Κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι

Ενα ματς, μία χρονιά. Κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Δεν συμβαίνει μόνο σε εμάς που έχουμε πλέι οφ, συμβαίνει και αλλού. Για παράδειγμα στην Ιταλία, εκεί που σήμερα το μεσημέρι στη Φλωρεντία η Φιορεντίνα υποδέχεται τη Μίλαν και το έπαθλο είναι η τρίτη θέση. Αστείο επίτευγμα για μεγέθη όπως οι «ροσονέρι», αλλά τα 20 εκατομμύρια ευρώ που εγγυάται η ΟΥΕΦΑ με την είσοδο στους ομίλους δεν μπορεί να θεωρηθούν αμελητέο ποσό. Η ισοπαλία αρκεί στη Μίλαν, αλλά την περιμένουν με άγριες διαθέσεις στο «Αρτέμιο Φράνκι» οι «βιόλα» και ένας πρώην πρωταθλητής Ευρώπης με τη φανέλα της, ο Τζιλαρντίνο, που στις όχθες του ποταμού Αρνου ξαναγεννήθηκε.

Ανεξαρτήτως τι θα γίνει απόψε, ο Κάρλο Αντσελότι έπειτα από οκτώ ολόκληρα χρόνια μάλλον θα αποτελέσει παρελθόν και στη θέση του θα κληθεί από αύριο ο Λεονάρντο. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι άφησε ξεκάθαρα να εννοηθεί πως ο κύκλος του Ιταλού τεχνικού, ο οποίος οδήγησε την ομάδα σε δύο Τσάμπιονς Λιγκ, έκλεισε και ο Βραζιλιάνος πρώην διεθνής αμυντικός θα έχει αρκετά λεφτά για μεταγραφές αν η ομάδα μπει στο νέο Τσάμπιονς Λιγκ.

Στην Ελλάδα ο Παναθηναϊκός παίζει απόψε για δύο αποτελέσματα. Φυσικά και είναι πια πολύ πιο δύσκολο από τα προηγούμενα χρόνια για τον δεύτερο της βαθμολογίας να μπει στους ομίλους, αλλά στους «πράσινους» τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Επειδή έχουν και καλή βαθμολογία στην ειδική λίστα της ΟΥΕΦΑ, θα παλέψουν με καλύτερες προοπτικές από ό,τι η ΑΕΚ την είσοδο στα γκρουπ. Επιπλέον, η παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ φέτος έδωσε την ευκαιρία να σωθεί έως τον Μάρτιο μία τραγική εσωτερική χρονιά συν τα λεφτά (σχεδόν 23 εκατομμύρια ευρώ) που μπήκαν στα ταμεία, ρεφάροντας τις μεταγραφές. Μεταγραφές που οι περισσότερες κρίνονται σαν πεταμένα λεφτά!

Η ερώτησή μου είναι ρητορική και ασφαλώς δεν περιμένω απάντηση, αλλά οι ενισχυμένοι Τεν Κάτε και Αντωνίου μετά το πρόσφατο διοικητικό συμβούλιο θα παραμείνουν τόσο ενισχυμένοι αν ο ΠΑΟ ηττηθεί απόψε; Θα είναι το ίδιο πρόθυμοι στη διοίκηση να βγουν και να τους στηρίξουν ακόμη και αν η ομάδα σε λίγες ώρες θα γνωρίζει πως θα πάρει μέρος στα προκριματικά του Europa League; Διότι σε μία χρονιά που ο ΠΑΟ ξόδεψε σχεδόν 25 εκατομμύρια σε μεταγραφές και ενισχύσεις η ομάδα θα τερματίσει πιο πίσω από πέρυσι, σε μία χρονιά που δεν βλεπόταν αγωνιστικά, αλλά μέχρι την προτελευταία αγωνιστική διεκδίκησε τον τίτλο και στη συνέχεια πήρε με περίπατο την πρώτη θέση στα πλέι οφ!

Ο Τεν Κάτε μιλώντας στον NovaΣΠΟΡ έπλεξε το εγκώμιο του κόσμου που τον αγαπάει, όπως είπε χαρακτηριστικά, αλλά δεν μίλησε για τα αποδυτήρια και για το γεγονός πως οι παίκτες –πλην ελαχίστων– δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν! Και δεν ξέρω στα τριάντα χρόνια που ασχολούμαι επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, ούτε μία περίπτωση που να άντεξε προπονητής σε μία ομάδα χωρίς τη στήριξη, όχι της διοίκησης, αλλά των ίδιων των παικτών!

Στην ΑΕΚ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Μπάγεβιτς θα μείνει, και μάλιστα πέτυχε αυτό που ονειρευόταν όλα αυτά τα χρόνια –από το καλοκαίρι του 1996 που έφυγε με την ταμπέλα του προδότη για τον Πειραιά. Εχει εξελιχθεί και πάλι σε εγγυητή της τάξης και της εύρυθμης λειτουργίας του συνόλου, όπως ήταν στη δεκαετία του '90. Αγωνιστικά βελτίωσε την ομάδα και η εικόνα της, κυρίως στην Τούμπα, ήταν το πλέον ενθαρρυντικό μήνυμα για τους οπαδούς. Αν μάλιστα σήμερα η «Ενωση» αρπάξει τη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλάζει όλη η εικόνα της.

Είναι ένα ματς που θα κρίνει πολλά. Οχι τόσο για το ποιος θα διεκδικήσει τα λεφτά της ΟΥΕΦΑ, αλλά κυρίως για το αύριο και την επόμενη περίοδο στο εσωτερικό. Και από αυτή την άποψη είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι.

Στον δρόμο που χάραξε η Μπάρτσα

Η Μπαρτσελόνα στον τελικό της Ρώμης, την Τετάρτη, άρχισε με επτά ποδοσφαιριστές που βγήκαν από τις ακαδημίες της. Είχε να συμβεί από τον τελικό του 1996, κατά σύμπτωση πάλι στη Ρώμη. Τότε ήταν ο Αγιαξ η τελευταία ομάδα που είχε μία ενδεκάδα η οποία ήταν γεμάτη παίκτες που είχαν βγει από τα διάσημα φυτώρια του. Μόνο που ακόμη τότε η λέξη «Μποσμάν» ήταν άγνωστη. Μόλις είχε κερδίσει ο άσημος Βέλγος παίκτης τη δικαστική διαμάχη που θα άλλαζε για πάντα το ποδόσφαιρο και ουσιαστικά την ιστορία όλων των ομαδικών αθλημάτων.

Με τα χρόνια γίναμε μάρτυρες τερατουργημάτων, όπως το να κατεβάζει ολόκληρη αποστολή η Αρσεναλ σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς έναν Αγγλο, αγώνα της Ιντερ μόνο με έναν Ιταλό (τον Σαντόν) στο Μιλάνο με τη Μάν. Γιουνάιτεντ ή να βλέπεις ματς ουκρανικής ομάδας, όπως ο τελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ στην Πόλη, και οι Ουκρανοί της Σαχτάρ να είναι τρεις και με το ζόρι. Η εικόνα της Τετάρτης ήταν λυτρωτική για όποιον πιστεύει πως για μία ομάδα δεν είναι μόνο ζήτημα αγωνιστικής λογικής το να κερδίζει, αλλά πρέπει να αντιπροσωπεύει και την κοινωνία. Μία ομάδα από την Καταλωνία δεν είναι μόνο μία ανώνυμη εταιρεία αλλά και ένας συνδετικός κρίκος της πόλης με το παρελθόν της και με το κοινό που ακολουθεί ένα σύλλογο.

Ο Μπλάτερ έχει κατά καιρούς επιχειρήσει πολλά ανόητα πράγματα, αυτή όμως η εμμονή του με το «6 συν 5» που δεν βρίσκει μιμητές είναι πιθανότατα το μόνο πραγματικά ευεργετικό πράγμα που μπορεί να αφήσει κληρονομιά στο ποδόσφαιρο. Φυσικά και οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν θα το αφήσουν να ισχύσει στην ήπειρό μας, οπότε ουσιαστικά θα «στραγγαλιστεί» πριν ξεκινήσει καν να ισχύει. Ομως η Μπαρτσελόνα, πέραν του ότι έγινε πανάξια πρωταθλήτρια Ευρώπης πριν από λίγες μέρες –κάτι που μόνο όποιος είναι τυφλός ή εμπαθής δεν αποδέχεται– ξεγύμνωσε και από επιχειρήματα οποιονδήποτε λέει πως δεν γίνεται στη σημερινή ανταγωνιστική εποχή να διαθέτεις εξαιρετική ομάδα χωρίς να χρειάζεσαι να αγοράζεις μόνο.

Από το «οι ομάδες χτίζονται και δεν αγοράζονται» του Γιώργου Βαρδινογιάννη το 1996 και το «οι ομάδες πρέπει να κατασκευάζονται σαν τα παλάτια με πανάκριβα υλικά» του Σαντιάγκο Μπερναμπέου το 1958 μεσολαβούν εκτός από τα χρόνια και δεκάδες επεξηγήσεις. Φυσικά και ένας καλός παίκτης μπορεί να προσθέσει ποιότητα, αλλά πουθενά δεν γράφει πως όποιος αγοράζεται είναι και καλύτερος από έναν που βγάζουν οι ακαδημίες. Η Μπαρτσελόνα, που μπορεί και έχει εκτός της οικονομικής δυνατότητας και την αίγλη να αποκτήσει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή, θα το κάνει μόνο αν αυτός είναι καλύτερος κάποιου που έβγαλε η «Masia». Το ίδιο εφαρμόζει και ο Φέργκιουσον στη Γιουνάιτεντ, την άλλη μεγάλη ομάδα του καιρού μας. Στους ελληνικούς συλλόγους, που δεν υπάρχει η πίεση όπως στη Βαρκελώνη και στο Μάντσεστερ, αλήθεια γιατί προτιμούμε τον κάθε λογής μέτριο ξένο αντί για ένα δικό μας βλαστάρι;