Ο εγκέφαλος της καταξίωσης του ΠΑΟΚ

O Γιώργος Παντελάκης δεν υπήρξε απλώς πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Υπήρξε ο ίδιος ο ΠΑΟΚ. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι αληθινό. Πέρα για πέρα.

Σπάνια στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μία ομάδα χρωστάει τόσα πολλά σε έναν παράγοντα. Ο Παντελάκης, που έφυγε χθες στα 79 του χρόνια από τούτο τον μάταιο κόσμο, πρόλαβε να ξαναδεί την τελευταία διετία την ομάδα της καρδιάς του να ξαναβρίσκει τον δρόμο της. Επί των ημερών του ο ΠΑΟΚ στη δεκαετία του '70 δεν έγινε μόνο ομάδα που κατέκτησε τίτλους, αλλά ισότιμος συζητητής στο τραπέζι του «πόκερ» με το ΠΟΚ. Γιατί μέχρι τη βραδιά που τα δύο γκολ του Γιώργου Κούδα τον Ιούλιο του 1972 έδωσαν στον ΠΑΟΚ το πρώτο Κύπελλο στην ιστορία του, Ολυμπιακός, ΠΑΟ και ΑΕΚ έβλεπαν κατά καιρούς κάποιους να τους γίνονται ενοχλητικοί, αλλά μέχρις εκεί.

Ο ΠΑΟΚ του Λες Σάνον μπόρεσε να γίνει μόνιμος νταλκάς στο ΠΟΚ, φτάνοντας σχεδόν κάθε χρόνο σε τελικούς Κυπέλλου (που σκανδαλωδώς ορίζονταν μονάχα στην Αθήνα) και διεκδικώντας το πρωτάθλημα. Το 1973 το άξιζε, αλλά δεν το πήρε εξαιτίας του 3-5 με την Παναχαϊκή. Το 1976 με τον Γκιούλα Λόραντ στο τιμόνι κατάφερε να υλοποιήσει αυτό που έμοιαζε άπιαστο όνειρο από τη μέρα που έγινε η Εθνική Κατηγορία το 1959: να πάρει το πρωτάθλημα. Σε όλη αυτή την πορεία του ΠΑΟΚ, από τη μετριότητα στην απόλυτη καταξίωση, ο Παντελάκης ήταν ο εγκέφαλος. Ο άνθρωπος που μπήκε μπροστά και δημιούργησε μία από τις πληρέστερες ελληνικές ομάδες όλων των εποχών. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Του χρωστούν πολλά ο ΠΑΟΚ και ο κόσμος του, αλλά -έχω την εντύπωση- και καθένας από εμάς που αγαπάμε αυτό το άθλημα. Τέτοιες χαρισματικές φυσιογνωμίες σπανίζουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά γενικά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Ενας «γάμος» καταδικασμένος σε αποτυχία

O «γάμος» του με την ΑΕΚ ήταν προβληματικός από την πρώτη μέρα. Και καταδικασμένος σε αποτυχία. Η εξέδρα δεν τον αγάπησε. Ο ίδιος δεν νοιάστηκε και πολύ γι' αυτό. Επεσε και η συγκυρία του αποκλεισμού από την Ομόνοια στη μέση και με το «καλημέρα» ο Αγγελος Μπασινάς στοχοποιήθηκε. Σε αντίθεση με τον Σωτήρη Κυργιάκο, που γίνεται αμέσως αγαπητός στον κόσμο και λόγω του πάθους στο παιχνίδι του, ο Μπασινάς δεν κατάφερε να κερδίσει τους αναποφάσιστους. Είχε και ένα μεγάλο ντεζαβαντάζ να παλέψει, μια και δεν είχε πάρει μέρος στην προετοιμασία του καλοκαιριού και στη σημερινή εποχή αυτό δεν καλύπτεται μέσα στη σεζόν ακόμα και αν λέγεσαι Ρονάλντο!

Η μετακίνησή του στην Πόρτσμουθ είναι τεράστιο ρίσκο. Ο ρυθμός της Πρέμιερσιπ δεν είναι ούτε στο ελάχιστο συγκρίσιμος με την Ελλάδα. Ούτε καν με την Πριμέρα Ντιβιζιόν, στην οποία με τη φανέλα της Μαγιόρκα έκανε πολλά καλά ματς. Η Εθνική ομάδα τον χρειάζεται ξανά όπως ήταν πριν από σχεδόν ένα χρόνο και όχι σκιά του εαυτού του, όπως με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Οσο για την ΑΕΚ, έκανε εξαιρετική κίνηση, μια και απαλλάχτηκε από ένα πανάκριβο συμβόλαιο. Ουσιαστικά δεν τον είχε ανάγκη, από τη στιγμή που ο Μπάγεβιτς ενεργοποίησε τον Ενσαλίβα και ο Πελετιέρι βρίσκει παιχνίδι με το παιχνίδι τα βήματά του.

Παίζει με τη φωτιά ο Μπενίτεθ

O,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο. Ο Ρόμπι Κιν ονειρευόταν από παιδί να μεταγραφεί στη Λίβερπουλ, να αγωνιστεί μπροστά στο «KOP», να φορέσει τη φανέλα με το 7 που ο παιδικός του ήρωας, ο Κένι Νταλγκλίς, τίμησε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ολα έμοιαζαν ιδανικά το καλοκαίρι όταν η μεταγραφή ολοκληρώθηκε. Μόλις έξι μήνες αργότερα το όνειρο έγινε εφιάλτης. Ο Ράφα Μπενίτεθ στράβωσε μαζί του, αν και ο Ιρλανδός είχε βρει τον δρόμο προς τα δίχτυα πιο πολλές φορές από οποιονδήποτε πλην του Τζέραρντ στα τελευταία δέκα ματς! Αποτέλεσμα της στενοκεφαλιάς του Ισπανού ήταν να εξουδετερώσει ουσιαστικά ένα από τα ατού του και να πετάξει η Λίβερπουλ τη διαφορά που είχε από τη Γιουνάιτεντ στα σκουπίδια.

Ποιος θα βγει χαμένος από την ιστορία; Είναι βέβαιο ότι δεν θα είναι ο Κιν. Και χαίρομαι που βρήκε ξανά την «Ιθάκη» του στην Τότεναμ. Εκεί που τον λατρεύουν και πανηγύρισαν την επιστροφή του σαν να κέρδισαν το πρωτάθλημα. Στο λιμάνι αντίθετα τα νέα δεν... κάθισαν καλά στο στομάχι των οπαδών. Πολύ λογικά θεωρούν ότι δεν πήρε τις ευκαιρίες που δικαιούνταν και στέκονται στο γεγονός ότι ο Ράφα παίζει με τη φωτιά και την υπομονή του κόσμου, τη στιγμή που δεν υπάρχει εναλλακτική αξιόπιστη λύση πίσω από τον Τόρες. Χθες ακούγονταν ονόματα που προκαλούν την απορία για αντικαταστάτες του Κιν, όπως ο Σαβιόλα και ο Κιουράνι! Μέτριοι παίκτες που δεν φτάνουν ούτε το ένα πέμπτο της αξίας του Ιρλανδού. Τελικά αυτά που είχε πει πρόσφατα ο Πέναντ, πως ο Μπενίτεθ έχει προβλήματα με όσους προέρχονται από το νησί (ο Κράουτς κλασικό παράδειγμα), μάλλον είχαν βάση.

Ασχετο, αλλά πόσο δίνει, άραγε, στα γραφεία στοιχημάτων να φορά τη φόρμα του μάνατζερ των «κόκκινων» κάποιος άλλος το καλοκαίρι; Και μέχρι πότε έχει συμβόλαιο με την Ιντερ ο Ζοσέ Μουρίνιο;