Εχουν νόημα μόνο αν γίνονται δοκιμές

Το να υποδέχεσαι την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία δεν είναι μικρό πράγμα. Ακόμη και σε φιλικό. Εχει συμβεί ακόμη μία φορά στο παρελθόν, το 1986, όταν οι Ιταλοί του Μπέαρτζοτ ήρθαν στο ΟΑΚΑ Φεβρουάριο με πολύ κρύο, πήραν εύκολα ένα 0-0 απέναντι στη δική μας ομάδα, που για ακόμα μία φορά ήταν αποκλεισμένη από μία μεγάλη διοργάνωση, και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Η διαφορά με τότε είναι πως τώρα έχουμε πια και εμείς ανταγωνιστική ομάδα. Η ομοιότητα εντοπίζεται στο ότι, όπως και τότε, ο κόσμος στην εξέδρα αναμένεται λίγος. Πριν από τρία χρόνια σε ένα φιλικό με την Ουγγαρία στο «Γ. Καραϊσκάκης» περισσότεροι από 15.000 βρέθηκαν στην εξέδρα. Αν αυτός ο αριθμός επαναληφθεί και απόψε, θα είναι επιτυχία! Δεν είναι σουρεαλιστικό; Η Εθνική ομάδα του 2005 ήταν ακόμη πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά μόλις είχε αποκλειστεί από το Μουντιάλ της Γερμανίας. Η τωρινή έχει αρχίσει δυναμικά την πορεία της προς τη Νότιο Αφρική, κάτι που δεν αλλάζει επειδή χάσαμε από την Ελβετία. Το κυριότερο συν της αποψινής συνάντησης, όμως, είναι το όνομα και η ποιότητα του αντιπάλου. Τότε ήταν η Ουγγαρία του Τόργκελε και του Τοτ και τώρα η Ιταλία του Τόνι και του Καναβάρο. Κάνει κάποια διαφορά, δεν νομίζετε;

Αγωνιστικά, λοιπόν, για τον Ρεχάγκελ είναι ευκαιρία για καλό τεστ. Αν και δεν είμαι αισιόδοξος πως ο Οτο θα δώσει ευκαιρίες σε κάποιους οι οποίοι δεν είναι στα συνήθη πλάνα, ελπίζω να σκεφτεί και τον κόσμο που θα επιλέξει να πάει στο Νέο Φάληρο απόψε. Γιατί όταν τα ματς είναι επίσημα, είμαι ο πρώτος που ασπάζεται τη λογική πως τα αποτελέσματα είναι ο πρωταρχικός στόχος, αλλά σε ένα φιλικό –ακόμη και τέτοιου πρεστίζ– τα συμπεράσματα προέχουν από το να πάρεις ισοπαλία ή να νικήσεις. Ναι, και τα φιλικά μετράνε πολύ στη βαθμολογία της ΦΙΦΑ, αλλά δεν σου δίνονται πολλές ευκαιρίες για γερά τεστ. Ετσι κι αλλιώς ο Παπασταθόπουλος, για παράδειγμα, δικαιούται να είναι βασικός απόψε. Δεν έχει πια κάτι να αποδείξει και είναι αστείο να αγωνίζεται σε ομάδα του Καμπιονάτο, αλλά να μην υπολογίζεται από τον Ρεχάγκελ!

Αυτά τα φιλικά του Νοεμβρίου έχουν πάνω απ' όλα αυτό το νόημα: να δοθούν λεπτά συμμετοχής σε νέα παιδιά. Να κάνεις πειραματισμούς. Να δοκιμάσεις πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανες. Ολα αυτά αν δεν λέγεσαι Ρεχάγκελ φυσικά. Ο Γερμανός –το συνηθίσαμε πια έπειτα από επτά χρόνια– δεν κάνει πειραματισμούς. Με τις ιδιοτροπίες του τον γνωρίσαμε, με αυτές τον αγαπήσαμε ή τον συνηθίσαμε, αν θέλετε. Οποιος πάει απόψε, ας το κάνει για να δει απλώς λίγη μπάλα. Για να δει τους Ιταλούς, που είναι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές. Αν θέλει να δει νέα πρόσωπα, ας μην κρατήσει και την αναπνοή του, διότι μπορεί να… σκάσει! Ο Οτο δεν άλλαξε χούγια τόσα χρόνια. Τώρα πια δεν αλλάζει.

Κάτι τελευταίο: γιατί στην ΕΠΟ πήραν την αψυχολόγητη απόφαση να μην ισχύσουν τα εισιτήρια διαρκείας; Τι κίνητρο έχει κάποιος να αγοράσει ένα διαρκείας, αν τέτοια φιλικά ματς δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει; Και πώς σκέπτονται να βοηθήσουν το προϊόν και να κρατήσουν τον κόσμο κοντά στην Εθνική ομάδα με τέτοιες ενέργειες;

Τι χρησιμεύουν αυτά τα φιλικά;

Αν τα φιλικά του καλοκαιριού, τον Αύγουστο, προκαλούν πονοκέφαλο στις ομάδες, αλλά είναι αναγκαίο κακό. Οσον αφορά τα παιχνίδια του Νοεμβρίου, ειλικρινά δεν καταλαβαίνεις τη σκοπιμότητά τους. Είμαι ο πρώτος που θεωρεί πως ο θεσμός των εθνικών ομάδων έχει νόημα και οφείλουμε να τον προστατεύσουμε από τις κατά καιρούς επιθέσεις των συλλόγων. Οταν είναι κοντά σε επίσημα ματς, ναι, έχει νόημα να γίνονται φιλικά για να δουν οι τεχνικοί την κατάσταση των παικτών. Τώρα όμως, αλήθεια τι νόημα έχει;

Επίσης πάντα θεωρούσα ακατανόητο να μην υπάρχει κατανόηση ανάμεσα σε ομοσπονδίες και λίγκες, αλλά και των προπονητών μεταξύ τους. Ο σημερινός τεχνικός ομάδας είναι ο αυριανός ομοσπονδιακός και το ανάποδο. Ο Καπέλο για παράδειγμα, που τώρα γκρινιάζει για τις αποχωρήσεις παικτών πριν από το φιλικό της Αγγλίας στο Βερολίνο με τη Γερμανία, είναι ο ίδιος που απέσυρε τους ποδοσφαιριστές της Ρόμα και της Μίλαν παλαιότερα με αποτέλεσμα να μουρμουράνε οι τότε τεχνικοί στη «σκουάντρα ατζούρα». Όλα κάνουν κύκλο. Φυσικά δεν λείπουν και τα τραγελαφικά γεγονότα με τον Τζέραρντ να πρέπει να οδηγήσει 600 χιλιόμετρα για να διαπιστωθεί ο τραυματισμός του από τους γιατρούς της εθνικής Αγγλίας. Με το επόμενο επίσημο ματς για τους Αγγλους τον ερχόμενο Απρίλιο, οι αποχωρήσεις από το στρατόπεδο των «λιονταριών» για ένα ματς μάλιστα εναντίον των Γερμανών έφτασαν τις δέκα! Πάλι καλά που συμπλήρωσε αποστολή η Αγγλία.

Πρόκληση και ντροπή

Αν αληθεύουν οι καταγγελίες του συλλόγου παλαιμάχων του Ηλυσιακού, μιλάμε για σκάνδαλο. Και απορώ πως ένας έξυπνος άνθρωπος όπως ο Γιώργος Χατζάρας εκτίθεται με αυτόν τον τρόπο. Διότι το να μιλάς ως προπονητής του Ηλυσιακού και να κάνεις λόγος «για προσπάθεια να ξαναγίνει μεγάλο το Αιγάλεω» αποτελεί πρόκληση και ντροπή. Φυσικά στη χώρα που η λέξη ευθιξία δεν υπάρχει στο λεξικό το να περιμένουμε να ευαισθητοποιηθούν κάποιοι αρμόδιοι μοιάζει ουτοπικό. Η προσπάθεια να διαλυθεί ο ιστορικός Ηλυσιακός και να πάρει τη θέση του μία νέα ΠΑΕ που θα έχει το σήμα του Αιγάλεω, αλλά όχι και την περηφάνια που πάντα διέκρινε το «Σίτι». Οι άνθρωποι του Ηλυσιακού ξανασυγκεντρώνονται σήμερα στις 7 το απόγευμα στην Πλατεία Τερζάκη, σε ένα ακόμη συλλαλητήριο ελπίδας και προσδοκίας. Ο κύριος Ιωαννίδης πώς δέχεται αλήθεια να παρακολουθεί απαθής και αμέτοχος τον βιασμό της υπερηφάνειας ενός σωματείου που έχει προσφέρει πολλά στον ελληνικό αθλητισμό; Χρόνος για να δείξει η πολιτεία πως πραγματικά ενδιαφέρεται για τη διαφάνεια σε αυτόν τον χώρο υπάρχει. Διάθεση όμως;