Τόσο καλός όσο το τελευταίο αποτέλεσμά σου

Η εικόνα της Ρεάλ που διέλυσε την Ζενίτ ήταν εντελώς αντίθετη από εκείνη της αναιμικής ομάδας που δεν μπορούσε να αλλάξει δύο πάσες στο ματς με τη Γιουβέντους ή με τη Χετάφε. Και φυσικά δεν μπορεί να κρατά ο Χουάντε Ράμος κάποιο μαγικό ραβδάκι, ώστε να μεταμορφώνει παίκτες που πριν από λίγες μέρες δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους. Μιλάμε για τον ίδιο προπονητή που απολύθηκε από την Τότεναμ πριν από ένα μήνα, επειδή δεν είχε νίκη στο πρωτάθλημα. Ολα αυτά απλώς επιβεβαιώνουν ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει λογική. Και πως ο μάγκας της μιας μέρας είναι άχρηστος την επόμενη ή ανάποδα.

Κανένα άλλο άθλημα δεν το έχει αυτό σε τόσο αναπτυγμένη μορφή. Τα όρια της τραγωδίας από την αποθέωση είναι τόσο δυσδιάκριτα που συχνά μπερδεύονται. Μόνο που ο μέσος οπαδός ας κρατά την ψυχραιμία του λίγο περισσότερο. Ούτε ξαφνικά έγινε υπερομάδα η Ρεάλ επειδή νίκησε τη Ζενίτ ούτε ήταν άχρηστη επειδή έχανε από τη Βαγιαδολίδ. Αλλάξτε τα ονόματα και βάλτε την Ιντερ, τον Παναθηναϊκό, την Αρσεναλ, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Μπάγερν, όποιον θέλετε στην ίδια εξίσωση.

Η Ιντερ που πετά στο Καμπιονάτο, βγαίνει δεύτερη και καταϊδρωμένη πίσω από τους «πράσινους», οι οποίοι είναι εννιά πόντους πίσω στο ελληνικό πρωτάθλημα, τη στιγμή που έκαναν τρεις σερί νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπάγερν που αγκομαχά στην Μπουντεσλίγκα τερμάτισε θριαμβευτικά πρώτη στον όμιλό της, μια και πέρασε νικηφόρα από το «Ζερλάν». Η Αρσεναλ που νικά Τσέλσι και Γιουνάιτεντ χάνει από τη Στόουκ και την Αστον Βίλα, αλλά στην Ευρώπη περνά άνετα στην επόμενη φάση.

Η Γιουνάιτεντ δυσκολεύεται να νικήσει τη Σάντερλαντ, έρχεται 2-2 με την Ααλμποργκ, αλλά μπορεί να περάσει σίφουνας από έδρες που άλλοι σκοντάφτουν. Και αυτό είναι το ωραίο στην μπάλα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανείς δεν σου εγγυάται πως το χθεσινό αποτέλεσμα σου αρκεί για την επόμενη μέρα. Κρίνεσαι καθημερινά. Και είσαι τόσο καλός όσο και το τελευταίο αποτέλεσμά σου. Το ίδιο ισχύει και για τους προπονητές. Ο Ράμος ήταν εξαιρετικός με τη Σεβίλλη, πήγε στην Τότεναμ και πήρε το Λιγκ Καπ (πρώτος τίτλος έπειτα από οκτώ χρόνια για τους «spurs»), αλλά απέτυχε στη συνέχεια.

Ούτε ξαφνικά είναι θεός ούτε και άχρηστος επειδή κάπου δεν πήγε καλά. Ο Μπράιαν Κλαφ πήρε τίτλους με Ντέρμπι και Νότιγχαμ, ευρωπαϊκά τρόπαια, εύφημους μνείες και προσωπικές διακρίσεις, αλλά στη Λιντς Γιουνάιτεντ άντεξε μόλις 44 μέρες το καλοκαίρι του 1974. Τι σήμαινε αυτό; Απολύτως τίποτα για την αξία του. Το βιβλίο «Καταραμένη ομάδα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος πραγματεύεται ακριβώς αυτό. Γραμμένο από τον David Peace, πρόκειται για το καλύτερο ποδοσφαιρικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ με μυθιστορηματικό τρόπο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.

Η επιμέλεια στη μετάφραση από τον Χρίστο Χαραλαμπόπουλο το σώζει πραγματικά, διότι ανάλογες δουλειές στην Ελλάδα χάνονται ακριβώς επειδή οι μεταφραστές δεν βάζουν ψυχή στο έργο. Ο Χρίστος, με τη μοναδική γραφή του, κατάφερε να κρατήσει το πνεύμα τού συγγραφέα ζωντανό και στα ελληνικά και να μας δώσει ένα βιβλίο που σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Κλαφ και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει πόσο περίεργο είναι το ποδόσφαιρο και τι εκπλήξεις επιφυλάσσει στους πρωταγωνιστές του.

Τέλος εποχής

Η παραίτηση του Βασίλη Γκαγκάτση από μόνη της αποτελεί σημείο αναφοράς και τέλος εποχής για την ΕΠΟ. Επί των ημερών του, διαφωνεί ή συμφωνεί κάποιος με τις πολιτικές του, το ελληνικό ποδόσφαιρο άλλαξε. Η Εθνική ομάδα κατάφερε το απίστευτο το 2004 και πήγε στη διοργάνωση του Euro του 2008, κάτι που δεν είχε συμβεί στο παρελθόν ποτέ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ο,τι μερίδιο ευθύνης έχει ο Γκαγκάτσης στα άσχημα, πρέπει να παραδεχτούμε πως ανάλογη συμβολή έχει και στα θετικά.

Αυτός στήριξε τον Ρεχάγκελ όταν όλοι ήθελαν το κεφάλι του το 2002 αμέσως μετά την ήττα στην Ουκρανία, αυτός του έδωσε τις καλύτερες συνθήκες που βρήκε ποτέ προπονητής στην Ελλάδα και τη μεγαλύτερη κάλυψη. Σαφώς και έχει κάνει λάθη, σαφώς και έφτασε η ώρα για αλλαγές. Αλλά η ιστορία τελικά πιστεύω πως θα του βάλει θετικό πρόσημο. Ο Σοφοκλής Πιλάβιος, άνθρωπος χαμηλών τόνων με κουλτούρα, γνώσεις και γενική αποδοχή, θα είναι η πιο λογική διάδοχη λύση. Αλλά γι' αυτό έχουμε μέρες να μιλήσουμε.