Τους φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τον εαυτό τους!

Ο Τρέβορ Φράνσις υπήρξε το παιδί-θαύμα του αγγλικού ποδοσφαίρου τη δεκαετία του '70. Μόλις 15 ετών στην πρώτη ομάδα της Μπέρμιγχαμ, σκοράροντας προτού κλείσει τα 16, έγινε το απόγευμα της 9ης Φεβρουαρίου του 1979 ο πρώτος Βρετανός ποδοσφαιριστής που ξεπερνούσε το φράγμα τού 1 εκατ. λιρών!

Η Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ αποφάσιζε να σπάσει τα ταμεία πληρώνοντας διπλά χρήματα από την πιο ακριβή μεταγραφή που είχε γίνει έως τότε. Ο Ντέιβιντ Μιλς είχε κοστίσει στη Γουέστ Μπρόμιτς Αλμπιον περίπου 500.000, αλλά η μόνη άξια λόγου αναφορά του στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι αυτή, μια και δεν βοήθησε ιδιαίτερα στο «Χόθορνς». Ο Φράνσις, όμως, μέσα σε λίγους μήνες έβγαλε το μεγαλύτερο μέρος από τα λεφτά του, μια και σημείωσε το μοναδικό γκολ του τελικού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1979 απέναντι στη Μάλμε, ενώ και την επόμενη χρονιά τα δικά του γκολ βοήθησαν τα μέγιστα να ξαναφτάσει στον τελικό η Φόρεστ. Ο ίδιος όμως θα τραυματιστεί σοβαρά στον αχίλλειο τένοντα (τον πρώτο από τους τέσσερις σοβαρούς τραυματισμούς που του αναχαίτισαν την καριέρα) και θα χάσει τον τελικό το 1980.

Η μέρα αυτή πριν από τριάντα χρόνια σηματοδότησε την αρχή των τρελών ποσών στις μεταγραφές στην Αγγλία. Αν και πέντε χρόνια νωρίτερα ο Γιόχαν Κρόιφ, αποχωρώντας από τον Αγιαξ για την Μπαρτσελόνα, είχε ήδη σπάσει το φράγμα τού 1 εκατ. δολαρίων, η μετακίνησή του δεν προκάλεσε το μεταγραφικό τσουνάμι που είχαν φοβηθεί όλοι. Μόνο στην Ιταλία είχαν ήδη ξοδευτεί αλόγιστα χρήματα με την απόκτηση του Σαβόλντι από τη Νάπολι, η οποία πλήρωσε σχεδόν 2 δισ. λιρέτες (κάτι παραπάνω από 1,5 εκατ. δολάρια) το 1975.

Ο Φράνσις ουσιαστικά πήρε στην πλάτη το φορτίο του πρώτου μονομάχου στην αρένα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Στην πρώτη του προπόνηση με την καινούργια του ομάδα ο πιο ακριβός παίκτης στον κόσμο «προσγειώθηκε» από τον εκκεντρικό Κλαφ, ο οποίος τον υποχρέωσε να... σερβίρει το τσάι στους συμπαίκτες του! Πριν από δύο χρόνια, όταν μου μίλησε σε μία εκπομπή του ΣΠΟΡ FM για την πίεση που νιώθει οποιοδήποτε νέο παιδί που πέφτουν πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, ο Τρέβορ Φράνσις ήταν ειλικρινής.

«Ελάχιστοι μπορούν να το διαχειριστούν. Ειδικά αν έχεις κοστίσει και πολλά χρήματα, όπως εγώ τότε, νιώθεις ένα αβάσταχτο βάρος στα πόδια. Με βοήθησαν η οικογενειακή ατμόσφαιρα στη Νότιγχαμ και το ότι είχα προπονητή τον Μπράιαν Κλαφ. Ποτέ δεν σ' άφηνε να πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Αυτό με έσωσε. Στη σημερινή εποχή, όμως, έχεις να κάνεις με 18χρονους και 20χρονους κακομαθημένους εκατομμυριούχους που τους φταίνε όλοι οι άλλοι όταν χάνουν εκτός από τον εαυτό τους», ήταν τα λόγια του. Παραμένουν επίκαιρα όλο και περισσότερο κάθε χρόνο που περνάει.

Χθες, μόλις σε μία μέρα, δύο ακόμα προπονητές στην Αγγλία έχασαν τη δουλειά τους. Ο Σκολάρι στην Τσέλσι, ο οποίος ήρθε το καλοκαίρι μετά βαΐων και κλάδων και στα πρώτα ματς όλοι μιλούσαν για το νέο επιθετικογενές στυλ που έφερε στην ομάδα, και ο Τόνι Ανταμς στην Πόρτσμουθ, ο οποίος είχε μόλις 16 ματς για να αποδείξει, στ' αλήθεια, τι; Ο (σχολιαστής του BBC σήμερα και επί σειρά ετών αρχηγός της Λίβερπουλ) Αλαν Χάνσεν ανέλυσε χθες το πρόβλημα της ανυπομονησίας που έχουν πια οι αγγλικοί σύλλογοι με το ίδιο σκεπτικό του Φράνσις.

«Κάθε ομάδα πια διαθέτει 20 φουσκωμένους εγωισμούς μέσα στ' αποδυτήριά της και σήμερα αυτό που οφείλει να κάνει ένας μάνατζερ είναι να έχει μαζί του τους παίκτες. Αυτοί διοικούν ουσιαστικά», πιστεύει ο Χάνσεν, ο οποίος κατέκτησε 15 τίτλους στην καριέρα του με τη Λίβερπουλ. Οι εποχές που οι προπονητές έπαιρναν σύνταξη στον πάγκο των αγγλικών ομάδων πέρασαν ανεπιστρεπτί, μαζί με την τρελή εισροή χρημάτων στα ταμεία των ομάδων. Ο φόβος της αποτυχίας, του υποβιβασμού, του να μη βγεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, του να χάσεις έναν τίτλο δεν είναι κάτι που αντέχεται. Ηθικά αλλά και οικονομικά σ' αυτό το επίπεδο. Και το κεφάλι των προπονητών παραμένει η ευκολότερη θυσία στον βωμό του εξαγριωμένου πλήθους.

Απαραίτητα και τα πλέι άουτ

Το πόσο ενδιαφέρον δίνουν τη φετινή σεζόν στην κορυφή τα πλέι οφ είναι ανούσιο να ειπωθεί ξανά. Μάλιστα, με τη διαφορετική βαθμολόγηση από πέρυσι, αν ξεκινούσαν αυτή τη στιγμή, η διαφορά ΠΑΟ και ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ θα ήταν μόλις ένας βαθμός και δύο με τη Λάρισα. Αυτό που επιβεβαιώνει η εικόνα της χρονιάς είναι αυτό που γράφαμε αρκετοί το καλοκαίρι, ότι χρειάζονται και πλέι άουτ.

Η μάχη για τον υποβιβασμό θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα αν Πανσερραϊκός και Θρασύβουλος πάλευαν για να μη μείνει κάποιος τελευταίος και υποβιβαστεί αυτόματα. Ομως, κάποιοι αντέδρασαν, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, κι έτσι μπλοκαρίστηκε κάτι που θα ήταν αληθινά καλό. Γενικά, επειδή η όλη ιδέα χλευάστηκε στην αρχή, πριν από ενάμιση χρόνο αλλά και πέρυσι με την επιδεικτική αδιαφορία, αποδεικνύεται στον δρόμο ότι σώζει μία πολύ βαρετή χρονιά.

Οφσάιντ ο Νικόλας

Η εκτίμηση που θρέφω στο πρόσωπο και στη δουλειά του Νίκου Καραγεωργίου είναι απεριόριστη. Πιστεύω όμως πως και ο ίδιος θα έχει αντιληφθεί πως ήταν... οφσάιντ με τη δήλωσή του περί «αστείου γκολ» στην ήττα του Εργοτέλη από τον Ηρακλή. Πρώτον, γιατί έχει παίξει μπάλα σε πρωταγωνιστικό επίπεδο, συνεπώς αντιλαμβάνεται ότι και τα πλάγια άουτ είναι μέσα στο παιχνίδι. Μάλιστα υπάρχουν πολλές ομάδες που τα έχουν (κυρίως στην Αγγλία) αναγάγει σε... επιστήμη προκειμένου να σκοράρουν.

Δεύτερον, διότι ποδόσφαιρο χωρίς λάθη σημαίνει ποδόσφαιρο χωρίς γκολ, οπότε η κουβέντα τελειώνει προτού αρχίσει. Τρίτο και κυριότερο, επειδή το συγκεκριμένο γκολ είναι το καλύτερο της σεζόν. Ο Παπαστεργιανός είχε την έμπνευση, αλλά από εκείνο το σημείο μέχρι την εκτέλεση μεσολαβεί μία αιωνιότητα. Το πέτυχε με τέτοιον τρόπο που θύμισε το περιβόητο ψαλίδι του Ριβάλντο στο τελευταίο λεπτό του Μπαρτσελόνα - Βαλένθια το 2001. Ενα γκολ που ομορφαίνει το παιχνίδι και άξιζε μιας καλής κουβέντας και όχι αφορισμού για λάθος της άμυνας. Κάνω λάθος;