Ζήτησε να ακυρωθεί το γκολ της ομάδας του!

Aρκετές φορές μία ιστορία ακροβατεί ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα με μόνη διαφορά το αν ο θρύλος που την περιβάλλει απαιτεί ή απαγορεύει την πιστοποίησή της. Ενα ματς ανάμεσα στη Βραζιλία και την Αργεντινή σήμερα είναι εγγύηση προσμονής ενός θεάματος υψηλού επιπέδου που ολόκληρος ο πλανήτης περιμένει με ανυπομονησία, ειδικά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ομως πριν από ένα σχεδόν αιώνα έγινε ένα τέτοιο ματς που καταγράφει με ξεκάθαρο τρόπο πόσο διαφορετικά αντιμετωπιζόταν το παιχνίδι σε ολόκληρο τον κόσμο. Για να ακριβολογήσω, πόσο διαφορετικός ήταν γενικά ο κόσμος, με άλλες αρχές, προτεραιότητες και κυρίως αξίες. Στη Λατινική Αμερική των αρχών του προηγούμενου αιώνα, και ιδιαίτερα σε Αργεντινή και Ουρουγουάη, το ποδόσφαιρο είχε χρησιμότητα ως διέξοδος για την ελίτ που ήθελε κάτι διαφορετικό από το τένις και το γκολφ.

Μάλιστα, οι γυναίκες έδιναν εντυπωσιακό «παρών» στα παιχνίδια της εθνικής ομάδας. Οι τρόποι και η συμπεριφορά κυρίως των Αργεντινών ήταν σημείο αναφοράς. Στις 3 Ιουνίου 1915 ή στις 27 Σεπτεμβρίου 1914 κατ’ άλλους αφού οι ιστορικές αναφορές της εποχής είναι ανεπαρκείς, οι δύο χώρες που με τα χρόνια θα εξελίσσονταν σε αιώνιους εχθρούς στο ποδόσφαιρο έπαιζαν στο Μπουένος Αϊρες για το Ρόκα Καπ. Η Βραζιλία ήταν μπροστά στο σκορ 1-0, όταν οι γηπεδούχοι πέτυχαν γκολ με το χέρι. Αν και ο διαιτητής έδειξε σέντρα, ο αρχηγός των «μπιανκοσελέστε», Γκαλόπ Λανούς, αρνήθηκε να το δεχθεί. Πήγε στον ρέφερι και απαίτησε να μη μετρήσει, κίνηση για την οποία αποθεώθηκε από το πλήθος! Αν κάποιος πιστεύει ότι αυτό μπορεί να συμβεί σήμερα, δεν χαρακτηρίζεται απλά ρομαντικός, αλλά γραφικός!

Και όμως πριν από 100 χρόνια το να παίξεις ποδόσφαιρο σε αυτές τις χώρες ήταν άθλημα αριστοκρατίας και μόνο για τους λευκούς! Στη Λατινική Αμερική εξαπλώθηκε από Αγγλους μετανάστες, επιχειρηματίες ή ναυτικούς και το να διαλαλείς σε εκείνες τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ότι ο πληθυσμός σου είναι «καθαρός» θεωρείτο όπλο στο να προσελκύσεις καλύτερης ποιότητας μετανάστες από την Ευρώπη.

Η Αργεντινή και η Ουρουγουάη από αυτή την άποψη ήταν «ανωτέρα τάξις» σε αντίθεση με τη Βραζιλία. Το 1921 ο Βραζιλιάνος πρόεδρος, Επιτάσιο Πεσόα, έδωσε εντολή να απαρτίζεται η εθνική μόνο από λευκούς όταν θα πήγαινε για παιχνίδι του Κόπα Αμέρικα –της πιο παλιάς διοργάνωσης σε επίπεδο εθνικών ομάδων που ξεκίνησε το 1911- στο Μπουένος Αϊρες!

Η αίσθηση και μόνο πως στην πιο «λευκή» χώρα της περιοχής η Βραζιλία θα εμφάνιζε μαύρους παίκτες δημιουργούσε πρόβλημα στην κυβερνητική τακτική για προσέλκυση επενδυτών! Η απόφαση στερούσε από τη Βραζιλία τον Αρθουρ Φρίντενραϊχ, πρώτο σκόρερ της εθνικής, ο οποίος ήταν γιος Γερμανού μετανάστη και αφροβραζιλιάνας μητέρας. Γεννημένος το 1892, μόλις τέσσερα χρόνια μετά την κατάργηση της δουλεμπορίας στη χώρα, ήταν δημοφιλής παρά το χρώμα του.

Το 1919, όταν σκόραρε στον τελικό του Κόπα Αμέρικα δίνοντας στη Βραζιλία τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της, το μεγαλύτερο κοσμηματοπωλείο του Ρίο έβαλε τα παπούτσια του στη βιτρίνα δίπλα στα περιδέραια και τα δαχτυλίδια. Η απόφαση του Πεσόα το 1921 προκάλεσε μια μικρή επανάσταση και τελικά ο Φρίντενραϊχ, ύστερα από την απαίτηση του κόσμου, δεν έλειψε ποτέ ξανά από αποστολή ανοίγοντας τον δρόμο στους μαύρους να παίξουν στην εθνική Βραζιλίας.

Οι Αργεντινοί, που σχεδόν ποτέ δεν δέχτηκαν την ύπαρξη εγχρώμων, ακόμα και σήμερα έχουν υποτιμητικά τραγούδια για τους Βραζιλιάνους αποκαλώντας τους «μαύρες αδελφές». Η Ουρουγουάη, πάντως, ήταν αυτή που χάρη στον μεγάλο Αντράντε και αργότερα στον Βαρέλα πιστώνεται την αφομοίωση των μαύρων παικτών στην οπαδική συνείδηση στη Λατινική Αμερική. Ο Ιζαμπελίνο Γκραντίν, παρ' όλα αυτά, παραμένει ο άνθρωπος στον οποίο οι μαύροι χρωστούν σχεδόν τα πάντα στη Βραζιλία, μια και η επιβλητική παρουσία του στην εθνική Ουρουγουάης το 1916 έκανε πολλά νέα παιδιά να ξεθαρρέψουν και να απαιτήσουν το δικαίωμα να παίζουν με τους λευκούς στη χώρα της σάμπας.

Ο Γκραντίν, ο οποίος ήταν και πρωταθλητής Λατινικής Αμερικής στα 200 και τα 400 μέτρα, οδήγησε την Ουρουγουάη στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα, αλλά η Χιλή, η οποία έχασε στον τελικό 4-0, έκανε ένσταση θεωρώντας τον «Αφρικανό»! Αρχικά η ένσταση έγινε δεκτή, αλλά έπειτα από λαϊκή απαίτηση που εκδηλώθηκε με διαδήλωση στο Μοντεβίδεο, η λογική υπερίσχυσε. Το 1918 η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας επέτρεψε -αναγκαστικά- τους μαύρους και η Αργεντινή αυτό το χρησιμοποίησε ως όπλο προπαγάνδας εναντίον των γειτόνων της επί πολλές δεκαετίες!

Μακάρι να έρχονταν και άλλοι Ντάρκο

Συνήθως στην Ελλάδα οι παίκτες της δικής του αξίας έρχονται για τα ένσημα. Περπατάνε στο γήπεδο, προσπαθούν όσο χρειάζεται, αλλά δεν ζορίζονται κιόλας. Τα λεφτά να πέφτουν κι όλα καλά. Για κάποιον που έχει περάσει από την Ιταλία, την Αγγλία και την Ισπανία και έχει πάρει τίτλους το να έρθει σε μεγάλη ηλικία στη χώρα μας και να προσπαθήσει να δείξει πως δεν είναι τυχαίος, αυτό είναι άξιο θαυμασμού.

Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς απέδειξε και με το παραπάνω ότι ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής είναι αυτός που δεν στέκεται στο τι έχει πετύχει, αλλά στο τι κάνει μέσα στο γήπεδο για την ομάδα που τον πληρώνει. Σπάνια ξένος παίκτης συγκέντρωσε τέτοια καθολική αποδοχή στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τα γκολ του πέρυσι κράτησαν ζωντανό τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα, αλλά κυρίως βοήθησαν να αποβάλουν οι «ερυθρόλευκοι» το πρόβλημα που τους χαρακτήριζε εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Σέρβος κυνηγός, που σταμάτησε απότομα την καριέρα του λόγω του προβλήματος που διαπιστώθηκε στην καρδιά του, μίλησε σήμερα εφ' όλης της ύλης στην ιστοσελίδα www.sport-fm.gr και στον Γιώργο Μαζιά, δίνοντας απαντήσεις σε όλες τις δικές σας ερωτήσεις. Μετά τις 11 το πρωί η συνέντευξή του ανέβαινε ζωντανά στο site και την παρακολουθήσατε λεπτό προς λεπτό.

Ενας αληθινά μεγάλος παίκτης που έχει πραγματικά πολλά να πει. Ο Κοβάσεβιτς είναι κόσμημα και το ότι τον είδαμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν κέρδος για όλους. Ακόμα και αντίπαλοι τού έπλεξαν το εγκώμιο όταν είχε δώσει τη ραδιοφωνική συνέντευξή του στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 στις 5 Φεβρουαρίου μόλις είχε γίνει γνωστή η κατάσταση της υγείας του. Για όποιον τον έζησε από κοντά ο Ντάρκο ήταν ένα κινητό... φροντιστήριο. Μακάρι να έρχονταν πιο συχνά τέτοιας αγωνιστικής -αλλά και από πλευράς χαρακτήρα- ποιότητας ξένοι παίκτες στην Ελλάδα.