Οταν η μπάλα σού εξιτάρει τις πιο ακραίες αισθήσεις

Tη φανέλα της φόρεσαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, πολλά κλαμπ που κάποιος μπορεί να βρει κρεμασμένες στους τοίχους των γραφείων φωτογραφίες από τόσα αστέρια. Ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ, ο Ριβάλντο, ο Ρομάριο, ο Ροναλντίνιο, ο Στόιτσκοφ, ο Ρονάλντο, ο Ανρί, ο Κουμπάλα, ο Κόκτσις, ο Τσίμπορ, ο Σουάρεθ, ο Φίγκο, ο Χάτζι, ο Σούστερ, ο Ετό, ο Λίνεκερ, ο Κούμαν, ο Λάουντρουπ, ο Ντέκο είναι μόνο μερικά από τα τεράστια μεγέθη που φόρεσαν τη φανέλα των «μπλαουγκράνα» και είμαι βέβαιος πως ξεχνάω και άλλους.

Τον Ουρουγουανό μπακ Βιλαβέρντε, τον Βραζιλιάνο Εβαρίστο, αλλά και τον Ζιοβάνι, τον Αυστριακό Χανς Κρανκλ, από τους μεγαλύτερους επιθετικούς της δεκαετίας της '70, τον πρώτο αληθινά πλήρη αμυντικό χαφ στον πλανήτη, τον Ολλανδό Γιόχαν Νέεσκενς, τον Περουβιανό Ούγκο Σοτίλ με το μαγικό αριστερό πόδι, όπως και τον Δανό Αλαν Σίμονσεν. Αυτά είναι μερικά ακόμα ονόματα που απόλαυσαν οι οπαδοί στο «Καμπ Νόου» κατά καιρούς.

Σε αυτή τη λίστα αν βάλουμε και τα δεκάδες ονόματα από την Ισπανία που έπαιξαν και κέρδισαν τίτλους και αναγνώριση στη Βαρκελώνη, από τον Ράμαλετς, τον Ασένσι και τον Ρέσακ έως τον Γκουαρδιόλα, τον Καράσκο και τον Χούλιο Σαλίνας, τον Θουμπιθαρέτα, τον Λουίς Ενρίκε και τον Μαρία Μπακέρο έως τον Μπεγκιριστάιν, τον Σέρτζι, τον Πίτσι Αλόνσο, τον Αλεσάνκο και τον Βίκτορ Μουνιόθ, καταλαβαίνει κάποιος εύκολα τις απαιτήσεις αυτής της φανέλας.

Η Μπαρτσελόνα έγινε μόδα τα τελευταία χρόνια. Και στην Ελλάδα φυσικά. Λογικό, αν υπολογίσουμε πόσο όμορφο ποδόσφαιρο έπαιξε το 2006, κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά με την άφιξη στον πάγκο του Γκουαρδιόλα, συν την καλοκαιρινή κατάκτηση του Euro από την Ισπανία, η τωρινή Μπαρτσελόνα έβγαλε πάνω στο χορτάρι μια πληρότητα που ίσως να μη συναντήσαμε εδώ και δεκαετίες.

Ο Τσάβι, ο Ινιέστα και ο Πουγιόλ μοιάζουν απελευθερωμένοι από εκείνη την ταμπέλα των losers που χρόνια κουβαλούσαν, επειδή η εθνική Ισπανίας πήγαινε με μεγάλες προσδοκίες στα κορυφαία τουρνουά, αλλά πάντα γύριζε με την ουρά στα σκέλια. Ο Ανρί, που δεν έχει πιάσει επίπεδα απόδοσης ανάλογα των εμφανίσεών του με τη φανέλα της Αρσεναλ, κατάφερε να γίνει ένα πολύ χρήσιμο κομμάτι της μηχανής, χωρίς να είναι πια η πριμαντόνα όπως στο Λονδίνο.

Οι προσθήκες του Τουρέ και του Κεϊτά έδωσαν περισσότερη ποιότητα, αλλά την αληθινή διαφορά την κάνει αυτός ο θεσπέσιος Ντάνι Αλβες. Ο κορυφαίος μπακ χαφ στον πλανήτη αυτή τη στιγμή, που επί της ουσίας δεν ξέρεις τι πραγματικά θέση παίζει. Αν κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ η Μπαρτσελόνα, αυτό θα τη βοηθήσει στην εξάπλωση του λαϊκού ερείσματός της, αλλά αυτό το κλαμπ ποτέ δεν έγινε δημοφιλές λόγω τίτλων.

Ηταν πάντα συνώνυμο της ποιότητας, της διαφορετικότητας και της καλής μπάλας. Αυτό το πληροί απόλυτα η τωρινή ομάδα και δεν είναι τυχαίο ότι ο Γκουαρδιόλα, που πιστώνεται αυτή τη μεταμόρφωση, υπήρξε πάντα λάτρης της ποιότητας και όχι της ποσότητας με τις κινήσεις του μέσα στο γήπεδο.

Η Μπαρτσελόνα δεν έγινε από τις επιτυχίες της μεγάλη. Το κατάφερε γιατί αποτελεί από μόνη της ένα σημείο αναφοράς, είναι ένα σύμβολο που ένωσε ένα λαό σε δύσκολες εποχές. Και μέσα από τις αποτυχίες της έκανε φίλους, γιατί σπάνια απεμπόλησε την επιθυμία του κοινού της να απολαύσει καλό ποδόσφαιρο. Κανένας ποτέ δεν θυσίασε στον βωμό των τίτλων αυτή την κληρονομιά στο «Καμπ Νόου». Και αυτό παραμένει η μεγαλύτερη διαχρονική κατάκτησή της.

Η Μπαρτσελόνα με μάγεψε ένα απόγευμα του 1974 στην παλιά ΥΕΝΕΔ, τότε που σπάνια βλέπαμε στιγμιότυπα από την Ισπανία στη χώρα μας. Τα ασπρόμαυρα στιγμιότυπα μετέφεραν στο μυαλό μου εικόνες πρωτόγνωρες, με την Μπαρτσελόνα να κοντράρεται με την Ατλέτικο Μαδρίτης στις πρώτες εμφανίσεις του Γιόχαν Κρόιφ. Ο Ολλανδός σούπερ σταρ σηκώθηκε στον αέρα σε σέντρα του Ασένσι και με βολ πλανέ άφησε άγαλμα τον Ρέινα (πατέρα του σημερινού γκολκίπερ της Λίβερπουλ), πετυχαίνοντας το γκολ της σεζόν.

Αυτό το γκολ το βρίσκει κανείς και στο youtube και ήταν ένα μικρό δείγμα του ποδοσφαίρου που θα ευαγγελιζόταν στην Καταλωνία τα επόμενα χρόνια από τον Ολλανδό προφήτη! Εκείνη τη χρονιά η Μπάρτσα υπό τις οδηγίες του Ρίνους Μίχελς θα έπαιρνε το πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια. Ενάμιση χρόνο μετά θα έφτανε στο τέλος η εξουσία του Φράνκο. Ο Ελ Καουντίγιο δεν ήθελε να βλέπει ούτε ζωγραφιστή την Μπάρτσα και έπαθε μεγάλη ήττα σε επικοινωνιακό επίπεδο λίγο καιρό αργότερα όταν ο Κρόιφ βάπτισε τον γιό του Ζόρντι, προς τιμήν του πολιούχου αγίου της Καταλωνίας.

Αν και η Αστυνομία είχε ρητή εντολή να συλλαμβάνει οποιουσδήποτε γονείς έδιναν στα παιδιά τους ονόματα που δεν ήταν «ισπανικά», καταλαβαίνει κανείς πως αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί με τον Κρόιφ. Θα αποτελούσε τεράστιο σκάνδαλο για την κυβέρνηση που κλονιζόταν το να συλληφθεί ο πιο ακριβός παίκτης του πλανήτη εκείνη την εποχή, ο οποίος είχε καλεσμένους στο μυστήριο τον Ολλανδό πρέσβη και τις κάμερες του REUTERS.

Εκείνη την Μπαρτσελόνα την είδα μόλις μία φορά ακόμα τις επόμενες εβδομάδες, όταν πέρασε σαν σίφουνας και διέλυσε 5-0 τη Ρεάλ του Νέτσερ και του Αμάνθιο μέσα στο «Μπερναμπέου». Ηταν το ουσιαστικό τέλος του Μιγκέλ Μουνιόθ έπειτα από 14 χρόνια στον πάγκο και η επιβεβαίωση ότι η Μπαρτσελόνα έφτανε στην ποδοσφαιρική γη της Επαγγελίας. Και πολύ αργότερα, όταν θα επέστρεφε πια ως προπονητής, ο Κρόιφ θα δημιουργούσε μία αληθινή ντριμ τιμ, που και τους τίτλους στην Ισπανία σάρωσε, αλλά κυρίως έκανε πραγματικότητα το όνειρο της κατάκτησης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Η μοντέρνα Μπαρτσελόνα, που θυσίασε τον Ροναλντίνιο για να απολαύσει τη μαγεία του Μέσι, φέτος είναι μία ποδοσφαιρική πρόταση που σου εξιτάρει τις πιο ακραίες αισθήσεις. Και αν μαζί με την ωραία μπάλα πάρει και τον τίτλο στη Ρώμη, τότε μόνο όποιος δεν αγαπά την αληθινή μπάλα μπορεί να στενοχωρηθεί.

ΥΓ.: Επειδή πολλοί ρωτούν στον NovaΣΠΟΡ FM πού υπάρχει σύλλογος φίλων της Μπαρτσελόνα στην Ελλάδα, εδώ και καιρό γίνεται μία εξαιρετική προσπάθεια από κάποιους ανθρώπους που αξίζει προσοχής. Μπείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.barcelonistas.gr για να μάθετε περισσότερα.