Η διαφορά τους ήταν τελικά θέμα φιλοσοφίας (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Ο Φίγκο δεν ευχαριστήθηκε ποτέ την μπάλα, σε αντίθεση με τον Μπέργκαμπ, που διασκέδαζε κάθε στιγμή του στο χορτάρι Ο ένας κάποτε ήταν ο ακριβότερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη. Ο άλλος έκανε δύο καλές μεταγραφές, αλλά ποτέ δεν απασχόλησε με τα χρήματα της μεταγραφής του τις εφημερίδες. Ο ένας ακούμπησε το peak της καριέρας του το '99 και η μετακίνησή του από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ προκάλεσε ντελίριο. Για τον άλλο και στην πρώτη του μετακίνηση -από τον Αγιαξ στην Ιντερ- και στη δεύτερη -από το Μιλάνο στο Λονδίνο και την Αρσεναλ- απλώς κάποιοι ανασήκωσαν τους ώμους. Ποτέ δεν έφτασε στο καλύτερο σημείο των προσόντων του, ποτέ δεν ζορίστηκε για να φτάσει στα άκρα.

Μόλις χθες όμως τη μέρα που ο (κάποτε βασιλιάς) Λουίς Φίγκο μάθαινε πως μπορεί να αναζητήσει αλλού την τύχη του ο άλλος, ο Ντένις Μπέργκαμπ, το πριγκιπόπουλο που θα γινόταν βασιλιάς, ανανέωνε στην Αρσεναλ. Η ζωή είναι από μόνη της σκληρή με κάποιους. Με κάποιους άλλους πάλι φαίνεται πως είναι αιώνια ερωτευμένη. Ο Ολλανδός είναι ένας από αυτούς. Από πλευράς προσόντων δεν γίνεται καν σύγκριση μεταξύ τους.

Ο Πορτογάλος, ωραίος στην ντρίμπλα και στην κίνηση, με καλό σουτ και σέντρα, εξάντλησε όλα τα περιθώρια του ταλέντου του. Δούλεψε πάρα πολύ. Ποτέ όμως δεν ακούμπησε την ιδιοφυή παρουσία του Μπέργκαμπ. Ο οποίος έπαιζε πάντα με το ένστικτο. Ούτε δούλεψε τα προσόντα του ούτε ζορίστηκε. Αν το έκανε, ποιος ξέρει πού θα έφτανε; Οι επινοήσεις του με την μπάλα στα πόδια άπειρες. Ο Νταμπίζας μπορεί να βεβαιώσει τι γεννά το μυαλό αυτού του ξανθομάλλη απόγονου του Κρόιφ. Μια ντρίμπλα που τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν την αρτιστική τελειότητα της σκέψης και την αψεγάδιαστη εκτέλεση της εντολής του μυαλού στα πόδια! Το ίδιο έκανε πολλές φορές και διαφορετικά. Σε ένα ματς με την Κορούνια στο Τσάμπιονς Λιγκ πάτησε την μπάλα στην κίνηση με το αριστερό, ίσα που να σηκωθεί και σούταρε με το ίδιο πόδι! Οι μπαλιές του στην κίνηση με ακρίβεια μοιρογνωμονίου, ώστε να συναντηθεί η μπάλα με τον παίκτη σε αντεπίθεση, ήταν για σεμινάριο. Αυτό που έκανε εκπληκτικά ο Κακά στον τελικό της Πόλης με τη Λίβερπουλ στο τρίτο γκολ της Μίλαν, ο Μπέργκαμπ το είχε για... ψωμοτύρι! Υπήρχαν στιγμές που βλέποντας ματς της Αρσεναλ κάρφωνα το βλέμμα μου στον Ολλανδό γιατί κάποιον λαγό είχε πάντα στο καπέλο! Και σπάνια απογοητεύτηκα! Στην Ιντερ, που ποτέ δεν τον κατάλαβαν αγωνιστικά, ένιωθε εγκλωβισμένος. Στο Λονδίνο, όταν έφυγε ο Σκωτσέζος Μπρους Ρίοκ και πήγε ο Βενγκέρ, ο Μπέργκαμπ βρήκε τον άνθρωπο που για την πάρτη του θα έδινε και την ψυχή του!

Αντίθετα, ο Φίγκο ποτέ δεν βρήκε τον αληθινό εαυτό του. Με κανένα προπονητή, πλην ίσως του Ρόμπσον στην Μπαρτσελόνα το '97 και του Ντελ Μπόσκε στην πρώτη σεζόν του στη Μαδρίτη. Αισθανόταν μόνιμα υπό αμφισβήτηση, διάβαζε πάντα πολύ το τι έγραφαν οι εφημερίδες. Ο Μπέργκαμπ δεν ενδιαφερόταν ποτέ. Αποψη και φιλοσοφία διαφορετική. Ο ένας φαινόταν χρόνια τώρα να μην ευχαριστιέται την μπάλα. Εγκλωβισμένος στους σούπερσταρ της Ρεάλ, ένιωθε πως πρέπει μόνιμα να δίνει απαντήσεις. Οπως δεν δεχόταν και μύγα στο σπαθί του. Ηθελε να είναι βασικός. Αυτό δεν γίνεται όμως με τα λόγια!

Ο Μπέργκαμπ, αντίθετα, ποτέ δεν αισθάνθηκε αναπληρωματικός. Και με την έλευση του Ανελκά, στην αρχή του Ανρί, μετά του Βιλτόρ και του Ρέγιες αργότερα. Ποτέ δεν απαίτησε να είναι βασικός. Ποτέ δεν γκρίνιαξε. Εδειξε να διασκεδάζει κάθε στιγμή μέσα στο γήπεδο. Και αυτό η ομάδα το τίμησε ανάλογα. Με ένα νέο συμβόλαιο.

Ο Κρόιφ κάποτε είπε πως ο Μπέργκαμπ δεν έφτασε στο σημείο που έπρεπε. Αντίθετα για τον Φίγκο ακόμη και ο Εουσέμπιο τού έβγαλε το καπέλο χαρακτηρίζοντάς τον έναν αληθινό σταρ. Στο θέμα της υστεροφημίας όμως ο Ολλανδός μοιάζει να έχει κερδίσει τη μάχη. Γιατί του ζητούν να μείνει, ενώ έλεγε να φύγει, ενώ του Φίγκο τού λένε να φύγει, αν και αυτός παρακαλούσε να μείνει!