Πολύ σφύριγμα στα «χωράφια»…

Είναι πραγματικά απορίας άξιο, με τι λογική σκεπτικό, αλλά και φιλοσοφία λειτουργούν οι Έλληνες διαιτητές. Δύο επιλογές υπάρχουν για τον Έλληνα φίλαθλο, ή να μην ασχολείται με το εγχώριο πρωτάθλημα, ή να παρακολουθεί μόνο αυτό…Όχι δεν έχω μπερδευτεί, απλά αν μπεις στη διαδικασία σύγκρισης σε πιάνουν τα κλάματα. Δεν πρόκειται να σταθώ σε αυτά που παίρνει ο Ολυμπιακός, και σε αυτά που δεν παίρνει ο Παναθηναϊκός, ούτε στο ότι τη μια Κυριακή ο ΟΦΗ ευνοείται και την άλλη σφάζεται. Άλλωστε, αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε στην πλειοψηφία του ελληνικού Τύπου σήμερα και κάθε Δευτέρα.

Το κακό με τους διαιτητές είναι ότι κάνουν λάθος τη δουλειά τους και δε λένε να το καταλάβουν. Πλέον, στην Ελλάδα έχουμε καταργήσει το 90λεπτο μια και περισσότερο γκρινιάζουμε, καθυστερούμε, εκτελούμε φάουλ, πετάμε κι άλλες μπάλες όταν νικάμε και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Στην αστειότητα των υποτιθέμενων καθυστερήσεων δεν χρειάζεται να σταθούμε γιατί συνήθως δεν παίζονται… Οι διαιτητές από την πλευρά τους μάλλον θυμίζουν τους συναδέλφους τους στο μπάσκετ, μια και δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει ένα λεπτό, δίχως να διακοπεί αγώνας με υπόδειξη κάποιου φάουλ, που πολλές φορές είναι υπερβολικό.

Με λίγα λόγια, βλέπουμε δε βλέπουμε 40 λεπτά καθαρού ποδοσφαίρου και αυτό με δόσεις…Στο χρονικό διάστημα που χρειάζεται για να εκτελέσει φάουλ μια ομάδα που νικάει στο ελληνικό πρωτάθλημα, σε ένα παιχνίδι στην Ισπανία ή την Αγγλία γίνονται άλλες τρεις φάσεις! Δεν είναι υπερβολή και μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας. Και φυσικά πάμε και στο άλλο τραγελαφικό. Τι μπάλα περιμένουμε να δούμε σε αυτά τα γήπεδα; Τουλάχιστον τα μισά για να μην πω τα περισσότερα είναι σε άθλια κατάσταση, μοιάζοντας περισσότερο με χωράφια. Κύριοι, καλά τα εισιτήρια των 30 και 40 ευρώ αλλά όταν θέλετε να παρουσιάζεται το ποδόσφαιρο σαν θέαμα, πρέπει να υπάρχουν οι ανάλογοι χώροι για τους πρωταγωνιστές.

Γενικά θα έλεγα ότι τα περισσότερα παιχνίδια της Σούπερ Λίγκας θέλουν υπομονή για να τα παρακολουθήσεις. Το κακό δεν είναι ότι έτσι δεν γίνεται δουλειά, αλλά ότι δεν φαίνεται τίποτα να αλλάζει…