Αξίζει τα λεφτά και τον χρόνο να τη βλέπεις!

Αν το ποδόσφαιρο ακολουθούσε τη λογική, η Μπαρτσελόνα δεν θα χρειαζόταν καν να περιμένει τον Μάιο για να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ. Τα τελευταία δέκα χρόνια η Πριμέρα Ντιβιζιόν έχτισε το προφίλ του πιο δύσκολου πρωταθλήματος στην Ευρώπη. Και όχι άδικα.

Ο πρωταθλητής έβγαινε περνώντας διά πυρός και σιδήρου, με πέντε και έξι ήττες, μέσα από δύσκολα ματς σε καυτές έδρες. Φέτος η ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα μοιράζει τέσσερα και πέντε γκολ, έχει να χάσει από την πρώτη αγωνιστική, πήρε ρεκόρ πόντων στον πρώτο γύρο, έχει συν 46 γκολ στο ενεργητικό της. Χαίρεσαι να τη βλέπεις να παίζει μπάλα. Είναι value for money and time, που λένε οι Αμερικανοί. Διότι όταν αφιερώνεις από τον πολύτιμο χρόνο που έχεις στη διάθεσή σου σήμερα μιάμιση ώρα για να δεις ποδόσφαιρο, σε ενδιαφέρει να νικήσει η ομάδα ή να δεις καλό θέαμα;

Αν είσαι οπαδός, το πρώτο, αν δεν σε νοιάζει, τότε την αξία του προϊόντος την καθορίζουν η προσμονή και η επιβεβαίωσή της. Η Μπάρτσα της σεζόν 2008-09 μαγεύει. Και φυσικά το πρωτάθλημα το 'χει στο τσεπάκι της. Το Τσάμπιονς Λιγκ, όμως; Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Διότι σε νοκ άουτ βραδιές είναι πιθανά όλα τα σενάρια. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την επόμενη κλήρωση, μια και οι «μπλαουγκράνα» τη Λιόν θεωρώ πως θα την αποκλείσουν πολύ εύκολα, καλό είναι να περιμένουμε.

Σπάνια, άλλωστε, η καλύτερη ομάδα όλης της χρονιάς κατακτά το τρόπαιο σε αυτή τη διοργάνωση. Ομως αυτό που δεν αλλάζει είναι η εικόνα που βγάζει η Μπαρτσελόνα. Περιμένεις με ανυπομονησία το επόμενο ματς της. Πέρυσι έλεγα μέσα στη χρονιά πως όσο ο Ρονάλντο θα αγωνίζεται τόσο καλά η Γιουνάιτεντ θα είναι το φαβορί. Επιβεβαιώθηκα στο τέλος, αλλά μόνο επειδή γλίστρησε ο Τέρι στο κρίσιμο πέναλτι! Η ισορροπία σε τέτοιο επίπεδο δεν είναι μόνο σε τεντωμένο σχοινί, αλλά και με κάποιον μόνιμα να σ' το κουνάει για να πέσεις!

Οσο, λοιπόν, η φετινή Μπάρτσα έχει τον Μέσι σε διαολεμένη κατάσταση, θα είναι το φαβορί. Ομως όλα θα κριθούν στις λεπτομέρειες. Μόνο που ενώ τη φετινή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τα οκτώ νικηφόρα ματς με 1-0 από τον Νοέμβριο και μετά την παραδέχεσαι για την αποδοτικότητά της, αλλά κλείνεις την τηλεόραση όταν την παρακολουθείς, την Μπαρτσελόνα χαίρεσαι να τη βλέπεις. Είναι η διαφορά που λέγαμε πιο πάνω.

Αν θέλεις να δεις μπάλα αυτή τη στιγμή, κοιτάς πότε δείχνει η τηλεόραση Μέσι, Τσάβι, Ετό, Ινιέστα, Ανρί και συντονίζεσαι. Λένε πως το να κατακτά μια ομάδα χωρίς ανταγωνισμό τον τίτλο την κάνει πιο χαλαρή στην Ευρώπη. Μπορεί, αλλά η Μπάρτσα του 2006 είχε τελειώσει νωρίς την υπόθεση πρωτάθλημα και μετά μην ξεχνάμε πως πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ με εντυπωσιακό τρόπο. Οπότε οι κανόνες υπάρχουν για να βρίσκουμε τις εξαιρέσεις! Το να παίζεις καλά, πάντως, είπαμε πως δεν είναι εχέγγυο επιτυχίας στην Ευρώπη.

Πέρυσι η Ιντερ τέτοια εποχή πετούσε στην Ιταλία και μοίραζε γκολ σε όλους. Το ίδιο και πρόπερσι. Μόλις ήρθαν τα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ, η Βαλένθια και η Λίβερπουλ την «καθάρισαν», με την οποιαδήποτε διαιτητική βοήθεια, αλλά εύκολα! Φέτος στον πάγκο της είναι ο Μουρίνιο, που μέχρι τώρα δεν έχει πείσει τους δύσπιστους. Αν αποκλείσει, όμως, τη Γιουνάιτεντ του σερ Αλεξ, τότε αμέσως η γκρίνια θα γίνει ραψωδία. Το ίδιο ισχύει για την Τσέλσι του Σκολάρι, τη Ρεάλ του Ράμος, τη Λίβερπουλ του Μπενίτεθ, την Μπάγερν του Κλίνσμαν.

Και αυτό κρατά το ενδιαφέρον του Τσάμπιονς Λιγκ τόσο ψηλά. Διότι τα νοκ άουτ θυμίζουν πάντα την εποχή που στο Κύπελλο Πρωταθλητριών δεν κέρδιζε πάντα η καλύτερη ομάδα της χρονιάς, αλλά η πιο καλή, η πιο τυχερή, η πιο έτοιμη στη βραδιά. Γι' αυτό και η Μπαρτσελόνα μπορεί να παίρνει αυτή την ώρα το βραβείο της καρδιάς, αλλά από εκεί μέχρι το κανονικό κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά η απόσταση είναι τεράστια. Ακόμη!

Η εκτίμηση μέτρο μοναδικότητας

Οταν έπειτα από επτά μήνες αγωνιστικής αποχής το 2006 ο Ακης Ζήκος επέστρεψε στα γήπεδα επανεμφανιζόμενος με τη φανέλα της ΑΕΚ, έπαιξε κατευθείαν και ήταν ο κορυφαίος για ενενήντα λεπτά στο ματς με τον Ολυμπιακό. Η εικόνα ήταν εξωπραγματική σε όσα χρόνια ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία και το ποδόσφαιρο και τον είχα ρωτήσει να μου πει το μυστικό του. «Κανένα μυστικό», μου είχε πει, «απλώς έκανα αποθεραπεία σε έναν Γάλλο γιατρό που με είχε διαβεβαιώσει πως όταν γυρίσω χωρίς καν προπόνηση θα είμαι έτοιμος να αγωνιστώ».

Με αυτόν τον άνθρωπο, που ουσιαστικά του παρέτεινε την καριέρα, με τον Ζιουλί, τον Μπερνάρντι, τον Πλάζιλ, συμπαίκτες του στα χρόνια που έφτασαν μαζί τη Μονακό στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και τον Μάρκεζ, που αγωνίστηκε στο Πριγκιπάτο μέχρι το 2003, ο Ακης και επίσημα από προχθές είναι συνέταιρος. Το CAMP 8 άνοιξε τις πύλες του λίγο έξω από τη Νίκαια, στο Σεν Ραφαέλ. Δεν είμαι ο πλέον ειδικός για να κρίνω, αλλά με την ατελείωτη γκάμα σε μηχανήματα και μια τεράστια πισίνα, αυτό το πρώτο εξειδικευμένο κέντρο προετοιμασίας, αποθεραπείας και αποκατάστασης υπόσχεται πως κανένας ποδοσφαιριστής δεν θα χάσει ούτε μία μέρα κάτι υπερπολύτιμο γι' αυτόν και την ομάδα του.

Για το αν θα επιτύχει επιχειρηματικά η κίνηση δεν υπάρχει αμφιβολία, μια και ήδη αρκετά ονόματα του χώρου επέλεξαν το κέντρο τους τελευταίους μήνες για να επιταχύνουν την ανάρρωσή τους. Απλώς για τον Ακη θέλω να υπογραμμίσω πως για μία ακόμα φορά ξεχωρίζει με αυτή την επιλογή του. Στο εξωτερικό από το 1996 και την υπόθεση Μποσμάν έφυγαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο πολλοί. Την επιτυχία του την είχαν ελάχιστοι. Τις γνωριμίες του τις έκαναν ακόμα λιγότεροι. Και το ότι αυτοί που είχε συμπαίκτες ακόμα τον εκτιμούν τόσο πολύ αποδεικνύει τη μοναδικότητά του.