Οι μοίρες τού χάρισαν μια καριέρα σαν παραμύθι

Hταν Γενάρης του 1985, στην «Αθλητική Κυριακή», όταν έφτασε η ώρα να δείξουμε στιγμιότυπα από τα ιταλικά ματς της ημέρας, αφού αναφερθήκαμε στη νέα νίκη της εκπληκτικής Βερόνα που κάλπαζε προς το «σκουντέτο», τα παιχνίδια της Ιντερ, της Τορίνο και της Γιουβέντους φτάσαμε στο ματς της Μίλαν στο Ούντινε.

Μία εποχή μαύρη για τους «ροσονέρι», οι οποίοι ακόμη προσπαθούσαν να συνέλθουν από την τραγική εμπειρία των δύο υποβιβασμών τους, και η ομάδα που είχαν με το ζόρι τερμάτιζε στη μέση της βαθμολογίας. Στα ελάχιστα στιγμιότυπα που παρουσιάσαμε ξεχώριζε εκείνο που έδειχνε ένα αμούστακο παιδί να μπαίνει στο γήπεδο.

«Εδώ βλέπουμε τον 16χρονο Πάολο Μαλντίνι, γιο του μεγάλου Τσέζαρε, αρχηγού της Μίλαν το 1963, όταν πήρε το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών, ο οποίος κάνει ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα και πολλοί λένε πως είναι μεγάλο ταλέντο», ήταν τα λόγια του Ιταλού συναδέλφου και θυμάμαι πως προσπάθησα να μην πω κάτι διαφορετικό.

Οταν την Κυριακή βρέθηκα στη Φλωρεντία, έξω από το Westin Excelsior, όπου έμενε η αποστολή των Μιλανέζων και ο κόσμος περίμενε τους παίκτες να κάνουν την εμφάνισή τους, συνειδητοποίησα πως αυτή την τελευταία μέρα της καριέρας του Πάολο Μαλντίνι έκλεινε ένας ολόκληρος κύκλος. Ακριβώς 24 χρόνια και έξι μήνες μετά από εκείνη την πρώτη παρουσία του, θα μετρούσε 900 εμφανίσεις ακόμη και την τελευταία μέρα του Μάη του 2009, η 902η και τελευταία θα έριχνε την αυλαία.

Μαζί με τα ματς της εθνικής μιλάμε για 1.042 επίσημα παιχνίδια, ένας αριθμός ασύλληπτος στη σημερινή εποχή και ειδικά όταν κάνουμε κουβέντα για τόσο ψηλό και ανταγωνιστικό επίπεδο! Οι ουρανοί της Τοσκάνης είχαν ανοίξει προχθές, σαν τα δάκρυα να ερχόντουσαν από τον ίδιο τον Θεό. Σπάνια ένας τόσο μεγάλος φεύγει σε ματς που κρινόταν κάτι σημαντικό και το έκανε με τον επαγγελματισμό που πάντα τον διέκρινε.

Ο Μαλντίνι είχε ονειρευτεί -και το είχε πει στο «WORLD SOCCER» πριν από λίγες εβδομάδες- ένα τέλος σε ένα ματς με σημασία, που να έκρινε κάτι, και όχι σε ένα φιλικό χωρίς ένταση. Οι μοίρες όταν ζητάς κάτι έντονα σου κάνουν τη χάρη και στο «Αρτέμιο Φράνκι» η Μίλαν έπρεπε να μη χάσει για να πάρει τη θέση που οδηγούσε απευθείας στους ομίλους. Το κατάφερε, όπως συνήθως αυτά τα χρόνια που ο Πάολο φόρεσε τη φανέλα της. Ακόμη και ο Γκουαρντιόλα αισθάνθηκε, τη βραδιά του απόλυτου θριάμβου του την Τετάρτη, την ανάγκη να αφιερώσει την επιτυχία σε έναν τόσο σπάνιο παίκτη όπως ο Μαλντίνι!

Ο γιος του Τσέζαρε έγινε πολύ γρήγορα απλά ο Πάολο. Εγινε ο ίδιος μία ξεχωριστή οντότητα και σιγά σιγά έγραψε αληθινή ιστορία. Ο Νιλς Λίντχολμ, συμπαίκτης κάποτε του Τσέζαρε και πρωτοποριακός προπονητής στα ζητήματα τακτικής και ζώνης στην άμυνα, του έδωσε την ευκαιρία, αλλά επί Αρίγκο Σάκι έγινε ο καλύτερος αριστερός αμυντικός του κόσμου, αν και το καλό του πόδι ήταν το δεξί! Προσπάθησε, όμως, τόσο πολύ στην προπόνηση, που κανένας δεν μπορούσε πια να ξεχωρίσει τη διαφορά.

Η Μίλαν ξανάγινε πρωταγωνίστρια και οι πέντε τίτλοι που πήρε στο πιο σπουδαίο Κύπελλο, είτε ως Πρωταθλητριών το 1989 και το 1990 είτε ως Τσάμπιονς Λιγκ το 1994, το 2003 και το 2007, τον φέρνουν στη δεύτερη θέση όλων των εποχών πίσω μόνο από τον Χέντο, αλλά η διαφορά του με τον Ισπανό που πήρε τα έξι Κύπελλα σε διάστημα δέκα ετών, είναι πως εκείνος το έκανε σε απόσταση 18 χρόνων!

Είναι ο μοναδικός που κατέκτησε ευρωπαϊκό Κύπελλο σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες ως παίκτης και από μόνο του αυτό θα αρκούσε. Η θεά τύχη χαμογελούσε συνωμοτικά τη μέρα που το 16χρονο παιδί έκανε ντεμπούτο εκείνη τη χειμωνιάτικη Κυριακή του 1985. Ο Πάολο τότε ζήτησε απλά ένα δώρο από τους γονείς του, να μην πάει σχολείο την επόμενη μέρα. Ξημερώνοντας η 1η Ιουνίου, με το ποδόσφαιρο να αποτελεί έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα παρελθόν για αυτόν, σίγουρα είναι το πιο περίεργο συναίσθημα για κάποιον που γνώρισε τη δική του αποθέωση.

Μια σεζόν που ήδη ξεκίνησε!

H νέα χρονιά άρχισε ήδη. Για να μη σας μπερδεύω, εννοώ πως για τις ομάδες μας που θα πάρουν μέρος στα νέα Κύπελλα Ευρώπης, η σεζόν δεν αρχίζει μόλις μαζευτούν για προετοιμασία, αλλά ήδη ξεκίνησε από την Κυριακή το βράδυ. Ο ΠΑΟ έμαθε πως θα είναι δεύτερος, άρα θα πάρει μέρος στους προκριματικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά η λίστα με τους πιθανούς αντιπάλους πάγωσε πολύ κόσμο! Φυσιολογικό, αφού πράγματα που γράφαμε και λέγαμε εδώ και ενάμιση χρόνο, από τότε που οριστικοποιήθηκαν οι αλλαγές στο νέο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν είχαν γίνει ευρέως αντιληπτά.

Πλέον ο δεύτερος δεν έχει εύκολη πρόσβαση στους ομίλους, αφού ξεκάθαρα ο Μισέλ Πλατινί και η ΟΥΕΦΑ επιθυμούν περισσότερους πρωταθλητές μέσα στο νέο Τσάμπιονς Λιγκ. Για την ΑΕΚ που ξέρει πως θα αγωνιστεί μόνο ένα γύρο, τον τελευταίο στο UEFA EUROPA LEAGUE, κάποιες μέρες παραπάνω ξεκούρασης είναι σημαντικές, αλλά ταυτόχρονα δημιουργείται και η υποχρέωση η ομάδα να παρουσιαστεί πανέτοιμη και όχι όπως πέρυσι στα ματς με την Ομόνοια.

Για τον ΠΑΟΚ που επιστρέφει έπειτα από τέσσερα χρόνια στην Ευρώπη αλλά και τη Λάρισα είναι πολύ δύσκολο να φτάσουν μέχρι τους ομίλους του νέου ΟΥΕΦΑ, αλλά αν δεν μαζεύουμε βαθμούς τότε σε λίγα χρόνια θα είναι ακόμη πιο δύσκολο για τις ομάδες μας το να παίζουν Σεπτέμβριο στα ευρωκύπελλα!

Ο Ολυμπιακός είναι αυτός που έχει σαφέστατα πιο βατό δρόμο για τους ομίλους και εκείνος που επωμίζεται πιο πολύ την ευθύνη για να μην αποτύχει και να μας δώσει βαθμούς χρήσιμους και για τον ίδιο αλλά και για τη γενικότερη κατάταξή μας στο μέλλον. Γι' αυτό επιμένω πως κάθε μέρα που θα περνά θα είναι χαμένη αν οι εκπρόσωποί μας στην Ευρώπη δεν καταλάβουν πως η καινούργια σεζόν άρχισε κιόλας.