Ο αυτοκράτορας, η «αρκούδα» και η υπομονή

Γράφει από το Βερολίνο ο Νίκος Ζέρβας

Όταν ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ρωτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου, μέχρι που θα φτάσει τη συγκομιδή του σε τελικούς και τίτλους, απάντησε ότι το μόνο που μπορεί να φτάσει άμεσα είναι το DVD του ξενοδοχείου για να δει το ματς της προσεχούς αντιπάλου του στον τελικό της Ευρωλίγκας, ΤΣΣΚΑ Μόσχας με την Μπαρτσελόνα. Εκεί, πείστηκα για μια ακόμη φορά ότι ενώπιών μου, έχω τον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης. Ως φίλος του μπάσκετ και άνθρωπος που βγάζει το ψωμί του από αυτό έχω την μεγάλη τύχη να τον «ζω» ως προπονητή και να καταγράφω τα επιτεύγματα του. Χωρίς πολλά λόγια και φαμφάρες, με πλήρη απόδοση της δόξας στους παίκτες του και ταπεινότητα που τσακίζει κόκκαλα, κέρδισε και τον πιο δύσπιστο συνομιλητή του.

Ο Παναθηναϊκός λίγα λεπτά πριν, είχε γκρεμίσει και το τελευταίο ίσως «κάστρο» που είχε μείνει απόρθητο. Νίκησε τον Ολυμπιακό σε ημιτελικό Final Four και θα διεκδικήσει την Κυριακή το πέμπτο ευρωπαϊκό, που αν μπει στο αεροπλάνο για την Ελλάδα, έχω την αίσθηση ότι θα είναι το πιο γλυκό για τον κόσμο και την ιστορία του. Εκτός της «αιώνιας» κόντρας από την οποία βγήκε έστω και δύσκολα πάλι νικητής, θα έχει να υπερηφανεύεται ότι απέκλεισε έναν εκπληκτικό αντίπαλο και ότι κέρδισε την υπερδύναμη που λέγεται ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Για να φτάσει όμως εκεί, στην κορυφή του έβερεστ για μια ακόμη φορά, απομένουν 40 κρίσιμα και φρονώ πολύ δύσκολα αγωνιστικά λεπτά.

Η ρωσική «αρκούδα» δεν αστειεύεται και έδειξε με την νοοτροπία και τη στόφα της στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, ότι είναι εδώ για να διατηρήσει τα σκήπτρα, με όση δύναμη διαθέτει. Θέλει να πάρει την ρεβάνς για την ήττα στον συγκλονιστικό τελικό του 2007 στο ΟΑΚΑ και με τον τότε εκτελεστή της, Ράμας Σισκάουσκας οδηγό, δείχνει ότι είναι ικανή για όλα. Ευχή όλων μας, είναι ο Παναθηναϊκός, να μην την «πατήσει» όπως ο Ολυμπιακός σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. Εχέγγυο για αυτό, αποτελεί η εμπειρία των παικτών του, αλλά και ο προπονητής του. Μόνο που η λογική λέει ότι οι «πράσινοι» θα πρέπει να κάνουν ακόμα καλύτερο παιχνίδι απ’ ότι στον ημιτελικό. Θα βρουν τις δυνάμεις για να αντεπεξέλθουν;

Ο Ολυμπιακός από την άλλη, μόνο κέρδη μπορεί να έχει από αυτό το Final Four. Έπαιξε με όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο και τον Μπουρούση με 40 πυρετό, αλλά πήγε το ματς στον πόντο. Αν μάλιστα η τελευταία επίθεση είχε καταλήξει στο καλάθι του αντιπάλου ή ο Γκριρ είχε βρει το σθένος ή τις προϋποθέσεις να σουτάρει ένα καλό τρίποντο, ίσως η μπίλια να είχε κάτσει στο κόκκινο. Από τεχνικής άποψης, ο Γιαννάκης εκτός του πρώτου δεκαλέπτου πήγε καλά το ματς, έπαιξε εξαιρετικά στην σκακιέρα με τον πιο έμπειρο και καλύτερό του Ομπράνοτβιτς και παραλίγο να πιεί νερό, αφού στην πηγή έφτασε και πολύ κοντά μάλιστα. Αν δει κανείς με ηρεμία το ματς, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι ο Παναθηναϊκός, ήταν, ελάχιστα, αλλά καλύτερος.

Το χειροκρότημα του κόσμου της ομάδας στο τέλος, δείχνει ότι κάτι καλό πάει να γίνει στο λιμάνι, αφού παίκτες υπάρχουν, χρήματα υπάρχουν, οπότε το μέλλον ανήκει σε αυτή την ομάδα. Αρκεί να της δοθεί λίγος ακόμη χρόνος. Η πρόκληση που λέγεται ελληνικό πρωτάθλημα είναι μεγάλη και για να συνεχίσει να βαδίζει ισορροπημένα ο Ολυμπιακός θα πρέπει επιτέλους να κατακτηθεί. Φέτος υπάρχουν οι προϋποθέσεις αφού το πλεονέκτημα μετά από χρόνια ήρθε στο ΣΕΦ.

Πλέον, το μυαλό μας στρέφεται και είναι στον μεγάλο τελικό της Κυριακής. Έναν τελικό, που ήδη δείχνουν να έχουν κερδίσει οι Έλληνες φίλαθλοι, που διαψεύδουν μέχρι τώρα τις Κασσάνδρες, δείχνουν επίπεδο και πολιτισμό -τηρουμένων των αναλογιών- και παρά τις κάποιες παραλήψεις των διοργανωτών που έβαλαν σε κίνδυνο το σχέδιο της γερμανικής αστυνομίας για ομαλή μετάβαση στο γήπεδο, πήραν ένα μεγάλο «10». Μακάρι να συνεχίσουν έτσι. Για να μας κάνουν και αυτοί υπερήφανους. Αρχικά νιώθουμε όλοι έτσι με το κολοσσιαίο ματς που μας πρόσφεραν οι δυο ομάδες μας. Και εις ανώτερα και στις δυο!