ΔΕΝ είναι φιλικά, αλλά εμπειρία ζωής (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οταν είσαι πρωταθλητής Ευρώπης, υπερασπίζεις τον εαυτό σου σε κάθε ευκαιρία

Ο χρόνος για το ξεκίνημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου μετράει ήδη αντίστροφα για τους Γερμανούς. Σε 359 ημέρες, οι 32 φιναλίστ θα πέσουν στη μάχη. Για τους διοργανωτές, αυτό το Κύπελλο Συνομοσπονδιών αποτελεί πραγματική δοκιμή. Ενας λαός που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και που από το 1994, όταν ξεκίνησε η διεκδίκηση του Μουντιάλ 2006, έχει σκεφτεί και την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι φωνές υπέρ της κατάργησης του συγκεκριμένου τουρνουά αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερα μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Μαρκ Βιβιάν Φοέ, πριν από δύο χρόνια στη Λιόν. Σε ένα υπερφορτωμένο πρόγραμμα, οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές κάνουν κάθε χρόνο όλο και λιγότερες διακοπές. Κάποιοι που θα παίξουν στη φετινή διοργάνωση πιθανόν μέχρι τον Ιούλιο του 2006 να έχουν ξεκουραστεί μόλις ένα δεκαήμερο! Ανεπαρκές νούμερο ακόμα και για τη σκέψη, πολύ δε περισσότερο για το σώμα.

Για την ΕλλΑδα, όμως, είναι ουτοπικό να εκληφθεί ως αγγαρεία. Βραζιλιάνοι, Αργεντινοί και Γερμανοί έχουν βέβαια δικαίωμα να το βλέπουν έτσι. Για εμάς, η τιμή και μόνο να εκπροσωπούμε ολόκληρη ήπειρο αποτελεί παράσημο. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει κάποιος πόσο σημαντικό είναι για μια χώρα, χωρίς νίκη σε μεγάλη διοργάνωση μέχρι και πριν από ένα χρόνο, να μετέχει σε τέτοιο τουρνουά. Οχι τιμής ένεκεν, όχι καλεσμένη, αλλά ως πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και αυτό οφείλουμε εδώ στη Λειψία και τη Φρανκφούρτη να το υπερασπιστούμε. Δεν θα υπήρχε ποτέ πιθανότητα να μην έβλεπε ο Οτο Ρεχάγκελ αυτή την ευκαιρία μέσα στο «σπίτι» του σοβαρά. Η ιδιοσυγκρασία του και ο τρόπος σκέψης με τον οποίο έχει γαλουχηθεί, δεν του επιτρέπουν να δει επίσημη διοργάνωση ως φιλική. Αρα, αυτό που θα περιμένουμε, είναι μια Εθνική ομάδα ίδια με εκείνη που επί των ημερών του Ρεχάγκελ παρατάσσεται στα επίσημα ματς. Αλλωστε, σε αυτή τη σεζόν που τελειώνει, η Εθνική έδωσε μόνο ένα φιλικό ματς. Κι αυτό στην Τσεχία, πρώτο παιχνίδι μετά το EURO που ελάχιστοι θυμούνται, αφού εκείνες τις μέρες κυριαρχούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αν πάντως κάποιοι το ανακαλέσουν στη μνήμη τους, θα θυμηθούν πως ο Ρεχάγκελ παρέταξε ομάδα και σύστημα με τον ίδιο τρόπο που το έκανε σε οποιοδήποτε επίσημο! Οταν είσαι πρωταθλητής Ευρώπης, υπερασπίζεις τον εαυτό σου σε κάθε ευκαιρία.

Αν εΙναι λοιπΟν να καταργηθεί, όπως επιμένει ο Ρουμενίγκε, αυτή η διοργάνωση, θα είναι καλό για το ποδόσφαιρο. Μέχρι τότε όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως αποτελεί επίσημο event στο καλεντάρι της ΦΙΦΑ. Και έτσι οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε.

Για την ΑυστραλΙα, την Τυνησία, την Ιαπωνία ισχύει ακριβώς το ίδιο. Το 1974, σε γερμανικό έδαφος, τα «καγκουρό» έκαναν τη μοναδική παρουσία τους σε Μουντιάλ. Και μάλιστα, αρκετά συμπαθητική. Δεν έχουν πολλές πιθανότητες να συμμετέχουν του χρόνου και έτσι έχουν κάθε δίκιο να απαιτούν μια θέση που να δίνει στην ήπειρό τους απευθείας, όχι μέσω μπαράζ, πρόκριση. Αυτά τα ματς τους δίνουν «γήπεδο», ώστε να αυξήσουν τις πιέσεις τους. Ενα πραγματικό Παγκόσμιο Κυπελλο χρειάζεται ομάδα και από την Ωκεανία. Οι Αφρικανοί βλέπουν πάντα σοβαρά τέτοιες περιπτώσεις. Για τους Ιάπωνες, η προοπτική και μόνο της κόντρας με τη Βραζιλία αρκεί. Ο Ζίκο τους οδήγησε ήδη στο Μουντιάλ και μαζί τους θα είναι στη Γερμανία εκατοντάδες απεσταλμένοι! Ο έρωτας της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου» για την μπάλα συνεχίζεται αμείωτος.

Οσο για τοΥΣ Μεξικανούς, δεν υπάρχει παρόμοιο τουρνουά που να αποτέλεσε για αυτούς πρόβλημα. Το 1999 κατάφεραν σε ένα συγκλονιστικό τελικό να κατακτήσουν αυτό το Κύπελλο και ζουν μόνιμα, περιμένοντας ανάλογη ευκαιρία.
Για τουΣ Γερμανούς, η συμμετοχή σε οποιοδήποτε επίσημο τουρνουά σημαίνει προσπάθεια για την πρωτιά. Πολύ δε περισσότερο δεδομένου ότι είναι οικοδεσπότες. Οσο για Βραζιλιάνους και Αργεντινούς, η προοπτική να ξαναβρεθούν αποτελεί από μόνη της κίνητρο. Αποκλείεται να μην παρασυρθούμε από όλη αυτή την ατμόσφαιρα. Φιλικά μπορείς να δώσεις και αλλού. Σε επίσημη διοργάνωση, εκπροσωπώντας ολόκληρη την Ευρώπη, πιθανόν να μην ξαναβρεθείς. Και έτσι, ξέρουν και οι διεθνείς πως αυτή η ευκαιρία είναι σαν το περσινό EURO. Εμπειρία ζωής!