Τo πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το περιβάλλον

Με διαιτητές «προϊόντα» μιας αρρωστημένης νοοτροπίας, με παρατηρητές μερικά από τα… μπουμπούκια της Παράγκας και με την καχυποψία να είναι στα ύψη ανάμεσα στους οπαδούς, όποιος πιστεύει πως υπάρχει ελπίδα να δούμε κάτι καλύτερο στο μέλλον όσο διαιωνίζεται η κατάσταση, ας σηκώσει το χέρι. Προσθέστε και τους τηλεκριτικούς στο «κοκτέιλ», οι οποίοι αρκετές φορές έχοντας στη διάθεσή τους δεκάδες ριπλέι δεν μπορούν να συμφωνήσουν αν υπάρχει ή όχι παράβαση πολλές φορές.

Ο τρόπος με τον οποίο ασχολούμαστε σε αυτή τη χώρα με το ποδόσφαιρο είναι τόσο αρρωστημένος, που ειλικρινά απορείς αν υπάρχει σωτηρία. Φυσικά οι εταίροι της Σούπερ Λίγκας, αντί να κοιτάνε πώς θα βελτιωθεί το προϊόν τους, καταφέρνουν με πισώπλατα μαχαιρώματα να αφαιρούν την όποια αξιοπιστία απέμεινε. Και όταν όλη η πιάτσα βουίζει από την Παρασκευή για τον ρόλο που θα διαδραματίσει ο Ζωγράφος στο ΟΦΗ - Αστέρας Τρίπολης ή πως ο Χαραλαμπίδης την κόκκινη την έχει εύκολη, πώς είναι δυνατόν να… σφυρίζει αδιάφορα η όποια ΚΕΔ τη Δευτέρα;

Συνεπώς το αυτονόητο –να φύγει ο Γιώργος Ψυχομάνης– πάντα πρέπει να ακολουθείται από το ποιος θα έρθει στη θέση του. Οι χθεσινές παραιτήσεις του προέδρου της ΚΕΔ, αλλά και του Μανώλη Παπατριανταφύλλου κάνουν πολύ πιο ενδιαφέρον το σημερινό διοικητικό συμβούλιο της ΕΠΟ, αλλά οι πληροφορίες για το ποιος στηρίζει ποιον μπορούν να θεωρούνται… ελκυστικές μόνο για αρρωστημένα μυαλά.

Το πρόβλημα στην ελληνική διαιτησία δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι η ξεκάθαρη διάθεση της κάθε πλευράς. Η μία να κρατήσει και η άλλη να ξαναπάρει ύστερα από 13 χρόνια την κατάσταση στα χέρια της. Είναι ξεκάθαρο πως το ελληνικό ποδόσφαιρο μόνιμα λειτουργούσε σε ένα πλαίσιο ισορροπίας του τρόμου. Ολα τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα. Τι μπορεί πραγματικά να γίνει;

Να φτιάξουμε μία εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, όπως οι Αγγλοι, η οποία θα λειτουργεί ανεξάρτητα από την ΕΠΟ και θα αναφέρεται στη Λίγκα, αλλά θα έχει μόνο επαγγελματίες διαιτητές. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε καινούργια φουρνιά διαιτητών που από τώρα να είναι έτοιμη και σε πέντε χρόνια να σφυρίζει και να αμείβεται τόσο καλά, έτσι ώστε να σκέφτεται το παιχνίδι και όχι το συμφέρον των μεγάλων.

Δεν είναι εύκολο. Ομως από το να διατηρούμε την ίδια νοοτροπία, μήπως ήρθε η ώρα να γκρεμίσουμε τα πάντα από το να επιδιορθώνουμε συνεχώς κάτι που έχει οριστικά χαλάσει; Και για όσο καιρό χρειαστεί ας φέρουμε ξένους διαιτητές. Αλλά επειδή αυτό θα αφαιρέσει έναν καλό λόγο δικαιολογίας, δεν υπάρχει περίπτωση να το αποφασίσουν οι ιθύνοντες. Κατά τα άλλα, αν διαβάσει κανείς ποια ονόματα θέλουν οι δύο πλευρές για τη θέση του αρχιδιαιτητή, αντιλαμβάνεται πως δεν θα βρούμε ποτέ λύση! Και το πρόβλημα δεν θα είναι ποτέ τα πρόσωπα, αλλά η νοοτροπία που τα περιβάλλει.

Διαψεύδει την… ταυτότητά του

Eμεινε πεντέμισι χρόνια στην Αγγλία και κατάφερε να είναι βασικός στο μεγαλύτερο διάστημα σε μία ομάδα, την Μπόλτον, με την οποία έζησε τις καλύτερες στιγμές των τελευταίων πενήντα χρόνων της! Επαιξε τελικό Λιγκ Καπ, βγήκε στο ΟΥΕΦΑ, σταθεροποιήθηκε στην Πρέμιερ Λιγκ. Με 140 ματς και είκοσι γκολ σε τόσο ανταγωνιστικό επίπεδο δεν αρκεί να ξέρεις καλή μπάλα ούτε να διαθέτεις παλμαρέ σαν πρωταθλητής Ευρώπης.

Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος πήρε την απόφαση να γυρίσει πριν από λίγες εβδομάδες στα πάτρια εδάφη και παρ' ότι η ταυτότητά του «επιμένει» πεισματικά να του θυμίζει πως τον Ιούλιο θα κλείσει τα 35, η παρουσία του μέσα στα γήπεδα τη… διαψεύδει. Με τόσο υψηλό βαθμό ετοιμότητας που είχε προπονούμενος κάθε μέρα σε ένα πολύ πιο δύσκολο αγωνιστικό περιβάλλον, ο Γιαννακόπουλος ήταν «λαχείο» για τη Λάρισα όπως και ο Νταμπίζας πριν από δύο χρόνια.

Και για τους δύο η αγκαλιά της ομάδας που τους ανέδειξε στην Ελλάδα, του Ολυμπιακού, δεν ήταν ανοιχτή και σκέφτεσαι «αλήθεια, γιατί;». Ειδικά για τον Στέλιο, ποιος μπορεί να πει πως δεν θα ήταν ιδανικό μπακ απ του Γκαλέτι αυτή τη στιγμή με τα ματς που έρχονται το ένα μετά το άλλο σαν τα κύματα; Επίσης ποιος στον Παναθηναϊκό τολμά να συζητήσει πως υπάρχει καλύτερός του σε αυτή τη θέση ή στην ΑΕΚ, η οποία ψάχνει για εξτρέμ, πως αυτοί που αγωνίζονται στα άκρα είναι έστω ισάξιοι του Γιαννακόπουλου;

Για τον ίδιο, μικρό το κακό. Σύντομα ο Οτο Ρεχάγκελ θα τον ξανακαλέσει στην Εθνική, ειδικά με τα ματς εναντίον του Ισραήλ να χρειάζονται λύσεις από παίκτες που ξέρουν να διαχειριστούν «καυτές πατάτες». Απλώς, με την περίπτωσή του ο Στέλιος εξέθεσε όλους αυτούς που κάνουν εισηγήσεις στις ομάδες για μεταγραφές. Αλλά δεν είναι και ο μόνος.

Μόνη εξαίρεση ο Ζήσης Βρύζας, ο οποίος πάλι έβγαλε «λαγό από το καπέλο» με τον Σορλέν, που ήδη αποδεικνύει την αναγκαιότητα της μεταγραφής του. Και δεν είναι η μόνη περίπτωση στην οποία ο Βρύζας έδειξε το διορατικό του μάτι την τελευταία διετία. Με τα αποτελέσματα του ΠΑΟΚ να τον δικαιώνουν.

Δείχνει την αξία του

Τη θέση του στην ιστορία την έχει εξασφαλισμένη, από τη μέρα που πέρασε τον Ντι Στέφανο στη λίστα των σκόρερ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Για τον Ραούλ όμως το να περάσει τον Δον Αλφρέντο και στη λίστα των all time scorers της Ρεάλ ήταν από μόνο του κάτι ξεχωριστό. Φυσικά τα ρεκόρ είναι για να σπάνε. Στην καρδιά των οπαδών της Ρεάλ ο Ντι Στέφανο θα είναι για πάντα μοναδικός.

Οχι επειδή έβαζε γκολ, αλλά για τους τίτλους που κατέκτησε. Ο Ραούλ πήρε επίσης τρία Τσάμπιονς Λιγκ όπως και ένα Διηπειρωτικό συν τα πρωταθλήματα, αλλά ήταν κυρίως η συμβολή του στο να ξαναγίνει η ομάδα της Μαδρίτης αντάξια της φήμης που απέκτησε στις δεκαετίες του '50 και του '60. Συμβολή που τον κατοχυρώνει ανάμεσα στους κορυφαίους. Ασχετο λοιπόν πόσα γκολ θα «γράψει» τελικά το κοντέρ, ένα παιδί που ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Ατλέτικο έμελλε να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία της Ρεάλ. Και αυτό, επειδή δεν είναι μικρό πράγμα, δείχνει και την αξία του.