Η μέρα που ένιωθες πως άνοιξαν οι Πύλες της Κολάσεως

Υπάρχουν στιγμές που η καρδιά θα ήθελε να μην τις ανακαλεί, αλλά πεισματικά το μυαλό την αγνοεί. Καλύτερα, πάντως. Γιατί μόνο αν κάποια γεγονότα δεν χάνονται στα σκοτεινά μονοπάτια της μνήμης θα είμαστε μόνιμα σε εγρήγορση ώστε να μην τα ξαναβιώσουμε. Οχι, αυτή την αποφράδα μέρα δεν θα αφήσω το μυαλό να την πνίξει στα απόνερα της λησμονιάς. Είναι μία υπόσχεση που δίνω στον εαυτό μου κάθε φορά που περνάω από το μνημείο που υπάρχει έξω από το «Ανφιλντ» στα Shankly Gates και κάνω τον σταυρό μου, αναλογιζόμενος τις 96 ψυχές που χάθηκαν λίγα λεπτά μετά τις τρεις το μεσημέρι στις 15 Απριλίου 1989. Ψυχούλες ανθρώπων που δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι.

Ο τραγικός φόρος αίματος δεν θα ήταν μόνο οι 89 άντρες και οι επτά γυναίκες που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην πιο ακατάλληλη γηπεδική εξέδρα της εποχής, στο «Λέπινγκς Λέιν» του «Χίλσμπορο» στο Σέφιλντ. Θα ήταν και οι εκατοντάδες τραυματίες και οι πληγωμένες ψυχές που θα άφηναν πίσω τους εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα. Ανθρωποι που δεν άντεξαν τους επόμενους μήνες από τον χαμό των δικών τους. Κάποιοι που άρχισαν να παίρνουν αντικαταθλιπτικά χάπια. Κάποιοι άλλοι που επιχείρησαν να δώσουν τέλος στο βάσανό τους επιλέγοντας τον δρόμο της αυτοκτονίας. Τα σημάδια πάνω στην πόλη του Λίβερπουλ χαραγμένα βαθιά. Στην ιστορία της ομάδας μία ακόμα μαχαιριά. Επειτα από εκείνη της αυτοχειρίας, που αμαύρωσαν το όνομά της με τις εγκληματικές ενέργειες κάποιων οπαδών της την αποφράδα νύχτα του «Χέιζελ».

Η εγκληματική αμέλεια της αστυνομίας που σε μία ήδη γεμάτη εξέδρα, στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας Λίβερπουλ – Νότιγχαμ, αντί να επιδιώξει να πάει μισή ώρα αργότερα η σέντρα του ματς, επέλεξε τον σίγουρο δρόμο προς την καταστροφή: άφησε να μπουν πάνω από 1.000 υπεράριθμοι οπαδοί χωρίς εισιτήριο. Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στην εποχή που τα απαρχαιωμένα αγγλικά γήπεδα είχαν κάγκελα, το «Χίλσμπορο» ήταν από τα χειρότερα. Η καθυστερημένη αντίδραση, όταν διαφάνηκε πως υπήρχε πρόβλημα και ο κόσμος πηδούσε μέσα στο γήπεδο για να γλιτώσει, ήταν ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα που έσπασε. Η πολύ αργοπορημένη κινητοποίηση του γηπεδικού μηχανισμού αλλά και των νοσοκομείων στη συνέχεια, που πιάστηκαν εξαπίνης, αποτέλεσε το επόμενο σκαλοπάτι.

Ο φριχτός και βασανιστικός θάνατος των πιο πολλών θυμάτων είχε προκληθεί από ασφυξία!

Αλλά και πάνω από το αίμα τους παίχτηκε ένα πόκερ εντυπώσεων. Μία φυλλάδα (η «Sun») επεδίωξε να βγάλει χούλιγκανς αυτούς τους ανθρώπους! Το εμετικό πρωτοσέλιδό της με τίτλο «The truth» έκανε τόση ζημιά στην πληγωμένη πόλη όση και η ίδια η τραγωδία. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η εφημερίδα δημοσίευσε την καθυστερημένη απολογία της ζητώντας συγγνώμη, αλλά δεν έγινε ποτέ δεκτή από τον κόσμο.

Ο τότε προεδρος της ΟΥΕΦΑ, ο Γάλλος Ζακ Ζορζ, παρασυρόμενος από το αντιβρετανικό μένος των συμπατριωτών του, βιάστηκε να μιλήσει για «ζώα»! Την επόμενη μέρα αναγκάστηκε να καταπιεί τη γλώσσα του και να ζητήσει συγγνώμη. Ομως, ήταν το λάθος που ουσιαστικά τον «τελείωσε» από την ηγεσία, ανοίγοντας τον δρόμο στον Λέναρντ Γιόχανσον.

Η αστυνομία δεν έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα τους φακέλους με το τι αληθινά συνέβη εκείνο το δραματικό μεσημέρι. Και επί σειρά ετών οι δικηγόροι των οικογενειών και οι δύο οργανώσεις που φτιάχτηκαν μετά το τραγικό συμβάν, οι Hillsborough Justice Campaign και Hillsborough Family Support Group, πάλεψαν με τα κύματα για να οδηγηθούν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι.

Ο Τρέβορ Χικς, γέννημα-θρέμμα Linerpudlian, έχασε εκείνη τη μέρα και τις δύο κόρες του! Πρωτοστάτησε για χρόνια στην προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη και αυτό τον κρατά ζωντανό! Αλλά η ωμή πραγματικότητα λέει πως αυτοί που πραγματικά έφταιξαν δεν τιμωρήθηκαν. Αυτοί που έφυγαν βέβαια δεν θα γυρίσουν πίσω αλλά θα ήταν ένας μικρός φόρος τιμής στη μνήμη τους. Τουλάχιστον η θυσία τους άνοιξε τον δρόμο για να αλλάξει οριστικά εικόνα το αγγλικό ποδόσφαιρο και η σημερινή κοσμογονία οφείλεται καίρια στα μέτρα που εφαρμόστηκαν με αφορμή αυτή την τραγωδία.

Εκείνο το μεσημέρι δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Οσο κι αν περνάνε τα χρόνια, όλα έρχονται και στοιχειώνουν ξανά και ξανά. Το τιτίβισμα από τις χαρούμενες φωνές που γιορτάζουν μετατρέπεται σε οδυρμό και ο θόρυβος από τα αρπαχτικά πτηνά, σαν σε ταινία του Χίτσκοκ, που σου παγώνει το αίμα, να έρχεται από πολύ μακριά. Ψυχές χαρωπές μέχρι πριν από λίγο, που έρχεται ο βαρκάρης να τις πάρει στον κάτω κόσμο.

Εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι όσοι βρεθηκαν στην εξέδρα περνούσαν χωρίς να το ξέρουν όχι την πόρτα ενός ποδοσφαιρικού σταδίου, αλλά τις Πύλες της Κολάσεως. Αντί με το σφύριγμα της σέντρας να βρίσκονταν όλοι 90 αγωνιστικά λεπτά από το «Γουέμπλεϊ», αποδείχτηκε μακάβρια στην πράξη πως 96 αθώες ψυχές ήταν απλώς μόλις έξι λεπτά μακριά από έναν τραγικό θάνατο!