Μάγκα σε κάνουν μόνο τα αποτελέσματα. Δυστυχώς...

H απόσταση στο ποδόσφαιρο ανάμεσα στη χλεύη και την αποθέωση είναι δυσδιάκριτη. Για την ακρίβεια, τη διαδρομή παράδεισος-κόλαση μπορείς να την κάνεις αλέ-ρετούρ για μόλις λίγα χιλιοστά, όταν η μπάλα χτυπήσει στο δοκάρι, δεν περάσει τη γραμμή, δεν τη βρει κάποιος μπροστά στο κενό τέρμα ή το ανάποδο. Αντε και για λίγα μέτρα, αν ένα πέναλτι βρει ή όχι τον στόχο. Η Βέρντερ θα μπορούσε να είναι η ζωντανή διαφήμιση του πόσο μάγκα σε κάνουν τα αποτελέσματα ενώ ουσιαστικά προσφέρεις πλούσιο θέαμα.

Κακώς κρίνεται κάτι επιτυχημένο μόνο από τη νίκη, αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Νίκησε την Μπάγερν 5-2 στο Μόναχο και έφερε 0-0 με την Ανόρθωση, παραλίγο να νικήσει την Ιντερ στο Μιλάνο, έχασε από τη Στουτγκάρδη 4-1, νίκησε την πρωτοπόρο Χοφενχάιμ 5-4, αλλά έχασε μέσα από τη Λεβερκούζεν, νίκησε τη Χέρτα 5-1, έχασε προχθές μέσα από τον ΠΑΟ 3-0. Κανένα αποτέλεσμά της δεν έχει λογική συνέχεια. Ομως και ο φετινός Παναθηναϊκός τη συναγωνίζεται. Μόλις πριν από μία εβδομάδα, για να μην ξεχνιόμαστε, είχε χάσει από τον Εργοτέλη 3-2. Πιο πριν παραλίγο να ηττηθεί και από τον Ηρακλή. Ομως έφυγε με 10 παίκτες νικητής από τη Νέα Σμύρνη, νίκησε εμφατικά στη Βρέμη και έχοντας μπροστά του την πρόκληση του ντέρμπι μπορεί να αλλάξει όλη την εικόνα της σεζόν. Ή να την ξαναχαλάσει με μία ήττα... Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι εύκολο να εξηγηθεί. Διότι δεν υπάρχει άλλο σπορ που να είναι τόσο πολύ εξαρτημένο από την τύχη. Είναι ένα παιχνίδι που σε ανεβάζει εύκολα στο Εβερεστ, αλλά σε ρίχνει και στον Καιάδα. Πάρτε παράδειγμα την Ανόρθωση, που νίκησε τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ, πάλεψε στη Βρέμη και στο Μιλάνο, αλλά έφαγε τέσσερα γκολ από την Ομόνοια και δυσκολεύτηκε να νικήσει την Παρασκευή τον ΑΠΟΠ Κινύρας! Κι όμως, προχθές βρέθηκε ένα δεκάλεπτο μακριά από το να λυγίσει την Ιντερ.

Δεν έχω δει τον αγώνα του ΠΑΟ, παρά μόνο τα γκολ. Διάβασα για μια εξαιρετική εμφάνιση και αναρωτιέμαι γιατί μερικές φορές οι προπονητές δεν κάνουν τα προφανή. Συνήθως αυτά είναι τα πιο αποτελεσματικά! Παρ' όλα αυτά, όπως έγραφα προχθές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο Τεν Κάτε έχει μια φιλοσοφία εντελώς διαφορετική από Πεσέιρο και Μουνιόθ και θέλει να την εφαρμόσει. Αν θα του βγει ή όχι, είναι εύκολο να το λέμε ανάλογα με τα αποτελέσματα. Το δύσκολο είναι να καταλάβουμε πως για να μπορείς να εμπιστευτείς έναν προπονητή οφείλεις να αντιληφθείς και τις ιδιαιτερότητές του. Ο Τεν Κάτε είναι γνώστης, επιμένω, και προέρχεται από μια σχολή που πιστεύει στο θέαμα πιο πολύ από τον τελικό σκοπό. Ισως και μόνο γι' αυτό να αξίζει να του δοθεί η δυνατότητα να δουλέψει με λίγη ησυχία.

Η Κύπρος ζει το όνειρό της

H εικόνα των Κυπρίων που διασκέδαζαν με την ψυχή τους στο πάρτι που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ με γύρισε χρόνια πίσω. Τότε που στο ξεκίνημα της διοργάνωσης και στην Ελλάδα απολαμβάναμε τη στιγμή. Η ΑΕΚ το 1995, ο ΠΑΟ το 1996, ο Ολυμπιακός το 1998. Η τελευταία φορά που θυμάμαι μια ελληνική ομάδα να το χαίρεται ήταν με την επιστροφή της ΑΕΚ στους ομίλους το 2002, όταν έπαιζε ακόμα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα, κόσμο στην εξέδρα να πανηγυρίζει, ανυπομονησία στους οπαδούς, ανθρώπους έτοιμους να σε εξυπηρετήσουν στο στάδιο, γενικά μια ωραία ατμόσφαιρα.

Οσο περισσότερο το συνηθίζεις αρχίζει και ο σνομπισμός. Στη Λευκωσία έζησα μια γιορτή. Βοήθησαν και η εικόνα του ματς, η απόδοση των παικτών του Κετσπάγια, που ξεπέρασαν τους εαυτούς τους παρά τις απουσίες, το 3-3, η παρουσία της Ιντερ. Πάνω απ' όλα βοήθησε η αδημονία του κόσμου για το μεγάλο γεγονός. Ολη μέρα όπου και να πήγαινες άκουγες ανθρώπους να συζητούν για το ματς. Οι ταξιτζήδες, είτε ήταν Ομόνοια είτε ΑΠΟΕΛ, σου έπιαναν την κουβέντα για το παιχνίδι και έψαχναν εισιτήριο για να το δουν! Ούτε έναν δεν άκουσα να θέλει να χάσει η Ανόρθωση!

Ζήλεψα, το ομολογώ. Πηγαίνοντας στα στούντιο του Cyprus ΣΠΟΡ FM και μιλώντας στη μεσημεριανή εκπομπή, έβλεπα τα μηνύματα να έρχονται βροχή και με πήγαν πίσω 12 χρόνια. Τότε που ξεκινούσε ο ΣΠΟΡ FM και στην Ελλάδα και ο κόσμος διψούσε να μάθει πράγματα για τη διοργάνωση, ρωτούσε, είχε απορίες, εξέφραζε ευχές αλλά και διαφωνίες. Ολη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μύριζε αποδυτήρια. Στο γήπεδο η Ανόρθωση διά του διευθυντή επικοινωνίας της (και ενός από τους καλύτερους σπουδαστές που φοίτησαν ποτέ στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ) προσπάθησε να εξυπηρετήσει όλα τα κανάλια.

Ο Κετσπάγια, ο Φρούσσος, ο Σκοπελίτης, ο Κατσαβάκης, περίμεναν υπομονετικά και μίλησαν, ενώ γενικά η παραγωγή του κυπριακού καναλιού SIGMA ήταν εξαιρετική. Για να μην το ξεχάσω, όλοι έμειναν άφωνοι από τον επαγγελματισμό του Μουρίνιο, που επί μία ώρα μιλούσε σε όλα τα κανάλια, απαντώντας σε ό,τι ερώτηση κι αν του έγινε! Αγωνιστικά η Ανόρθωση επιβεβαίωσε πως μόνο τυχαία δεν έφτασε έως εδώ. Πίστευα –και το έγραφα τόσο στη στήλη εδώ, αλλά και από πλευράς στοιχηματικής, στην ιστοσελίδα footballbet.gr– πως θα στεκόταν όρθια και αλώβητη. Τώρα πια κρατά την τύχη της στα χέρια της, αλλά το κυριότερο, ακόμα κι αν δεν προκριθεί ούτε καν στο ΟΥΕΦΑ, είναι ότι έχει πετύχει απόλυτα. Και δικαιούται να πιστεύει πως θα ξαναβρεθεί στο πάρτι ξανά και σύντομα.

Γενικά αυτό που μένει σαν εικόνα είναι το πόσο σημαντικό είναι το προϊόν αυτό να ανοίγει και σε άλλες, καινούργιες αγορές. Πόσο καλό κάνει σε κάθε τοπική κοινωνία να ζει και να βιώνει αυτή τη γιορτή. Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και σε κοινωνικό.