Ιστορίες διδακτικές για όποιον δεν στρουθοκαμηλίζει!

Αν σας πούνε πως δύο αγγλικές ομάδες πήραν μέρος σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό τουρνουά με 32 ομάδες και η μία έφτασε μέχρι τον τελικό, δεν ακούγεται περίεργο. Αν μάλιστα σας διευκρινίσουν πως η μία είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τότε θα σας φανεί ακόμη πιο λογικό.

Ομως αν κάποιος σας δώσει τη λίστα των αγώνων και δείτε πως η Γιουνάιτεντ αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων και η άλλη αγγλική νίκησε στον δρόμο προς τον τελικό τη Σπάρτα Πράγας, τη Μαρσέιγ, τη Ρόμα, τον Αγιαξ, την Ατλέτικο Μαδρίτης, πριν επικρατήσει της Μπάγερν στα πέναλτι, μάλλον θα γίνει πολύ πιο ελκυστικό το ζήτημα.

Και τέλος αν κάποιος σας πει πως αυτή ομάδα είναι η… Λούτον, θα νομίζετε πως σας κάνει πλάκα. Μόνο που αυτό ακριβώς συνέβη, αλλά χαλαρώστε, ήταν ένα τουρνουά για παίκτες κάτω των 11 ετών!

Δεν παύει όμως να είναι το πρώτο τρόπαιο που μπαίνει στην τροπαιοθήκη των «πορτοκαλί» από τον τελικό του Λιγκ Καπ το 1987. Και με το Κύπελλο να είναι αληθινά τεράστιο, πιο ψηλό από τους μπόμπιρες που το κατέκτησαν, είχε πλάκα η αναμνηστική τους φωτογραφία. Ηταν ένα πολύ ευχάριστο μήνυμα για τους οπαδούς της Λούτον, που είδαν φέτος την ομάδα τους να ξεκινά καταδικασμένη σε υποβιβασμό στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, αφού άρχισαν τη σεζόν στη Second Division με μείον τριάντα βαθμούς!

Παρ' όλα αυτά ο κόσμος δεν εγκατέλειψε ποτέ την ομάδα και το «Κένιλγουορθ Ρόουντ» έχει μέσο όρο εισιτηρίων περίπου 8.000 φέτος, σε μία χρονιά που η ομάδα παλεύει με τα «θηρία». Κι όμως, έφτασε σε απόσταση έντεκα πόντων από την ομάδα που σώζεται, με αποτέλεσμα αυτό που τον Αύγουστο έδινε 1.000-1 στο στοίχημα να έχει κατέβει στο 18-1. Μιλάμε για θαύμα. Αλλά τα θαύματα δεν γίνονται αν δεν πιστεύεις στη σκληρή προσπάθεια και όλοι στο Λούτον δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια.

Ακόμα και στην (σχεδόν δεδομένη) αποχώρηση από το κλαμπ των επαγγελματικών κατηγοριών του αγγλικού πρωταθλήματος, οι «χάτερς» έχουν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν για κάτι. Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη τους παρουσία σε τελικό στο «Γουέμπλεϊ», αντιμετωπίζουν σήμερα τη Σκάνθορπ στον τελικό του Football League Trophy (διοργάνωσης που γίνεται με τη συμμετοχή των συλλόγων της League One και League Two). Σε περίπτωση που καταφέρει να κατακτήσει το τρόπαιο, θα γίνει η πρώτη ομάδα που ενώ κατακτά τίτλο στο «Γουέμπλεϊ» την ίδια σεζόν υποβιβάζεται στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.

Πάντως οι άνθρωποι της Λούτον έχουν ένα λόγο να αισθάνονται υπερήφανοι. Σήμερα θα έχουν στο πλευρό τους πάνω από 40.000 οπαδούς, που αποτελούν αριθμό-ρεκόρ για οποιαδήποτε ομάδα αγωνίστηκε στον ανακαινισμένο «ναό του ποδοσφαίρου».

Στο ενδιάμεσο πραγματοποιήθηκε μία συνέντευξη Τύπου για την επιτυχία των μικρών και η ανακοίνωση της διοίκησης ήταν ξεκάθαρη: η ομάδα θα διατηρηθεί αυτούσια με σκοπό σε έξι χρόνια να υπάρχει μία «μαγιά» για να γίνουν οι πιο πολλοί επαγγελματίες, ώστε σε μία δεκαετία από τώρα η Λούτον, σε όποια κατηγορία και αν βρίσκεται, να έχει βλέψεις ακόμη και για την Πρέμιερ Λιγκ!

Πώς είπατε; Σχέδια για μία δεκαετία μπροστά; Τι αφελείς είναι αυτοί οι «κουτόφραγκοι» τελικά. Δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ, φαίνεται, πώς λειτουργούμε εμείς στην Ελλάδα. Αλλωστε στη χώρα μας δεν θα χρειαζόταν ποτέ να ξεκινήσει με μείον τριάντα βαθμούς τη χρονιά η ομάδα. Θα αναλάμβαναν δουλειά ο δήμαρχος, οι τοπικοί βουλευτές, θα έκλειναν τους δρόμους, θα καταλάμβαναν το αεροδρόμιο, θα έκαιγαν κάποια λάστιχα, κάτι θα γινόταν, βρε αδελφέ.

Σιγά που θα πλήρωνε η ομαδάρα τις οικονομικές ατασθαλίες που έκαναν οι «άλλοι». Ας είναι καλά το κορόιδο ο φορολογούμενος! Δηλαδή εμείς οι ίδιοι! Ιστορίες σαν της Λούτον είναι διδακτικές για όποιον θέλει να καταλάβει τι είναι το ποδόσφαιρο στις τοπικές κοινωνίες. Μόνο όμως αν θέλεις να μάθεις και δεν κρύβεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν τις στρουθοκαμήλους.

Ούτε ο ίδιος ο Υψιστος!

H είδηση της πρόσληψής του «έπαιξε» πρώτη σε αρκετά δελτία ειδήσεων στη Βρετανία, μπροστά και από την πρώτη παρουσία του Μπαράκ Ομπάμα στο Λονδίνο. Οταν πρωτακούστηκαν τα νέα, κάποιοι μίλησαν για Πρωταπριλιά. Ομως ο ερχομός του Αλαν Σίρερ δεν ήταν ψέμα και στο Νιούκαστλ γιορτάστηκε λες και η ομάδα είχε κατακτήσει κάποιον τίτλο. Παρεμπιπτόντως, φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την τελευταία φορά που πανηγύρισαν έναν τίτλο στο «Σεντ Τζέιμς Παρκ».

Η δουλειά του Σίρερ στα χαρτιά μοιάζει πιο εύκολη από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Κανείς δεν ζητεί να πάρει έναν τίτλο, αλλά να σώσει την ομάδα. Τελευταία φορά που έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία η Νιούκαστλ ήταν πριν από 17 χρόνια και ένας άλλος τοπικός ήρωας σε ρόλο Σούπερμαν είχε αναλάβει να σώσει την κατάσταση: ο Κέβιν Κίγκαν. Η παρουσία του είχε αλλάξει τη σύγχρονη ιστορία του κλαμπ. Ανέβασε την ομάδα, την έβγαλε στην Ευρώπη, έπαιξε καλή μπάλα και παραλίγο να πάρει το πρωτάθλημα το 1996, όταν βρέθηκε πρώτη με 12 πόντους τον Μάρτιο, αλλά λύγισε από την πίεση.

Ο Κίγκαν έφυγε, ο Νταλγκλίς που ανέλαβε έβγαλε την ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Γκούλιτ έφυγε νύχτα και ο σερ Μπόμπι Ρόμπσον καθιέρωσε την ομάδα στην ελίτ με συνεχείς παρουσίες στην κορυφαία διοργάνωση, αλλά και με μία καλή παρουσία έως τα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ μέσα σε μία τετραετία. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί επιλέχτηκε από τη διοίκηση να απομακρυνθεί και να έρθει στη θέση του ο αυτοκαταστροφικός Γκρέιαμ Σούνες.

Τα τελευταία τρία χρόνια, όμως, η Νιούκαστλ πάει από το κακό στο χειρότερο. Από τη στιγμή που ο Σίρερ κρέμασε τα παπούτσια, οι «καρακάξες» δεν κατάφεραν να σηκώσουν κεφάλι.

Η άφιξή του στο προπονητικό κέντρο έμοιαζε με την είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Ο ίδιος ο Σίρερ διευκρίνισε πως θα είναι προσωρινός μέχρι το τέλος της σεζόν, αλλά αν τα καταφέρει η ομάδα να μείνει, ποιος πιστεύει πως η πίεση δεν θα είναι αφόρητη για να συνεχίσει; Μοιάζει με μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις για έναν προπονητή που η κατάσταση είναι win or win.

Δεν έχει τίποτα να χάσει. Μόνο που για να σωθεί η ομάδα, θα χρειαστεί αυτό ακριβώς: win, win, win, win. Νίκη, νίκη, νίκη, νίκη. Είπαμε, ο Σίρερ λατρεύεται σαν Θεός, αλλά ακόμη και ο Υψιστος σε μία ομάδα σκέτο τρελοκομείο, όπως η Νιούκαστλ, με το παρόν υλικό αμφιβάλλω αν θα ήταν βέβαιος πως θα τα κατάφερνε!