Πρόβλημα είναι ο τρόπος εφαρμογής των κανόνων

Τέτοιες που ίσως αλλάξουν την εικόνα του ποδοσφαίρου όπως το ξέραμε τόσα χρόνια. Στα 123 χρόνια της ύπαρξής του το IFAB κλήθηκε να πάρει τόσο σοβαρές αποφάσεις ελάχιστες φορές. Μαζί με εκείνη της απαγόρευσης στον τερματοφύλακα να πιάνει την μπάλα από γύρισμα συμπαίκτη το 1992 και της καθιέρωσης των καρτών και των αλλαγών στα τέλη της δεκαετίας του '60, ψάχνεις να βρεις πότε άλλοτε μια τέτοια συνάντηση πραγματικά άλλαξε την εικόνα του αθλήματος και δυσκολεύεσαι. Λοιπόν, προσθέτω την κατάργηση του οφσάιντ στην περίπτωση που παίκτης είναι στην ίδια ευθεία με τον τελευταίο αμυνόμενο, άντε και τη διαδικασία των πέναλτι, η οποία αντικατέστησε τη λοταρία του στριψίματος του νομίσματος, και τα εκτός έδρας γκολ που μετράνε διπλά και κλείσαμε με τις κοσμογονικές αλλαγές για τα τελευταία σαράντα χρόνια!

Συνεπώς, η εισήγηση για δύο ακόμα βοηθούς διαιτητές, έναν για κάθε περιοχή, όπως και η πιθανή προσθήκη της πορτοκαλί κάρτας, δηλαδή της προσωρινής αποβολής ενός παίκτη στα πρότυπα άλλων σπορ, δημιουργούν αυτό που περιγράφουν οι ψυχολόγοι ως «γνωστική ασυμφωνία», δηλαδή τη μη συμφωνία μας με κάτι που έχουμε συνηθίσει και αποδεχτεί. Ενα ποδόσφαιρο που θα παιζόταν με τα χέρια, για παράδειγμα, θα μας δημιουργούσε εντελώς αρνητικά συναισθήματα, αλλά τις τελευταίες μέρες μιλώντας με κάποιους ανθρώπους του χώρου κάτι ανάλογο εισπράττω σχετικά με αυτή την πρόθεση. «Πορτοκαλί κάρτα; Τι διαστροφή κι αυτή!», ήταν η κουβέντα του πρώην διεθνούς Αγγλου επιθετικού Κρις Γουόντλ, όταν τον ρώτησα την Τρίτη στο Μιλάνο τη γνώμη του γι' αυτή την αλλαγή.

Αντίθετα, θετικός ήταν στο ζήτημα των δύο παραπάνω διαιτητών. Το ακριβώς αντίθετο μου είπε ο Δανός Πρέμπεν Ελκιερ Λάρσεν, εκείνο το «άτι» που είχαν οι «Βίκινγκς» στην επίθεσή τους τη δεκαετία του '80. «Το να μένει κάποια ομάδα με έναν παίκτη λιγότερο για δέκα λεπτά είναι πιο δίκαιο από το να παίζει για σχεδόν ένα ημίχρονο, όπως συμβαίνει συχνά. Αλλά παραπάνω διαιτητές; Οσοι περισσότεροι μάγειροι ασχολούνται με το φαγητό τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες υπάρχουν να μείνεις τελικά νηστικός», ήταν το σχόλιό του!

Ο Ισπανός διαιτητής Λουίς Μεντίνα Κανταλέχο, όταν τον ρώτησα για τις επικείμενες αλλαγές, ήταν θετικός στο ζήτημα της πορτοκαλί κάρτας. Μιλάμε, όμως, για ένα διαιτητή που είναι αψυχολόγητος και έχει αποβάλλει εύκολα παίκτες στο παρελθόν, οπότε ίσως για τον ίδιο κάτι τέτοιο να είναι μία άλλη δίοδος στη διαχείριση του ματς.

Ετσι και αλλιώς αυτή η συνάντηση θα γράψει ιστορία. Την πορτοκαλί κάρτα την είχε συζητήσει και απορρίψει στο παρελθόν το συμβούλιο, πριν από επτά χρόνια, αλλά τώρα και ο Μπλάτερ είναι θετικός και ένας από τους πιο σεβάσμιους στους κύκλους των διαιτητών, ο Πιερλουίτζι Κολίνα, έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ των αλλαγών. Τι θα συμβεί, θα το γνωρίζουμε σε λίγο, αλλά σίγουρα αν αλλάξουν αυτά τα πράγματα θα μιλάμε για ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο. Μόνο που, όπως σε κάθε γκρίνια που ακολουθεί τις αλλαγές, το πρόβλημα δεν είναι οι κανόνες, αλλά ο τρόπος εφαρμογής τους.

Ισως η μόνη ένσταση σε πραγματικά μεγέθη να έχει να κάνει με την ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια των διαιτητών να επηρεάζουν την έκβαση ενός ματς. Και, με τόσα που έχουν δει τα μάτια μας στη μοντέρνα εποχή, αυτό δεν μπορεί ποτέ να είναι και πολύ καλό. Από την άλλη, κάθε αλλαγή που υπάρχει πιθανότητα να βοηθήσει το ίδιο το παιχνίδι οφείλουμε να την αποδεχτούμε και να τη βοηθήσουμε. Και φυσικά να μην ξεκινήσουμε με αρνητική προδιάθεση και να μην αρχίσουμε να κρίνουμε τη χρησιμότητά της με το πρώτο λάθος ή την πρώτη κακή εφαρμογή.



Μια ταινία αληθινό μάθημα

Παρακολουθώντας την ταινία «Φροστ-Νίξον» σκέφτηκα πως τελικά δεν είναι απλώς ένα καλό φιλμ που είχε κάποιες υποψηφιότητες στα Οσκαρ. Είναι ένα αληθινό μάθημα. Σε αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία δίνει να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις τι είναι ένα αληθινό θέμα, πώς να κυνηγήσεις ακόμα και την πιο δύσκολη συνέντευξη και, το κυριότερο, πώς μπορείς να στριμώξεις αληθινά κάποιον χωρίς να έχεις το ύφος του εισαγγελέα.
Αν θέλεις να ασχοληθείς με την πολιτική, η ταινία αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για να αντιληφθείς πώς μία στιγμή ακυρώνει όλα τα άλλα. Γι' αυτούς που χλευάζουν την τηλεόραση το μεγάλο αδελφάκι της, ο κινηματογράφος, προσφέρει απλόχερα την καλύτερη βοήθεια. Η καλή τηλεόραση είναι δύσκολη. Απαιτεί γνώση.

Ο σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ μπορεί να έχει κάνει και πιο σπουδαίες δουλειές, μπορεί να έχει πάρει ένα Οσκαρ το 2001 με το «A beautiful mind», αλλά σε αυτό το έργο καταφέρνει να πάρει ένα ιστορικό γεγονός και να το δραματοποιήσει χωρίς να το κάνει χολιγουντιανό σόου. Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές. Και αυτοί που έχουν πει πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παίξεις τον ρόλο ενός αληθινού προσώπου επιβεβαιώνονται με αυτή την ταινία, στην οποία βγάζεις το καπέλο στους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές. Ο Φρανκ Λαντζέλα ως Ρίτσαρντ Νίξον δίνει ρεσιτάλ, βγάζοντας με πολύ γλυκό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις ανασφάλειες του προέδρου. Ο Μάικλ Σιν μετά την εξαιρετική ερμηνεία του στο «The Queen» ως Τόνι Μπλερ έρχεται ως καταπληκτικός Ντέιβιντ Φροστ να επιβεβαιώσει τις κριτικές που τον θέλουν ως τον πιο ταλαντούχο Βρετανό ηθοποιό της γενιάς του.

Ανυπομονώ να τον παρακολουθήσω σύντομα και ως Μπράιαν Κλαφ στην κινηματογραφική μεταφορά του βραβευμένου βιβλίου του Ντέιβιντ Πις «Damned United» (που στα ελληνικά κυκλοφορεί με τίτλο «Η καταραμένη ομάδα» από τις εκδόσεις Τόπος). Ηδη το τρέιλερ που κυκλοφορεί είναι καταπληκτικό. Διαπιστώνεις πως ο Σιν έχει μπει στο πετσί του ρόλου του, κάτι καθόλου εύκολο, μια και μιλάμε για την πιο χαρισματική φυσιογνωμία που έβγαλε το βρετανικό ποδόσφαιρο, παρά την εκκεντρικότητα και την ιδιορρυθμία του.