H αναζήτηση του ποδοσφαιρικού ιερού δισκοπότηρου (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Το ποδόσφαιρο έχει τις σελίδες της ιστορίας του γραμμένες από μεγάλα ματς, που ποτέ δεν ανταπέδωσαν με ανάλογη απόδοση, αλλά που τα θυμόμαστε ακριβώς γι' αυτόν το λόγο

Στο «Γκελζεκίρχεν» πέρυσι είχα τη χαρά να δω ένα Ελληνόπουλο σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ακης Ζήκος με την ελληνική σημαία την ώρα της απονομής έμοιαζε εικόνα, η οποία μου φάνταζε δύσκολο να επαναληφθεί. Ο σεναριογράφος της ζωής όμως έχει πολλούς κρυμμένους άσους στο μανίκι. Ούτε σαράντα μέρες μετά, όχι ένας Ελληνας αλλά μία ολόκληρη ομάδα θα ήταν στην απονομή του EURO και μάλιστα με το μετάλλιο του νικητή! Εκείνο το βράδυ όμως στη Γερμανία ήμασταν με τον Γιάννη Θειακό στα αποδυτήρια δίπλα στον Ακη και του ζήτησα να πάρω στα χέρια μου το μετάλλιο. Πιο δίπλα ο Βίτορ Μπαΐα μιλούσε στην πορτογαλική τηλεόραση και κρατούσε το αστραφτερό Κύπελλο. Την πρώτη φορά που το είχα δει από την τηλεόραση ήμουν παιδάκι. Μου έκανε εντύπωση έτσι όπως ήταν τεράστιο. Αναρωτιόμουν πώς μπορούσαν να το σηκώσουν οι παίκτες. Τώρα το έβλεπα δίπλα μου. Εμοιαζε πάντα εντυπωσιακό αλλά... φυσιολογικό! Και όμως, μόλις το βλέπεις, έχει κάτι το μαγικό. Το εξωπραγματικό. Το είχε κάποτε αποκαλέσει ιερό δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου ο (αείμνηστος πρώην μάνατζερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) Ματ Μπάσμπι και στα αλήθεια υπάρχει κανείς που να διαφωνεί με αυτό, το χαρακτηρισμό;
Τα τελευταία 13 χρόνια η διοργάνωση χρειάστηκε λίφτινγκ. Εγινε Τσάμπιονς Λιγκ από Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αυτό που ονειρεύτηκε κάποτε ο Γκαμπριέλ Ανό, ο αρχισυντάκτης της γαλλικής «ΕΚΙΠ», στο μυαλό του οποίου γεννήθηκε αυτή η ιδέα και το οποίο σνόμπαραν πολλοί στην αρχή, με πρώτους τους Αγγλους, σήμερα ενώνει ποδοσφαιρικά όχι μόνο την Ευρώπη, μα τον κόσμο ολάκερο. Και ειλικρινά κάθε φορά που έρχεται η μέρα του τελικού, έχω την ίδια γλυκιά προσμονή όπως στην παιδική ηλικία. Τότε το σήμα της EUROVISION, που προμήνυε την αρχή των μεταδόσεων στην κρατική τηλεόραση, μας «έστελνε» νοερά στη σέντρα. Τώρα είναι η (ακόμη πιο χαρακτηριστική) μουσική του Τσάμπιονς Λιγκ, η οποία φτιάχνει την ατμόσφαιρα. Την περασμένη Τετάρτη στη Λισσαβώνα στον τελικό του ΟΥΕΦΑ ομολογώ πως μου... έλειψε το τελετουργικό και αυτή η μαγική μελωδία του Χέιντελ. Οι μεταδόσεις σε τέτοιους τελικούς δεν είναι ΑΠΛΑ ένα ακόμη μεγάλο ματς, μα μυσταγωγία. Εμπειρία ζωής που διαρκεί. Νέκταρ συναισθημάτων. Φέτος μάλιστα με δύο ονόματα, που μαζί έχουν 10 Κύπελλα Πρωταθλητριών στη συλλογή τους, καλύτερα δύσκολα θα βρίσκαμε! Μίλαν και Λίβερπουλ μπορεί να μη μας δώσουν κάτι καλό. Το ποδόσφαιρο όμως έχει τις σελίδες της ιστορίας του γραμμένες από μεγάλα ματς, που ποτέ δεν ανταπέδωσαν με ανάλογη απόδοση, αλλά που τα θυμόμαστε ακριβώς γι' αυτό το λόγο: βαριές φανέλες που σε κρατάνε σε εγρήγορση. Υπόσχονται πολλά, αλλά δεν ξέρεις τι θα σου δώσουν. Ο Καπέλο όταν τον ρώτησαν αν του ίδιου του άρεσε η απόδοση της Γιουβέντους στο 2-0 επί της Ρεάλ, απάντησε με... ερώτηση: «Εσάς δεν σας άρεσε; Αν όχι, δεν ξέρετε από ποδόσφαιρο». Και εξήγησε πως άλλο είναι η μπάλα και άλλο το ποδόσφαιρο. Κάποιοι παίζουν σαν σε αλάνα, καλή ώρα σαν αυτό που είδαμε από τη Σπόρτινγκ στο δεύτερο ημίχρονο εναντίον της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία φυσικά δεν είπε «όχι» στο δώρο. Κάποιοι αντίθετα μετράνε ακόμη και το παραμικρό, όπως η Τσέλσι του Μουρίνιο, η Λίβερπουλ του Μπενίτεθ, η Μίλαν του Αντσελότι, η Γιούβε του Καπέλο, η PSV Αϊντχόφεν του Χίντινκ. Οι κυνικοί που θέλουν το ποδόσφαιρο σκάκι, σύμφωνα με ρομαντικούς σχολιαστές. Μήπως ξεχνάμε πως ακόμη και οι μεγαλύτερες ομάδες, στις οποίες αναφερόμαστε στις νίκες τους, υπήρξαν αρκετά κυνικές; Ο Αγιαξ του «τόταλ φούτμπολ» δεν κλείδωνε το ματς από νωρίς με τη Γιουβέντους επιδιώκοντας να κρατήσει το 1-0 το 1973; Η Λίβερπουλ του Πέισλι δεν πρόσεξε υπέρ το δέον τα νώτα της το '78 με την Μπριζ; Η Μίλαν του Σάκι το '90 δεν έβαλε ένα γκολ στη μοναδική της επίθεση απέναντι στην Μπενφίκα; Η Μπάγερν πώς κέρδισε τη Σεντ Ετιέν και τη Λιντς στη δεκαετία του '70; Ποιο σημαντικό είναι το ταξίδι παρά ο προορισμός σε αυτές τις περιπτώσεις. Πολλά υπόσχονται συνήθως οι φιναλίστ, αλλά το κόστος της ήττας είναι κάτι που δεν το αντέχουν, άρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ας το απολαύσουμε λοιπόν αυτό το ταξίδι όσο διαρκεί.