Ξέρει ότι πρέπει να κερδίσει και θα το κάνει (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Εμείς είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης. Αυτοί δεν έχουν πάει καν σε μεγάλη διοργάνωση

Πάνε δύο χρόνια από τότε. Λεωφόρος Αλεξάνδρας, απόγευμα Ιουνίου. Θέλαμε μόνο τη νίκη ύστερα από το εκπληκτικό 1-0 επί των Ισπανών στη Σαραγόσα. Οι Ουκρανοί αμύνθηκαν σχεδόν όλο το ματς. Χάσαμε πέναλτι με τον Γιαννακόπουλο. Είχαμε ευκαιρίες. Το τελικό σκορ ήρθε από την μπαλιά–ξυράφι του Τσιάρτα και την προβολή του Χαριστέα. Η νίκη μάς έδινε όχι μόνο το πάνω χέρι στο δρόμο της πρόκρισης για την Πορτογαλία, αλλά με την αυτοκτονία των Ισπανών απέναντι στη Βόρεια Ιρλανδία είχαμε πια την πρώτη θέση στο χέρι μας.

Τώρα η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική. Νίκη με τους Ουκρανούς σημαίνει αγκάλιασμα της δεύτερης θέσης. Υστερα επενδύουμε πάνω τους για να κάνουν κι άλλη γκέλα. Εγραφε χθες ο Αλέξης Σπυρόπουλος πως ουσιαστικά θα «κυνηγάμε» τις φοβίες τους. Που ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν τους έχουν οδηγήσει σε μπλακάουτ! Αν βάλουμε τα πράγματα στην ποδοσφαιρική ζυγαριά, αυτοί έχουν ένα αστέρι που εμείς δεν διαθέτουμε: τον Αντρέι Σεβτσένκο. Ο σταρ της Μίλαν έχει ό,τι θα επιθυμούσε ένας προπονητής. Κυνηγός με ταχύτητα, αλλά και εκρηκτικότητα. Σκόρερ και δημιουργός. Αν και επιμένω πως την κλάση του (τωρινού προπονητή του) Ολεγκ Μπλαχίν δεν την έχει ακουμπήσει ακόμα. Ο «Τσάρος» Ολεγκ ήταν πιο ηγέτης, με μεγαλύτερη χάρη και ικανότητα να διαλύσει οποιαδήποτε ομάδα μόνος του στην ημέρα του. Ο Αντρέι όμως, έχοντας την πείρα και τη σιγουριά που αποκτάς φορώντας τη φανέλα μιας ομάδας όπως η Μίλαν, για το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει αυτό το «κάτι» που μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Εμείς όμως είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης. Αυτοί δεν έχουν πάει καν σε μεγάλη διοργάνωση. Ο Σεβτσένκο ξέρει πως άλλη τέτοια ευκαιρία δεν θα έχει για να βρεθεί σε Μουντιάλ. Είναι κίνητρο. Αλλά και θηλιά στο λαιμό! Που πνίγει σχεδόν πάντα όποιον νιώσει πως τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά! Η Εθνική μας τέτοια διλήμματα δεν έχει. Και να μην προκριθεί, η θέση στην ιστορία αυτών των παιδιών είναι εξασφαλισμένη. Κι αυτά τα παιχνίδια που μοιάζουν με τελικό, πλέον η δική μας ομάδα ξέρει να τα κερδίζει. Αν υπάρχει κυρίως ένας λόγος που ο Ρεχάγκελ έκανε τη διαφορά είναι πως ο Γερμανός έπεισε όλους τους ποδοσφαιριστές ότι δεν υπάρχουν ματς χαμένα από χέρι. Κι αυτή η πρακτική και η αλλαγή νοοτροπίας δημιούργησαν τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το οικοδόμημα.

Απόψε στο γήπεδο Καραϊσκάκη ο κόσμος πρέπει να είναι ο 12ος παίκτης. Η ομάδα μπορεί να κάνει τη δουλειά της σωστά και να αντλήσει από την εξέδρα το κάτι παραπάνω. Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεχνά πως το άγχος του κόσμου δεν μπορεί να μεταφερθεί στο γήπεδο αν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Ενα γκολ θέλει η Εθνική μας και θα το πετύχει. Φτάνει να μην προδοθεί στην άμυνα. Οσο θα είμαστε στο μηδέν παθητικό, ο χρόνος θα λειτουργεί υπέρ μας. Οπως και στην Πόλη, εμείς θα είμαστε αυτοί που θα δείχνουμε πιο επικίνδυνοι. Η διαφορά είναι πως εδώ η ισοπαλία δεν είναι καλό αποτέλεσμα, αντίθετα με την Τουρκία. Βέβαια, αν είναι (ο μη γένοιτο) να χάσουμε, εννοείται πως προτιμότερη είναι η ισοπαλία, αλλά προέχει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.

Η επιστροφή του Ζαγοράκη λύνει πολλούς γρίφους. Ο αρχηγός πραγματικά δίνει αυτό το κάτι άλλο στην Εθνική ομάδα. Ολοι αισθάνονται καλύτερα όταν υπάρχει μέσα στο γήπεδο. Εγραφε απολύτως εύστοχα χθες ο Αντώνης Καρπετόπουλος πως είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη σε αυτή τη μοναδική θέση που θα έπρεπε να λέγεται «Ζαγοράκης»! Υπερβολικό; Ρωτήστε καλύτερα τον προπονητή του ή τους συμπαίκτες του. Αυτοί ξέρουν πόσο σημαντική είναι η παρουσία του. Αυτή η Εθνική έχει τόση ποιότητα και χαρακτήρα που ποτέ στο παρελθόν δεν διαθέταμε. Ακόμα κι αυτή η επική Εθνική του Λάκη Πετρόπουλου, το 1970 που παραλίγο να πάει στο Μουντιάλ του Μεξικού με Δομάζο, Σιδέρη, Παπαϊωάννου, Ελευθεράκη, Καμάρα, Μποτίνο και Κούδα δεν κατάφερε να αποκτήσει. Γιατί είναι άλλο πράγμα να έχεις σπουδαίους μεμονωμένους σταρ και άλλο να έχεις ΟΜΑΔΑ. Με ατσάλινο χαρακτήρα. Που ξεπέρασε τη φαντασία και πέρασε στη σφαίρα του μύθου. Αυτή η ομάδα ξέρει απόψε πως οφείλει να κερδίσει. Και θα το κάνει!