Τη διαφορά την κάνει κυρίως η νοοτροπία του κόσμου

Mόλις μία εβδομάδα νωρίτερα όλοι μιλούσαν για το ματς του 21ου αιώνα, το εκπληκτικό Τσέλσι – Λίβερπουλ 4-4. Ομολογώ πως δεν περίμενα τόσο σύντομα να δω ξανά ένα τόσο καλό παιχνίδι. Διαψεύστηκα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που το καινούργιο 4-4 πρόκειται για το καλύτερο παιχνίδι που προσωπικά έχω παρακολουθήσει σε οποιαδήποτε διοργάνωση εδώ και πολλά χρόνια.

Σε σύγκριση με το ματς του Λονδίνου αυτό εδώ είχε την ειδοποιό διαφορά, πως μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν ήξερες ποιος θα νικήσει. Ακόμα και στο γκολ της Αρσεναλ στο 89', όταν έγινε το 3-4, πίστευες πως η Λίβερπουλ μπορούσε ακόμα. Μετά το 4-4 νόμιζες πως θα γίνει και κάτι άλλο. Παραλίγο, μάλιστα, ο Φάμπρεγκας να έκανε το 4-5, αλλά ήταν οφσάιντ, και η Λίβερπουλ είχε ακόμα μία ευκαιρία πλην του γκολ. Σε ένα ματς που τελειώνοντας ήθελες να υπήρχαν τουλάχιστον δέκα λεπτά ακόμα, περικλείεται όλο το μυστήριο που εξηγεί γιατί τα παιχνίδια ανάμεσα σε αγγλικές ομάδες παραμένουν το πιο ελκυστικό προϊόν στο ποδόσφαιρο.

Η νοοτροπία του «never say die» έχει μεταλαμπαδευτεί στις ομάδες από την εξέδρα, από τον πυρήνα των οπαδών, αν και πια καμία από αυτές δεν έχει έντονο βρετανικό στοιχείο. Ούτε η Λίβερπουλ ούτε η Αρσεναλ ούτε η Τσέλσι. Με ξένους προπονητές και ελάχιστους Αγγλους στη σύνθεση, αλλά με τη λογική και τη σκέψη να είναι τέτοια που τις καθιστά πιο αγγλικές από ποτέ! Μόνο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διατηρεί πολλά βρετανικά πρωτογενή στοιχεία, με Σκωτσέζο τεχνικό και αρκετούς Αγγλους, Σκωτσέζους, Ιρλανδούς και Ουαλούς στο ρόστερ. Μην ξεχνάμε πως και αυτή επίσης πρεσβεύει τη λογική πως κανένα ματς δεν τελειώνει αν δεν σφυρίξει ο διαιτητής.

Στην Αγγλία και να θέλει ο προπονητής να συγκρατήσει την ομάδα του, αυτό είναι αδύνατον αν η εξέδρα αποφασίσει να σαλπίσει επίθεση. Η Τσέλσι του Βιάλι και η Τσέλσι του Μουρίνιο, οι επιτομές του προσεκτικού έως ανιαρού ποδοσφαίρου, έκαναν το 2000 και το 2005 την Μπαρτσελόνα να ψάχνεται στο «Στάμφορντ Μπριτζ» με ένα 3-0 στα πρώτα τριάντα λεπτά, ακριβώς επειδή νόμιζες πως ήταν ο κόσμος που χειριζόταν τα κουμπιά και έβαζε την ομάδα να παίζει σε fast forward.

Αυτό κάνει και το αγγλικό πρωτάθλημα τόσο καλό, όπως και η νοοτροπία του «πηγαίνω να παίξω οπουδήποτε για τη νίκη, ανεξάρτητα αν θέλω ή όχι κάτι από το ματς». Αν το δούμε, βέβαια, λίγο κυνικά, όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια όποιοι θέλουν τη νίκη στα τελευταία ματς για να σωθούν την παίρνουν, αλλά στην κορυφή κανείς δεν χαρίζει τίποτα και σε κανέναν. Δεν μπορώ να πω αν το ματς που είδαμε προχθές είναι το καλύτερο όλων των εποχών, διότι γενικά δεν μου αρέσει να βάζω στα ωραία πράγματα ταμπέλες.

Προτιμώ να λέω ποια ματς μου αρέσουν χωρίς κατηγορίες, απλώς για να θυμάμαι πόσο ωραίο είναι αυτό το σπορ όταν παίζεται σε τόσο υψηλό επίπεδο. Το 4-4 της περασμένης εβδομάδας, το 4-0 της Μπαρτσελόνα με την Μπάγερν, το 3-2 της Ρεάλ επί της Χετάφε την ίδια ώρα με το ματς στο «Ανφιλντ», το 2-2 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Πόρτο, το 4-0 της Λίβερπουλ επί της Ρεάλ, το 3-3 της Ιντερ με τη Ρόμα στο Καμπιονάτο αλλά και το 4-4 ανάμεσα σε Αννόβερο και Ντόρτμουντ είναι όλα απίστευτα παιχνίδια και έχουν διεξαχθεί μόλις τους τελευταίους δύο μήνες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εύκολα αφορίζουμε πως δεν υπάρχουν πια μεγάλοι παίκτες, δεν βλέπουμε πια μεγάλες ομάδες, αλλά όλα βρίσκονται στο μυαλό μας.

Το μοντέρνο ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο γρήγορο, αλλά ταυτόχρονα και πολύ πιο απαιτητικό από μόλις μία δεκαετία πίσω. Οπως θεωρώ άτοπο να λένε κάποιοι πως οι αστέρες του παρελθόντος δεν θα αγωνίζονταν το ίδιο καλά σήμερα, το ίδιο άτοπο μου ακούγεται και το να υποβαθμίζει κάποιος τα σημερινά σπουδαία ματς. Οπως και τα σπάνιας ομορφιάς γκολ που βλέπουμε. Επειδή υπάρχουν πια δεκάδες ριπλέι και απομυθοποιούνται πλέον, οι σπάνιες κινήσεις τείνουν και να θεωρούνται εύκολες. Αλλά φυσικά και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το γκολ του Ρονάλντο με την Πόρτο ήταν εξαιρετικό υπό οποιοδήποτε πρίσμα και με οποιοδήποτε μέτρο σύγκρισης.

Η αριστουργηματική κίνηση του Μέσι στο γκολ εναντίον της Χετάφε το Σάββατο, το ίδιο. Η προσποίηση και το σουτ του Τόρες προχθές, επίσης. Το ψαλιδάκι του Αντεμπαγιόρ με τη Βιγιαρεάλ, επίσης. Η ντρίμπλα, η προσποίηση και το τακουνάκι του Γκραφίτε στην επική επικράτηση της Βόλφσμπουργκ επί της Μπάγερν ανήκουν και αυτά στην ανώτατη κλάση. Ο τρόπος που η Μπαρτσελόνα άλλαξε την μπάλα μέχρι να ισοφαρίσει ο Κεϊτά στο Μόναχο έμοιαζε κίνηση βγαλμένη από Ρlaystation.

Το μοντέρνο ποδόσφαιρο έχει συκοφαντηθεί και έχει κακολογηθεί πολύ. Θαρρείς πως παίρνει την εκδίκησή του αναγκάζοντας, βδομάδα μπαίνει βδομάδα βγαίνει, τους επικριτές του να αναθεωρούν απόψεις. Μέσα σε δέκα εβδομάδες έχει καταφέρει να πείσει και τον πιο «άπιστο Θωμά» πως είναι πάντα το ωραιότερο παιχνίδι στον πλανήτη. Αν δεν μας φτάνει αυτό, τότε κάπου υπάρχει λάθος!