥΛΟΥ 10". Σπάνια θυμίζω δημόσια αυτό το γεγονός. Το κάνω τώρα γιατί το θεωρώ ως μια ανεξόφλητη οφειλή στον Παντελή Καλαϊτζίδη, τον Στέφανο Παλουότολο, τον Γιώργο Τσάμπρα, τον Μάνο Ζερβάκη, την Εύη Κυριαζοπούλου, τον Χρήστο Χαραλαμπόπουλο. Περνούν τα χρόνια αλλά να μην ξεχνιόμαστε. Ανάμεσα στους αναγνώστες αυτού του σημειώματος πολλοί θα θεωρούν ως πιο σημαντική στιγμή μου στα δεκατρία χρόνια είναι το EURO 2004.

Δικαιολογημένη σκέψη αλλά μακριά από την πραγματικότητα. Πρώτη σημαντική στιγμή το παρθενικό δελτίο ειδήσεων με την Ελισσάβετ Κυρίτση. Η δεύτερη "μαύρα μεσάνυχτα" με τον μαθητευόμενο - τότε - Σωτήρη Κωσταβάρα στο μικρόφωνο. Είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα το 1996 και ο Μωχάμεντ Αλι προχωρά με την ολυμπιακή φλόγα στο χέρι. «Σωτήρη (ακολουθούν βρισιές) δεν τον βλέπεις ότι τρέμει από συγκίνηση. Πέστο λοιπόν (νέες βρισιές)». Ο καημένος Σωτήρης το λέει για να θυμηθούμε κι οι δύο λίγα λεπτά μετά ότι ο πρωταθλητής του μποξ, πάσχει από πάρκινσον... Σωτήρη, που νάνε άραγε η Σουζάνα...