Αξιόπιστη λύση με μεγαλύτερο ατού το κίνητρο

Πρόκειται για σπάνια περίπτωση στο μοντέρνο ποδόσφαιρο. Για το παιδί που μεγαλώνει δίπλα στο γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας και μία μέρα φτάνει να φορά τη φανέλα της. Ο Ματ Νταρμπισάιρ (και όχι Ντερμπισάιρ, όπως κατά κόρον γράφεται το όνομά του στον ελληνικό Τύπο) μπόρεσε σε μία δεκαετία να μετατρέψει σε σάρκα και οστά το όνειρό του. Από τη Νορθ Γουέστ Κάουντι Ντιβίζιον με τη φανέλα της Ντάργουεν και της Γκρέιτ Χέργουντ έως την Μπλάκμπερν Ρόβερς και την Πρέμιερ Λιγκ μεσολαβούν δέκα κατηγορίες και πολύς κόπος. Ομως το γεγονός ότι ένα παιδί, το οποίο δώδεκα ετών δεν είχε αρχίσει να αγωνίζεται κανονικά ακόμα, βρέθηκε μέσα σε επτά χρόνια να παίρνει ευκαιρίες στην ομάδα της καρδιάς του και να γίνεται βασικός στην εθνική Ελπίδων της Αγγλίας, σίγουρα είναι ξεχωριστό.

Παρά το 1,85 μ. ύψος, έχει καλή τεχνική κατάρτιση και ταχύτητα. Είναι ένας περιφερειακός κυνηγός και όχι καθαρόαιμος. Δεν πρόκειται λοιπόν για αντι-Ντάρκο, αλλά για μία πολύ αξιόπιστη λύση για τον Ολυμπιακό. Μπορεί να βοηθήσει δίπλα στον κεντρικό κυνηγό και ξέρει να σπάει την μπάλα. Δεν πρόκειται να κάνει ατομική ενέργεια α λα Ντιόγο, αλλά κυρίως περιμένει καλή τροφοδοσία από τα άκρα. Αυτή μπορούν να του την προσφέρουν οι «ερυθρόλευκοι» με τον Γκαλέτι, τον Λέτο και τον Τζόρτζεβιτς.

Ο εφιάλτης στην καριέρα του πήγε να συμβεί όταν η πρώτη ομάδα που τον παρατήρησε και ήθελε να του δώσει ευκαιρία για δοκιμή ήταν η Μπέρνλι! Φυσικά αρνήθηκε, μια και πρόκειται για την ορκισμένη εχθρό της Μπλάκμπερν στο Λανκασάιρ και ο ίδιος, αν και δεκαπέντε ετών τότε, ούτε το σκέφτηκε να αποδεχτεί την πρόταση! Οταν η Μπλάκμπερν τον δοκίμασε, έπαιζε στην Γκρέιτ Χέργουντ και την ίδια μέρα είχε αγώνα και με την ομάδα του, οπότε αποφάσισε να παίξει και στα δύο παιχνίδια.

Με την ερασιτεχνική ομάδα αγωνίστηκε εξήντα λεπτά σιγουρεύοντας τη νίκη και μετά έφυγε από το γήπεδο κατευθείαν για το στάδιο των ονείρων του, το «Ιγουντ Παρκ», για να δοκιμαστεί. Αντεξε και στα ενενήντα λεπτά και την επόμενη μέρα το τηλεφώνημα για να πάει να υπογράψει δελτίο τού μένει ακόμα και σήμερα αξέχαστο. Ντεμπούταρε τον Ιανουάριο του 2007 στην πρώτη ομάδα και στα πρώτα δεκατέσσερα ματς σκόραρε επτά φορές! Ειδικά όμως ένα γκολ μέσα στο «Ολντ Τράφορντ», ένα γήπεδο στο οποίο πατούσε το πόδι του ακόμα και ως θεατής για πρώτη φορά, τον έφερε στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας.

Παιδί προσγειωμένο λένε οι Αγγλοι συνάδελφοι, οι οποίοι πιστεύουν στις δυνατότητές του. Ενας τραυματισμός την περσινή σεζόν τον άφησε πίσω και η φυγή του Μαρκ Χιουζ για τη Μάντσεστερ Σίτι δεν του έκανε καλό. Ο Πολ Ινς δεν τον πίστευε και δεν του έδωσε πολλές ευκαιρίες, οπότε λογικά ο Σαμ Αλαρντάις τον παραχώρησε δανεικό για έξι μήνες για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Εχει την αίσθηση του γκολ και γενικά όποτε σηκώνεται από τον πάγκο, δίνει λύσεις.

Για τον ίδιο μία ακόμη σημαντική στιγμή ήταν όταν μπήκε στο νέο «Γουέμπλεϊ», τη μέρα που ξανάνοιξε τις πύλες του. Στο παλιό, το οποίο κατέχει μυθική θέση στις καρδιές των Αγγλων, δεν είχε μπει ποτέ. Τη μέρα εκείνη, Μάρτιο του 2007, η Αγγλία ήρθε ισόπαλη με την Ιταλία 3-3 και ο ίδιος πέτυχε το παρθενικό του γκολ με τη φανέλα που έχει πάνω της τα τρία λιοντάρια.

Η αίσθησή μου είναι πως, από το να πάρει τον Ντάβι ή τον Φαρίας, ο Ολυμπιακός πέτυχε διάνα αποκτώντας τον Νταρμπισάιρ. Είναι νέος, έχει καλά στοιχεία και, το κυριότερο, έχει κίνητρο: να παίξει καλά, για να γυρίσει στην ομάδα της καρδιάς του!