ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΑ να μοιάζουν βαρετά! (Χρήστος Σωτηρακόπουλος / Sportday)

Kάθε παίκτης ονειρεύεται να μπορούσε να κάνει αυτά που μπορούν να κάνουν οι Βραζιλιάνοι

Nα ΕχειΣ χΑσει από τη Βραζιλία και να είσαι στενοχωρημένος είναι το καλύτερο αποδεικτικό στοιχείο του πόσο μακριά έφτασε αυτή η ομάδα. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, και μόνο η παρουσία στα γερμανικά γήπεδα ως πρωταθλητών Ευρώπης αυτών των παιδιών δείχνει πόσο μακριά από ένα χρόνο πριν είναι αυτή η Εθνική ομάδα. Μέχρι, άλλωστε, να αρχίσει η περσινή τρελή πορεία προς την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αν έλεγε κάποιος πως θα μπαίναμε μια μέρα στο γήπεδο με απαιτήσεις να νικήσουμε τη Βραζιλία, θα τον έδεναν χειροπόδαρα!

Και δεν μιλAμε για μια οποιαδήποτε Βραζιλία. Η τωρινή φουρνιά που έχει στα χέρια του ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα είναι πολύ πιο ποιοτική από εκείνη –για παράδειγμα– του '94 στα αμερικανικά γήπεδα, που χάρισε ύστερα από 24 χρόνια ένα Μουντιάλ στη «χώρα της σάμπας». Τότε ο Παρέιρα είχε ένα αστέρι στο πρόσωπο του Ρομάριο και πολλούς παίκτες-εργαλεία. Ο Ζορζίνιο, ο Ντούνγκα, ο Μάουρο Σίλβα, ο Μπεμπέτο ήταν καλοί ποδοσφαιριστές. Δεν ήταν όμως ούτε Ροναλντίνιο ούτε Ρομπίνιο ούτε Λούσιο ούτε Αντριάνο.
Ο Ταφαρέλ ήταν εξαιρετικός κάτω από τα δοκάρια, αλλά με τον Ντίντα δεν συγκρίνεται. Ακόμα και ο πάγκος αυτής της ομάδας έχει τέτοια ποιότητα, που αλλού θα έκαναν ευχέλαιο για να διαθέτουν έναν Περναμπουκάνο ή έναν Ζούλιο Μπαπτίστα ή έναν Ρενάτο. Και έλειπαν ακόμη ο Ρονάλντο και ο Ρομπέρτο Κάρλος. Σε πιάνει ίλιγγος!

ΑυτH την ομAδα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε προχθές. Καταλαβαίνω την ευφορία που επικρατούσε στην Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι την προσμονή για μια νίκη επί των Βραζιλιάνων. Η υπεραισιοδοξία που ένιωθα να βγαίνει από πολλούς, όμως, με τρόμαζε. Με όλον το σεβασμό σε ό,τι έγινε πέρυσι στην Πορτογαλία, τώρα ο πήχης ήταν πια πολύ ψηλά. Δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε την Πορτογαλία του Φίγκο, την Ισπανία του Ραούλ, την Τσεχία του Μπάρος. Εδώ μας περίμενε η ομάδα που ενσαρκώνει πάντα την ενδόμυχη επιθυμία κάθε φιλάθλου σε κάθε γωνιά της Γης. Αυτά που μπορούν να κάνουν οι Βραζιλιάνοι είναι εκείνα που ονειρεύεται να μπορούσε να κάνει κάθε παίκτης. Ακουμπάνε την μπάλα σαν να τη χαϊδεύουν. «Κάνουν πράγματα που φαίνονται και πολλά που δεν φαίνονται», μου έλεγε ο Αγγελος Μπασινάς, εκστασιασμένος από αυτά που είχαν παρακολουθήσει τα μάτια του στη μικτή ζώνη μετά το ματς. Κάποτε ο μεγάλος Κρόιφ είπε για τη Βραζιλία πως «τα ακατόρθωτα για τους άλλους αυτοί τα κάνουν να φαίνονται βαρετά»!

Ο ΣτEλιοΣ ΓιαννακΟπουλοΣ είπε την κουβέντα που είχαμε όλοι κάτω από τη γλώσσα: «Θαρρείς πως έχουν γεννηθεί με μια μπάλα στα πόδια». Και ο Γιώργος Καραγκούνης, που ζει τον Αντριάνο στην Ιντερ, επιβεβαίωνε την… υποψία: «Εκεί, στο Μιλάνο, κάνει χειρότερα στις προπονήσεις. Αυτά που είδατε εδώ δεν είναι τίποτα».

Με αυτΗ την ομάδα παίζαμε λοιπόν. Μην το ξεχνάμε. Και μην απαιτούμε ξαφνικά να υποκλίνεται το σύμπαν επειδή περνάμε εμείς! Ακριβώς επειδή είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης και ο αντίπαλος μας παίρνει πια στα σοβαρά. Από το πρώτο λεπτό. Ο Κακά στον «αέρα» του SuperΣΠΟΡ FM μου έλεγε στη μικτή ζώνη πως δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια. «Εύκολο το κάνεις εσύ με την απόδοσή σου. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, άρα δεν μπορείς να την υποτιμήσεις. Και κρίνεσαι σε κάθε ματς. Αν δεν νικήσουμε και στο επόμενο, δεν θα έχει σημασία το 3-0». Αυτή η ομάδα –είπαμε- πήγε πολύ μακριά. Για να τη βλέπει και να την παίρνει στα σοβαρά ο (κάθε) Ροναλντίνιο, ο (κάθε) Κακά, ο (κάθε) Αντριάνο. Ο σκόρερ του πρώτου γκολ ρωτήθηκε από τους Βραζιλιάνους ρεπόρτερ για την επιλογή του στο γκολ. «Χρειαζόταν κάτι περίεργο για να σπάσει η άμυνα που έπαιζαν και μας είχαν μπλοκάρει», είπε. Ρισκάρισε, το έκανε, του βγήκε. Με άλλη ομάδα το να αφήσεις κάποιον από 35 μέτρα να σουτάρει, πιθανότατα δεν θα κόστιζε τίποτα. Με τον Αντριάνο αντίπαλο, ακόμα και το μισό λάθος στοιχίζει! Αυτή είναι η διαφορά σε αυτό το υψηλότατο επίπεδο. Στο οποίο, πάντως, μας ανέβασε αυτή ακριβώς η ομάδα. Ας μην το ξεχνάμε!