Κάποτε κλαίνε και οι άνδρες

Είναι φωνακλάς, εργασιομανής, «τρελοκομείο», αλλά προπάντων αρσενικός. Αυτό δεν απέτρεψε τον Σιμεόνε να ξεσπάσει σε λυγμούς

Το moto που καλύπτει τη ζωή του: «Πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου, δεν θα πρέπει να αφήνεις την πίστη στις δυνατότητές σου». Πάνω σε αυτό στήριξε τον ποδοσφαιρικό του μύθο, ο οποίος στον κολοφώνα της δόξας του έγινε μέχρι και αρχηγός της εθνικής Αργεντινής.

Δίχως να είναι κάτι το special μέσα στο γήπεδο. Με οδηγό αυτό το σύνθημα αρχίζει να «χτίζει» προπονητικά και το όνομά του. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε, όντας τρία χρόνια στο κουρμπέτι, έχει προλάβει να πανηγυρίσει δύο τίτλους (Εστουδιάντες 2006, Ρίβερ Πλέιτ 2008), αλλά και να βιώσει την πίκρα μιας απόλυσης και την παραδοχή μιας αποτυχίας μέσω παραίτησης. Η οποία συνέβη το πρωί της Παρασκευής στο δωμάτιο 1805 του ξενοδοχείου «Presidente Intercontinental». Ομολόγησε ενώπιον του προέδρου της Ρίβερ Πλέιτ Χοσέ Μαρία Αγκιλάρ σαν άλλος Χαρίλαος Τρικούπης ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν!».

Οντως από τη στιγμή που η ομάδα έχει το αρνητικότερο ρεκόρ στην ιστορία της (11 ματς δίχως νίκη), έχοντας μόλις αποκλειστεί στην προημιτελική φάση του Κόπα Σουνταμερικάνα από την Τσίβας Γουαδαλαχάρα. Διοίκηση και παίκτες έπεσαν πάνω στον «Cholo» (σ.σ. μυγάς) μήπως και τον μεταπείσουν. Οι Γκουστάβο Καμπράλ, Οσκαρ Αουμάδα, Κριστιάν Βιγάγκρα (το «πουλέν» του) ξέσπασαν σε λυγμούς στα αποδυτήρια, αλλά το σκληρό πρόσωπο του Ντιέγκο Σιμεόνε δεν μαλάκωσε. Η γνώμη του δεν άλλαξε.

«Μάγκες, φεύγω διότι δεν έχω να δώσω τίποτε περισσότερο. Σας ευχαριστώ για τη συνεργασία σας...», η αποχαιρετιστήρια ατάκα του 38χρονου προπονητή, ο οποίος δεν πρόλαβε να συμπληρώσει (καν) ένα χρόνο στον πάγκο των «εκατομμυριούχων».

Σκληρός ή... soft

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε σκάει στην προπόνηση και τα θέλει όλα στην εντέλεια. Από την καθαρότητα των αποδυτηρίων μέχρι τους κώνους στο οικογενειακό δίτερμα. Γουστάρει οι παίκτες του να είναι στην τσίτα. «Μέσα από την καθημερινή δουλειά βγάζω την 11άδα», είχε πει για να δικαιολογήσει το φετινό του αλόγιστο ροτέισον. Μόλις μπαίνει στο γήπεδο αφηνιάζει. Στην άκρη του πάγκου δεν κάθεται λεπτό. Φωνάζει, διαμαρτύρεται, ανοίγει διάλογο με τους συνεργάτες του, οι φλέβες του υπερπηδούν τον κόμπο της γραβάτας του, το πατούμενο (γυαλισμένο πάντα) «λιώνει» από το πέρα-δώθε.

Δεν διστάζει να κλοτσήσει τις ταμπέλες, να σπάσει το χέρι του (σ.σ. το έκανε με τη Νιούελς) για να περάσει το δικό του. Εστω και αν είναι ξεροκεφαλιά. Ηρθε στη Ρίβερ για να διαδεχθεί τον Ντανιέλ Πασαρέλα, έφερε μαζί του 3-4 παίκτες (μεταξύ των οποίων και ο Αμπρέου) προχώρησε σε μπόλικες αλλαγές συστημάτων, αλλά προσέδωσε υφή και οντότητα στη φανέλα της ομάδας.

Την έχρισε πρωταθλήτρια έπειτα από μία άγονη 4ετία. Αυτή είναι η μία πλευρά της προσωπικότητάς του. Η σκληρή. Υπάρχει όμως αντίλογος; Το περασμένο θέρος η Ρίβερ Πλέιτ υπέστη αφαίμαξη και εκείνος το μόνο που είχε να αντιτείνει ήταν οι καθημερινές του κοκορομαχίες με τον Αριελ Ορτέγκα. Βαρέθηκε από τα καπρίτσια του, τα μεθύσια του. Τον «έστειλε», εν τέλει, αλλά ο ίδιος δεν προστάτεψε τον εαυτό του. Εκτέθηκε στα μάτια της εξέδρας διότι χειρίστηκε το ζήτημα τελείως άγαρμπα.

«Φωτογραφήθηκε» ως αδιάφορος στο θέμα της μεταγραφικής ενίσχυσης. Δεν χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. Δεν κοίταξε τον πρόεδρο στα μάτια. Σε θέματα τακτικής υπήρχαν παιχνίδια που θόλωνε. Δεν είχε διαύγεια. Προνοητικότητα. Κέρδιζε η ομάδα και έβαζε φορ αντί να φυλάει τα νώτα του. Προπονητική αφέλεια ή φιλοσοφία; Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, όμως, παύει να είναι σύμπτωση. Τελικά, ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι φωτοβολίδα ή η επόμενη μέρα στους πάγκους της Αργεντινής;

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΤΟΥ

Το αρνητικό ρεκόρ

Παρά ένα μήνα και οκτώ ημέρες, ο Ντιέγκο Σιμεόνε δεν πρόλαβε να κλείσει χρόνο στην τεχνική ηγεσία της Ρίβερ Πλέιτ. Σε 44 συνολικά παιχνίδια ο απολογισμός του ήταν 20 νίκες, 12 ισοπαλίες και ισάριθμες ήττες (66-49 τέρματα). Πρόλαβε και πανηγύρισε την κατάκτηση της Κλαουσούρα 2008, τον πρώτο τίτλο της Ρίβερ Πλέιτ έπειτα από μία στείρα τετραετία, έχοντας 75% αποτελεσματικότητα σε 19 παιχνίδια. Πρόλαβε όμως και να συμπληρώσει 11 παιχνίδια δίχως νίκη, το χειρότερο ρεκόρ στην ιστορία των «εκατομμυριούχων». Η τελευταία επιτυχία της Ρίβερ Πλέιτ σημειώθηκε στις 17 Αυγούστου (2-0, τη Ροζάριο του Εκι Γκονζάλες).

Από πρωταθλήτρια έγινε... ουραγός!

1) Αμυντική α(να)σφάλεια

Οι άνθρωποι ήξεραν ένα εξάμηνο πριν ότι ο Χουάν Πάμπλο Καρίσο θα έφευγε για τα ξένα (Λάτσιο). Ενα γραφειοκρατικό κώλυμα είχε αφήσει στη μέση την έκδοση του ιταλικού διαβατηρίου. Το παιδί έμεινε, έστρωσε την άμυνα (μόλις 13 γκολ παθητικό σε 19 ματς στην Κλαουσούρα του 2008), σήκωσε την κούπα και αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι. Η διοίκηση της Ρίβερ τι έκανε; Προβίβασε σε βασικό τον άπειρο Χουάν Οχέδα, back up του ο «λίγος» Ντανιέλ Βέγκα, δεν φρέσκαρε το καρέ της αμυντικής διάταξης και μετράει ήδη 18 γκολ σε 13 παιχνίδια στην Απερτούρα.

2) Μηδέν φαντασία, καμία δημιουργία!

Δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητοι. Επ' ουδενί. Ο ένας για την αρχοντιά του, την οξυδέρκειά του αλλά και την κάψα του για το ποτό. Ο άλλος για την ταχύτητά του, την εκρηκτικότητά του και τη φιλοδοξία για καριέρα. Αριελ Ορτέγκα και Αλέξις Σάντσες μπορεί να αγωνίζονται τώρα στην Β' Αργεντινή και στο Καμπιονάτο αντίστοιχα, αλλά μέχρι τον περασμένο Ιούνιο κάτω από την ίδια ποδοσφαιρική στέγη (Ρίβερ Πλέιτ) έδιναν το κατιτίς τους και ανέβαζαν σε άλλο επίπεδο την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε. Οι Αμπελάιρας, Αουγκούστο Φερνάντες, Πόνσιο, Ροζάλες, Αουμάδα και να θέλουν απλά δεν μπορούν.

3) Γκολ! Τι είναι αυτό, ρε παιδιά;

Πριν από πέντε μήνες υπήρχε μία ομάδα (η πρωταθλήτρια της Απερτούρα, Ρίβερ Πλέιτ) που είτε παίζοντας 4-3-1-2 είτε 4-3-3 έβαζε κάτω το τόπι, είχε πλουραλισμό στην επίθεση, μέχρι και τα φορ της πρέσαραν ψηλά. Αποτέλεσμα; 29 τεμάχια σε 19 αναμετρήσεις. Νοέμβρης μήνας και υπάρχει μία ομάδα (η ουραγός της Κλαουσούρα, Ρίβερ Πλέιτ) που σε 13 ματς έχει αλλάξει πέντε συστήματα, επτά διαφορετικά δίδυμα στην κορυφή της γραμμής κρούσης αλλά το γκολ έρχεται με το σταγονόμετρο. Μόλις 12 τέρματα σε 13 αγώνες και πρώτο σκόρερ -με 2 γκολ (!)- τον Ράδαμελ Φαλκάο Γκαρσία.

Πηγή: SportDay