Κανείς χαμένος σε μια τέτοια βραδιά

Aν κάποιος μου έλεγε ότι δεν θα παρακολουθήσω το «el clasico» με το απίστευτο 2-6 για την ομάδα του Μέσι, για να δω ένα ελληνικό παιχνίδι, έστω κι αν ήταν ο τελικός του Κυπέλλου, θα σκεφτόμουν ένα πράγμα: Ναι, αλλά μόνο αν ήταν επιπέδου του τελικού του Ηρακλή με τον Ολυμπιακό το '76 ή του ΠΑΟ με την ΑΕΚ το '94 με τα πολλά γκολ και τη διαδικασία των πέναλτι ως κερασάκι στην τούρτα. Μόνο με κάτι παρόμοιο θα μπορούσε κάποιος να ανταλλάξει και να χάσει τέτοιο παιχνίδι.

Στην πράξη, η ζωή έχει φτιάξει καλύτερα σενάρια από τη φαντασία και αυτό που ξετυλίχθηκε χθες στο ΟΑΚΑ διεκδικεί επάξια τον τίτλο του καλύτερου αγώνα που έχει γίνει ποτέ μεταξύ ελληνικών ομάδων στην ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας. Δεν είναι το σκορ, δεν είναι ούτε καν οι συνεχείς εναλλαγές, αλλά αυτή η αίσθηση πως από κάθε στιγμιότυπο που ξεπεταγόταν πάνω στο χορτάρι θα μπορούσε να πιαστεί κάποιος για να φτιάξει σενάριο ταινίας. Από πού να πιαστεί κανείς; Από τα γκολ του Μπλάνκο στην αρχή;

Την είσοδο του Νταρμπισάιρ στη συνέχεια; Το τέρμα του Σκόκο στο 89', που θύμισε μετενσάρκωση του Καραγκιοζόπουλου είκοσι χρόνια νωρίτερα στο ίδιο γήπεδο; Την ισοφάριση σε νεκρό χρόνο από τον Αγγλο που επιμένει να εκθέτει συστηματικά τον Βαλβέρδε; Το γκολ του Γκαλέτι και ταυτόχρονα την ανόητη ενέργειά του που παραλίγο να στοιχίσει ακριβά στον Ολυμπιακό; Μήπως από το γεγονός ότι ο «Τζόλε» και ο Αντζας στο τελευταίο ματς της καριέρας τους έμοιαζαν να γίνονται οι μοιραίοι για τους «ερυθρόλευκους»;

Η απάντηση είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα αφού είχαμε επανάληψη του σεναρίου του '97. Εκείνης της τελευταίας φοράς που κρίθηκε στα πέναλτι τελικός με τον Νικοπολίδη να ντύνεται Ατματσίδης αλλά και τον μεγαλύτερο αριθμό εκτέλεσης πέναλτι που έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας και απείλησε ακόμα και το παγκόσμιο ρεκόρ που σημειώθηκε στον προπέρσινο αγώνα Ελπίδων Ολλανδίας-Αγγλίας, στον οποίο χτυπήθηκαν 42 πέναλτι.

Σε μια τέτοια ποδοσφαιρική πανδαισία θα πρέπει να ψάξεις με τον φακό για να βρεις λάθη. Για να φθάσουμε σε αυτό το σκορ, αυτή τη διακύμανση και να χτυπηθούν τόσα πολλά πέναλτι σημαίνει ότι έγιναν λάθη. Ακριβώς όμως αυτά τα λάθη είναι που μετατρέπουν σε τόσο όμορφο το ποδόσφαιρο. Αθλημα που, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σπορ, παραμένει εντελώς στα χέρια της θεάς τύχης. Γι' αυτό όσο κι αν ακούγεται μπανάλ ή κλισέ αυτό το «στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται», έρχεται ένα τέτοιο παιχνίδι που δικαιώνει αυτή τη ρήση.

Δύο επισημάνσεις: Αυτός που δικαιούται λιγότερο να πανηγυρίσει είναι ο Βαλβέρδε επειδή πολύ περισσότερο από εύσημα που πρέπει να πάρει τού αρμόζουν έντονες παρατηρήσεις διότι παρακολουθούσε απαθής την ομάδα του. Μια ομάδα που έμεινε σε ρόλο κομπάρσου σε όλο το πρώτο μέρος χάνοντάς το με κάτω τα χέρια 2-0. Αυτό που έκανε στην επανάληψη με τις αλλαγές έπρεπε να το είχε κάνει από το πρώτο κιόλας μέρος. Οσον αφορά την ΑΕΚ, το παιχνίδι της γύρισε δραματικά από τον τραυματισμό του Κυργιάκου. Αν και ο Ολυμπιακός μείωσε σε 2-1, με τον αρχηγό της μέσα η ΑΕΚ ήταν άλλη ομάδα με εντελώς διαφορετική αντίδραση.

Λένε ότι τα Κύπελλα τα παίρνει αυτός που τα θέλει περισσότερο. Για ένα ημίχρονο αυτό το έδειχνε η «Ενωση», αλλά κάποιος πρέπει να βγάλει το καπέλο στον Ολυμπιακό που, παρ' ότι έμεινε με εννιά παίκτες στην παράταση και με τους περισσότερους απ' αυτούς να έχουν χορτάσει από τρόπαια, γυάλιζε το μάτι του. Η άλλη επισήμανση έχει να κάνει με το θέαμα και τα συγχαρητήρια που αρμόζουν σε όλους όσους ήταν στον αγωνιστικό χώρο. Δυστυχώς όμως τα επεισόδια στην εξέδρα σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αξίζουν οι οπαδοί που έχουμε στην πατρίδα μας να απολαμβάνουν τέτοιο θέαμα.