Γραμμένη από το χέρι των... θεών της μπάλας (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Κάτι χρωστούσε η μοίρα και στη Λίβερπουλ, που έβαλε όχι απλά λιθαράκι, αλλά θεμέλια στη γιγάντωση του θεσμού
Τα ποδοσφαιρικά κλισέ πιθανόν να υπάρχουν για να γεμίσουν τις στήλες των εφημερίδων. Ισως και για να καλύπτουν κενά αμηχανίας στις μεταδόσεις. Το συχνότερο όλων; «Στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται». Μόνο που συχνά –ή σχεδόν πάντα– ΔΕΝ γίνονται! Γιατί ακριβώς αυτή η γενικότητα, αν ίσχυε, θα έμοιαζε με τη... σέντρα σε κάθε ημίχρονο.

Κάποιες φορές όμως πραγματικά ΟΛΑ γίνονται. Το '74, σε νεκρό χρόνο, ο Σβάρτσενμπεργκ με σουτ απελπισίας από 35 μέτρα έκανε την Μπάγερν να «αποδράσει» από την ήττα που διαγραφόταν στις Βρυξέλλες από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Το '99 στη Βαρκελώνη μέσα σε 100 δευτερόλεπτα στις καθυστερήσεις η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άρπαξε το Κύπελλο, αφήνοντας τους Βαυαρούς να κλαίνε τη μοίρα τους.

Ποτέ όμως σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν είχαμε δει τέτοιο πράγμα. Από το 2-0 γύρισε στο παρελθόν παιχνίδια η Ρεάλ το '56 και η Μπενφίκα το '62. Από 3-0 στο ημίχρονο δεν επέστρεψε από την κόλαση κανείς. Η απόσταση ήταν τελικά επτά λεπτά! Για να γίνει χρειάστηκε –να και άλλο κλισέ– να συνωμοτήσει το σύμπαν. Αν η Λίβερπουλ είχε τελικά «γραμμένο» από τη μοίρα το όνομά της πάνω σε αυτό το Κύπελλο, δεν χρειαζόταν για να το καταλάβεις να γίνει μόνο το 3-3. Επρεπε να δεις και τη φάση του 118'. Ο Σεβτσένκο έχει βάλει πολύ δύσκολα γκολ από αυτό που έχασε με τον Ντούντεκ πεσμένο να... διατάζει την μπάλα να μην πάει στα δίχτυα του.

Στο ποδόσφαιρο όλα κάνουν κύκλο! Να και ένα άλλο κλισέ. Το 2003 με τον Σεβτσένκο να ευστοχεί στο τέλος. Εδώ είχαμε τον ίδιο να γίνεται μοιραίος. Το '84 το τελευταίο Κύπελλο της Λίβερπουλ ήταν στα πέναλτι σε... ιταλικό έδαφος. Τότε έχασε εκείνη το πρώτο χτύπημα (άουτ ο Νίκολ), τώρα η Μίλαν (άουτ ο Σερζίνιο). Α, ναι αυτός που πρώτος είχε σκοράρει στο «Ολντ Τράφορντ» δυο χρόνια πριν. Αν σας πει κανείς πως δεν έχουν γούρια οι προπονητές, συμφωνήστε μαζί του πως ο γάιδαρος πετάει.

Αν υπήρχε τρόπος να μην υπάρξει ξανά ευκαιρία να δει η υφήλιος ούτε φάση από αυτόν τον τελικό, ο μύθος που θα συνόδευε για πάντα το ματς θα ήταν τέτοιος, που σε πενήντα χρόνια πιθανόν και οι διηγήσεις να ξεπερνούσαν τη φαντασία! Από την άλλη, το ότι 200 χώρες αυτό που συνέβη το είδαν και οι σκληροί δίσκοι το έχουν καταγράψει είναι ευτύχημα. Γιατί ποτέ δεν συνέβη στο παρελθόν τελικός σε τέτοιο επίπεδο, ο οποίος να περιέχει παρόμοια εξέλιξη. Και ακριβώς το ότι το έχουμε ζήσει όχι μόνο δεν του αφαιρεί τη μαγεία, αλλά προσθέτει την αίσθηση της σπάνιας κρίσης και σύγκρισης. Οποιος πει ότι μπορούσε καν να ψελλίσει παρόμοιο σενάριο πριν από το ματς, απλά λέει ψέματα. Στο ημίχρονο με τη Μίλαν να πετάει φωτιές, ίσως κάποιος να πει πως έδινε ακόμα ελπίδα στη Λίβερπουλ. Η λογική υπαγορεύει να γινόταν εκείνη την ώρα η απονομή. Μόνο που κάποιες φορές οι ομάδες με τη βαριά φανέλα –ουπς και άλλο κλισέ– αρνούνται να πεθάνουν! Η Βαλένθια το 2000, η Μονακό πέρυσι, η Στεάουα το 1989, η Ατλέτικο το 1979 πέταξαν την πετσέτα στο 2-0. Θα με ρωτήσετε, πιθανόν, γιατί η Λίβερπουλ με αυτή τη φανέλα όχι από 3-0, αλλά από ένα γκολ δεν ξαναγύρισε κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας, τη Σαουθάμπτον, την Μπέρμιγχαμ, την Εβερτον. Δεκατέσσερις ήττες σε 38 ματς στην Πρέμιερσιπ αναζητούν απάντηση. Μα ακριβώς γι' αυτό το ποδόσφαιρο παραμένει το πιο τρελό παιχνίδι στον πλανήτη. Γιατί σε αυτό ΟΛΑ γίνονται. Μόνο που την ιδιαιτερότητα την κάνει ξεχωριστή η μοναδικότητα. Αν σε κάθε παιχνίδι όποιος είναι πίσω στο σκορ ή όποιος χάνει με 3-0 κερδίζει, όποιος βάζει 2 γκολ στις καθυστερήσεις, όποιος τερματοφύλακας πάει μπροστά στο 90' ή στο 120' και σκοράρει, θα ήταν κανόνας. Αρα η απόλυτη βαριεστιμάρα! Και θα ξεχωρίζαμε ως σημείο αναφοράς εκείνα τα ματς που ο καλύτερος νίκησε με το πρώτο γκολ του αγώνα. Το απόλυτο ξενέρωμα!

Το Κύπελλο Ευρώπης έκλεισε τα 50 του χρόνια. Καλύτερο δώρο γενεθλίων δεν μπορούσε να έχει. Σε αυτές τις πέντε δεκαετίες την ιστορία του την έγραψαν οι θρύλοι της Ρεάλ, της Μιλαν, του Άγιαξ, της Μπάγερν, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Γιουβέντους. Οι εκπλήξεις της Μπενφίκα, της Σέλτικ, της Νότιγχαμ, της Πόρτο, της Στεάουα και της Αστον Βίλα. Πιθανόν λοιπόν κάτι χρωστούσε η μοίρα και σε άλλη μια ομάδα που έβαλε όχι απλά λιθαράκι, αλλά θεμέλια στη γιγάντωση του θεσμού. Η επιστροφή της Λίβερπουλ ήταν γραμμένη από το χέρι των... θεών της μπάλας.