Δεν είναι επαγγελματίας παράγοντας, αλλά επαγγελματίας... παίκτης

Σπάνια παράγοντας στον ταλαίπωρο αυτό χώρο παραδέχεται την ωμή αλήθεια. Αυτή για την οποία κάποιοι, έστω και λίγοι, φωνάζουμε και γράφουμε χρόνια. Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο έμαθε να λειτουργεί εκτός νόμου. Θα έλεγα μάλιστα πως το απολαμβάνει κιόλας. Με ένα περίεργο καθεστώς που ανήγαγε σε ιδεολογικού περιεχομένου την οποιαδήποτε παράνομη πράξη, ο ίδιος ο χώρος κατάφερε να αυτονομηθεί από την τάξη. Και όλα αυτά πολύ πριν αρχίσουν η σήψη και η διάβρωση σε κάθε κοινωνικό τομέα της καθημερινότητάς μας. Πολύ πριν η ανομία πάψει να προκαλεί εντύπωση, πριν η διαφθορά γίνει συνήθεια, η ατιμωρησία βεβαιότητα και η αλητεία καθημερινή πρακτική στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας.

Προτού η αίσθηση πως τίποτα δεν λειτουργεί σωστά σε αυτόν τον τόπο γενικευθεί, είχαν φροντίσει χρόνια ολόκληρα οι άνθρωποι του αθλητισμού, και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου, να το κάνουν άκρως κατανοητό σε όλους. Κανείς δεν πληρώνει. Φυσικά όλες οι παράνομες πράξεις «βαφτίζονται» στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ νόμιμες, επειδή γίνονται στο όνομα του συλλόγου, μεγάλη η χάρη του.

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος δεν είναι επαγγελματίας παράγοντας. Αλλά λειτούργησε τέλεια σαν επαγγελματίας... παίκτης σε αυτό το πόκερ των εντυπώσεων, χρησιμοποιώντας υπέρ του την καταπληκτική συγκυρία που του παρουσιάστηκε πριν από ένα χρόνο να βάλει μπροστά από τις επιχειρηματικές βλέψεις και επιδιώξεις του την «ΠΕΚ» σαν ασπίδα συμφερόντων. Φυσικά και κατάφερε να έχει ως άμυνα αυτή ακριβώς την οπαδική λογική πέρυσι, όταν όλο το σύστημα έβλεπε κίνδυνο από την παρουσία του και χωρίς δεύτερη κουβέντα κατάφερε να απορροφήσει τους κραδασμούς με τη μαεστρική κίνηση συσπείρωσης των αντιπολιτευόμενων την οικογένεια Βαρδινογιάννη στον ΠΑΟ.

Από την ώρα που μπήκε πια στη διοίκηση είναι φανερό πως άλλαξε τροπάριο και αν και πολύ λιγότερο φιλολαϊκός στις τοποθετήσεις του, πλέον είναι ειλικρινέστατος και άκρως εποικοδομητικός. Γιατί είναι ολοφάνερο πως στόχος του μακροπρόθεσμα είναι να αλλάξει ολοκληρωτικά το προφίλ του. Και, γιατί όχι, να ασχοληθεί, όπως ο Μπερλουσκόνι με την πολιτική. Αυτό που δεν αλλάζει στην παρούσα στιγμή είναι η σκληρή γλώσσα που χρησιμοποιεί για να καυτηριάσει πολλά κακώς κείμενα στον αθλητικό χώρο. Για τον Βγενόπουλο το ποδόσφαιρο δεν υπήρξε αυτοσκοπός, αλλά μοχλός πίεσης. Η αλήθεια είναι επίσης πως αν αποχωρήσει από τον χώρο, χαμένος δεν θα είναι ο ίδιος. Τη δουλειά του την έκανε.

Αυτοί, όμως, που έχουμε σιχαθεί πια την παραγοντοποίηση που δυναστεύει τον χώρο, ας συνειδητοποιήσουμε πως τέτοια περιθώρια δεν υπάρχουν. Ο κάθε Βγενόπουλος ξέρει πως η ζωή του μπορεί να είναι και καλύτερη χωρίς την καθημερινή ενασχόληση με τον χώρο. Πόσοι από αυτούς που ζουν σε αυτόν τον χώρο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο;

Πρώτο βήμα για το 6+5

Tην περασμένη εβδομάδα συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που μία αγγλική ομάδα κατέβασε ενδεκάδα σε παιχνίδι αποτελούμενη από 11 Αγγλους παίκτες. Ηταν η Αστον Βίλα με τεχνικό τον Τζον Γκρέγκορι (φωτό) που στο ματς με την Κόβεντρι στις 27 Φεβρουαρίου 1999 παρέταξε μία ομάδα χωρίς ξένους. Μόλις λίγο καιρό μετά, τα Χριστούγεννα του 1999, η Τσέλσι του Βιάλι προχώρησε στο άλλο άκρο και παρέταξε μια ομάδα με 11 ξένους σε παιχνίδι με τη Λιντς. Ο Αρσέν Βενγκέρ πριν από τρία χρόνια έκανε ένα βήμα παραπάνω προς την άβυσσο, μια και σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ δήλωσε δεκαοκτάδα χωρίς Αγγλο παίκτη!

Στη μετα-Μποσμάν εποχή το ποδόσφαιρο έχει περάσει στη φάση που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις εθνικές ταυτότητες και στυλ. Η Ιντερ την περασμένη εβδομάδα είχε μόλις έναν Ιταλό στην ενδεκάδα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Την ίδια εποχή που η ΦΙΦΑ επιμένει στην επιβολή του 6+5 από το καλοκαίρι του 2011 παρά την αναμενόμενη αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ήρθε και η γνωμοδότηση του ανεξάρτητου Ινστιτούτου των Ευρωπαϊκών Υποθέσεων (ανάμεσα στα πέντε άτομα που γνωμοδότησαν και ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πάντειου Πανεπιστημίου, Δημήτρης Τσάτσος), το οποίο τόνισε πως το να ορίσεις πόσοι έχουν δικαίωμα να αγωνίζονται εντάσσεται μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού και δεν αφορά το κοινοτικό δίκαιο. Ειδικά από τη στιγμή που δεν εμποδίζει τις ομάδες να έχουν όσους ξένους θέλουν και να τους πληρώνουν κανονικά, οπότε δεν υπεισέρχεται ζήτημα περιορισμού της αγοράς εργασίας.

Μακάρι να γίνει κάτι. Γιατί το ποδόσφαιρο έχει χάσει την ψυχή του τα τελευταία χρόνια. Και οι «λεγεώνες των ξένων» που δημιουργούν οι ομάδες-κολοσσοί δολοφονούν τις εθνικές ομάδες.