Ο καλός ο καπετάνιος από τον πλοιοκτήτη φαίνεται

Η διαφαινόμενη ανανέωση της συνεργασίας του Ολυμπιακού με τον Ερνέστο Βαλβέρδε κλείνει, προς το παρόν τουλάχιστον, μια βασική πληγή που ταλαιπώρησε τα τελευταία χρόνια τους «ερυθρόλευκους». Την πληγή της σταθερότητας στο πάγκο. Από εκεί ξεκινούν όλα. Με το να έχεις ακλόνητο προπονητή και οι παίκτες να το γνωρίζουν αυτό, κερδίζεις αυτόματα ηρεμία στα αποδυτήρια.

Την τελευταία δεκαετία ο Ολυμπιακός είχε γίνει το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ομάδας που ο παίκτης (συνήθως η βεντέτα) έχει πάντα δίκιο. Και όταν ο παίκτης έχει δίκιο, ο προπονητής γίνεται αναλώσιμος. Ακόμα και αν δεν φύγει την ίδια στιγμή, η πόρτα της εξόδου θα έχει ανοίξει οριστικά και το μόνο που θα μένει θα είναι να βγει έξω από αυτήν. Γυρισμός δεν υπάρχει.

Κάτι παρόμοιο προσπαθούν να κάνουν και στον Παναθηναϊκό, αλλά ο τρόπος που γίνεται δεν είναι ο ενδεδειγμένος. Οι εκδηλώσεις στήριξης προς τον Τεν Κάτε, όταν συνοδεύονται από καθημερινές δηλώσεις, υπονοούμενα και έχουν για συνοδεία και το γενικότερο μπάχαλο της πολυμετοχικότητας, χάνουν το νόημά τους. Η απόδειξη ήρθε τις τελευταίες ημέρες με όλα αυτά τα ωραία που βγήκαν από τις προπονήσεις της ομάδας και από τους διαλόγους του Ολλανδού με τους παίκτες.

Η ΑΕΚ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, μια και έτσι όπως έχουν τα πράγματα, ο Μπάγεβιτς θα φύγει μόνο αν το θελήσει ο ίδιος. Παρ' όλα αυτά, η ηρεμία στην ομάδα είναι κάτι που αναζητείται ακόμα. Το επεισόδιο Τζεμπούρ-Σκόκο έκανε καιρό να ξεχαστεί, αλλά οι χειρισμοί του Μπάγεβιτς ήταν αυτοί που έριξαν τους τόνους. Αν μείνουμε μόνο στη συμπεριφορά του Εντίνιο, δεν θα βγάλουμε συμπεράσματα, γιατί ο Πορτογάλος είχε προβλήματα με όλους τους προπονητές που συνεργάστηκε.

Η διοίκηση της «Ενωσης», λοιπόν, έκανε (από ανάγκη βέβαια) το σωστό. Εδωσε την ομάδα στον Σερβοέλληνα τεχνικό και του είπε ότι «εσύ είσαι το αφεντικό». Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, με μια διοίκηση πιο σταθερή, κανείς δεν ξέρει αν ο Μπάγεβιτς θα είχε την ελευθερία κινήσεων που έχει τώρα. Εστω, λοιπόν, και από σπόντα, ο στόχος επετεύχθη.

Αν αρχίσουμε να κατεβαίνουμε πιο κάτω στη βαθμολογία, μπορούμε πιο εύκολα να δούμε τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει η στήριξη σε έναν άνθρωπο μέχρι τέλους. Η Λάρισα εμπιστεύθηκε τον Μαρίνο Ουζουνίδη και διατήρησε την εμπιστοσύνη της ακόμα και όταν η ομάδα δεν απέδιδε μέσα στο γήπεδο στις πρώτες δέκα αγωνιστικές του πρωταθλήματος. Αυτή τη στιγμή η Λάρισα είναι το μεγάλο φαβορί για την εξασφάλιση της θέσης που οδηγεί στα πλέι οφ.

Αντίθετα, ο Πανιώνιος, που ξεκίνησε τη χρονιά με τόσα όνειρα, εξασφάλισε την παραμονή του μόλις πριν από μία εβδομάδα. Η στήριξη στον Λίνεν μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και τη θέση της πήρε η στήριξη των αστεριών της ομάδας, ενώ όταν ήρθε ο Τάκης Λεμονής προτιμήθηκε η διοικητική ηρεμία από την αγωνιστική. Λάθη επαναλαμβανόμενα, τα οποία θα πρέπει να γίνουν μάθημα στην «κυανέρυθρη» διοίκηση.

Ας κλείσουμε με τη Θεσσαλονίκη, που έχει χαρακτηριστικά παραδείγματα για όλες τις περιπτώσεις που συζητάμε. Ο Ζαγοράκης στήριξε τον Σάντος παρά το πολύ κακό περσινό πρόσωπο της ομάδας και ο «Δικέφαλος του Βορρά» παραμένει δεύτερος και έχει την πολυτέλεια να προετοιμάζεται για τα πλέι οφ. Στον Αρη η διοίκηση προσπάθησε να συνεχίσει μέχρι τέλους με τον Ερνάντεθ.

Δεν τα κατάφερε και εδώ έχουμε μια περίπτωση που ίσως έκανε καλό στην ομάδα η αλλαγή προπονητή. Το πέρασμα του Ισπανού τεχνικού από τον πάγκο των «κιτρίνων» πριν από δύο χρόνια είχε φέρει αποτελέσματα, αλλά δεν είχε φέρει καλή μπάλα. Φέτος δεν έφερε τίποτε από τα δύο και κάποια στιγμή ήταν λογικό οι δύο πλευρές να χωρίσουν τους δρόμους τους.

Τέλος, ο Ηρακλής προσπάθησε να δείξει την εμπιστοσύνη του σε δύο προπονητές φέτος. Δεν κατάφερε, όμως, να ισορροπήσει την κατάσταση ούτε με τον Πεντράθα ούτε με τον Μάκη Κατσαβάκη. Ειδικά στην περίπτωση του δεύτερου, τα όσα γραφικά έγιναν με την ανανέωση του συμβολαίου του έδειξαν ο τι ο Ρέμος μάλλον είχε στον νου του το δικό του τραγούδι «Μείνε λίγο στη γραμμή».

Ο Κατσαβάκης έμεινε στη γραμμή, αλλά κάποια στιγμή το ακουστικό από την άλλη πλευρά είχε κλείσει. Και φτάσαμε στο σημείο σήμερα ο Μαρκές να πλακώνεται με τον Βούκοβιτς στην προπόνηση και ο δυστυχής Χρήστος Ζίφκας να προσπαθεί να κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι υπηρεσιακοί τεχνικοί. Να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Λέμε συνεχώς στην Ελλάδα ότι θέλουμε να κάνουμε το πρωτάθλημά μας να μοιάζει με τα μεγάλα ευρωπαϊκά. Γιατί δεν ξεκινάμε από τα πιο απλά; Στην Αγγλία ο προπονητής δεν αλλάζει. Ριζώνει. Και μόνο όταν κριθεί αναγκαίο (ύστερα από ώριμη σκέψη) έρχεται η αλλαγή. Ο Φέργκιουσον θα φύγει από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόνο όταν ο ίδιος αποφασίσει ότι είναι σωστό.

Τα αποτελέσματα, γνωστά. Στη Λίβερπουλ πάει να γίνει κάτι αντίστοιχο με τον Μπενίτεθ. Στην Αρσεναλ ο Βενγκέρ μένει, όλοι οι υπόλοιποι (ακόμα και τα γήπεδα) αλλάζουν. Οι ομάδες που πέτυχαν φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ (Αστον Βίλα, Εβερτον) το έκαναν λόγω σταθερότητας στην τεχνική ηγεσία.

Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Χειρότερο πράγμα σε μια ομάδα από τη ρευστή κατάσταση στην τεχνική ηγεσία δεν υπάρχει. Και ειδικά στην Ελλάδα αυτοί που φέρνουν την τρικυμία δεν είναι οι παίκτες, ούτε οι προπονητές. Την τρικυμία τη φέρνει η διοίκηση. Πώς μπορείς, λοιπόν, να ζητάς από τον καπετάνιο-προπονητή να σου οδηγήσει με ασφάλεια το καράβι όταν εσύ ο ίδιος του δημιουργείς φουρτούνες;