Οταν το κλισέ αποκτά την αληθινή διάσταση και σημασία

Στα οκτώ χρόνια που ο Οτο Ρεχάγκελ βρίσκεται στον πάγκο της Εθνικής οι ήττες μας στα εκτός έδρας επίσημα παιχνίδια είναι μόλις τέσσερις. Αφαιρούμε την πρώτη, που ήταν εκείνη η συντριβή στη Φινλανδία, όταν ακόμα ο Οτο ψαχνόταν να καταλάβει πού ήρθε και μας μένουν τρεις. Μία στην Ουκρανία, τότε που ξεκινήσαμε με δύο ήττες στα προκριματικά του Euro 2004 και είχαμε όλοι μας πει πως τελείωσε πριν αρχίσει το ταξίδι. Μία στην Αλβανία όταν μέσα στη μέθη από την κατάκτηση του τροπαίου στην Πορτογαλία συνειδητοποιήσαμε ότι κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα. Και μία στη Δανία, όταν ουσιαστικά με την πλάτη στον τοίχο χάσαμε και αποκλειστήκαμε από το Μουντιάλ.

Συνολική εικόνα εξαιρετική, δείγμα του πόσο στιβαρή είναι η ομάδα στα κρίσιμα ματς. Αλλά εντός έδρας; Αλλη ιστορία. Ηττα με Ουκρανία, ήττα με Ελβετία, συντριβή με Τουρκία. Εκεί που θαρρείς πως έχεις το πάνω χέρι, στην έδρα σου δηλαδή, καταρρέει. Γιατί γίνεται αυτό; Εύκολο να το διαπιστώνεις, δύσκολο να το εξηγείς. Το κοινό σπάνια κατάλαβε στην Ελλάδα ότι ενίσχυση από την εξέδρα σημαίνει βοηθάω κυρίως όταν πάνε όλα στραβά. Φωνές και πανηγυρισμοί όταν κερδίζει η ομάδα, είναι το εύκολο σενάριο.

Ευτυχώς λοιπόν σήμερα η Εθνική παίζει μπροστά σε ένα κοινό που πέρασε το τεστ. Τον Ιούνιο του 2007 στο Ηράκλειο με το ματς να στραβώνει με τη Μολδαβία ο κόσμος πήρε άριστα. Την μπάλα στα δίχτυα την έστειλε ο Λυμπερόπουλος, αλλά το κοινό ήταν αυτό που την έσπρωξε μέσα. Είναι ένα κλισέ αυτό που λέμε όλοι όταν θέλουμε να μιλήσουμε για την καυτή έδρα, αλλά αυτή τη φορά είναι αλήθεια. Ο κόσμος στην Κρήτη απέδειξε ότι είναι πραγματικά ο δωδέκατος παίκτης την προηγούμενη φορά και αυτό είναι απαραίτητο να κάνει και σήμερα. Ενας κόσμος όμως που θα ασχοληθεί μόνο με την ενίσχυση της ομάδας. Ούτε έκτροπα ούτε αποδοκιμασίες στους αντιπάλους.

Στο Τελ Αβίβ το Σάββατο υπήρχε ευλαβική σιωπή την ώρα της ανάκρουσης του ελληνικού εθνικού ύμνου. Κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν σήμερα αν το ματς ήταν στην Αθήνα, αλλά διατηρώ την ελπίδα ότι το περήφανο κοινό της Κρήτης θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για κάθε έθνος αυτό το σύμβολο. Και θα το σεβαστεί.

Αγωνιστικά το Ισραήλ δεν έχει κάτι άλλο να δείξει απ' ό,τι είδαμε στο «Ραμάτ Γκαν». Μία ομάδα προβλέψιμη, αλλά με έναν παίκτη, τον Μπεν Σαχάρ, να πιάνει αδιάβαστο τον Ρεχάγκελ. Μόνο το dvd του αγώνα με την Ελβετία να είχε δει ο Οτο, θα είχε αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι αυτό το 19χρονο παλικάρι στην επιθετική δημιουργία των αντιπάλων μας. Ο Μπεναγιούν, αν αγωνιστεί, δεν πρόκειται να δώσει κάτι παραπάνω από το Σάββατο, διότι ούτε αγωνιστικά είναι έτοιμος ούτε σωματικά. Θα παίξει και θα τρέξει ένα ημίχρονο, αλλά στο μυαλό του θα υπάρχει και ο κίνδυνος υποτροπής, κάτι που θα κάνει έξαλλη τη Λίβερπουλ.

Το σημερινό ματς είναι το «κλειδί» και τέτοιο υπήρξε από την πρώτη μέρα. Είναι αυτό που θα καθορίσει αν θα πετάξουμε από την πλάτη μας το Ισραήλ και θα το κάνουμε να θέλει οπωσδήποτε νίκη στην Ελβετία στο τελευταίο ματς για να έχει οποιαδήποτε ελπίδα. Ταυτόχρονα θα αυξήσουμε την πίεση στους Ελβετούς που τον Σεπτέμβριο στη Βασιλεία θα χρειάζονται μόνο τη νίκη απέναντί μας.

Θυμίζω κάτι που αρκετούς τούς έχει μπερδέψει, περιλαμβανομένων παικτών της Εθνικής μας: τα προκριματικά αυτά ανήκουν στη ΦΙΦΑ, η οποία, σε αντίθεση με την ΟΥΕΦΑ, για να καθοριστεί η πρόκριση σε οποιαδήποτε ισοβαθμία δίνει προτεραιότητα στη συνολική διαφορά των γκολ και όχι στα μεταξύ των ομάδων άμεσα παιχνίδια. Γι' αυτό άλλωστε και αυτή τη στιγμή είμαστε εμείς πρώτοι στον όμιλο και όχι οι Ελβετοί που μας έχουν νικήσει στο μεταξύ μας ματς. Και κάτι που δεν αποκλείεται να παίξει σημαντικό ρόλο στο τέλος είναι ότι εμείς θα έχουμε ματς με Λετονία και Λουξεμβούργο εντός έδρας στο τέλος, την ώρα που οι Ελβετοί θα αντιμετωπίζουν εντός έδρας το Ισραήλ.

Ολα αυτά θα έχουν φυσικά σημασία αν απόψε κάνουμε αυτό που οφείλουμε, πάρουμε τους τρεις βαθμούς και παραμείνουμε στην κορυφή. Τα υπόλοιπα έχουμε αρκετούς μήνες μπροστά για να τα συζητάμε. Σε έναν τέτοιο όμιλο, το έχω ξαναγράψει, οι δικαιολογίες δεν χρειάζονται. Αν δεν είμαστε πρώτοι είναι αποτυχία. Και ακόμα και δεύτεροι, άσχετο αν θα πάρουμε μία ακόμα ευκαιρία στα μπαράζ, θα σημαίνει ότι μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας.