Σωστή κίνηση σε λάθος στιγμή ο Ντέμης

Ο Ντέμης Νικολαίδης παραιτήθηκε λάθος στιγμή. Οχι δε εννοώ πως βιάστηκε αλλά πως αργησε κιόλας. Επρεπε να πει το αντίο εκείνη την μέρα που βγήκε στον αέρα η πρόθεση του να φύγει στο τέλος της χρονιάς. Οτιδήποτε υπό προθεσμία είναι λάθος και η παραμονή του περισσότερο αποδιοργάνωσε την ομάδα παρά την βοήθησε. Σήμερα λοιπό έκανε την σωστή κίνηση αλλά σε λάθος χρόνο. Η ιστορία θα αποτιμήσει αυτά που πέτυχε και είναι αλήθεια πως είναι πιο πολλά από αυτά στα οποία δεν τα κατάφερε. Για να μπορεί η ΑΕΚ να βρίσκεται σε θέση να αγωνίζεται στην Σούπερ Λίγκα και όχι σε κάποιο περιφερειακό πρωτάθλημα το 2004 το κλείδί ήταν αυτός.

Ούτε ο Θανόπουλος, ούτε ο Νοτιάς, ούτε ο Κανελλόπουλος. Χωρίς τον Ντέμη θα ήταν όλοι τους ικανοί για δεύτερες φωνές στο γκρουπ αλλά όχι για πρώτες. Μπορεί τα χρήματα που έβαλαν να ήταν πιο πολλά από τον Ντέμη αλλά χωρίς αυτόν η συσπείρωση ενός κόσμου ταλαιπωρημένου από Τροχανάδες, Ψωμιάδηδες, ENIC, Netmed, Λίβι, Σιρχάουζ δεν θα είχε επιτευχθεί ποτέ. Οι Αεκτζήδες έτρεξαν κατά χιλιάδες να πάρουν διαρκείας,να στηρίξουν την προσπάθεια και να βάλουν ξανά την ελπίδα στον χάρτη. Τα λάθη που έκανε σε αυτά τα τέσερα χρόνια σίγουρα υπήρξαν πολλά. Μόνο άλλωστε όποιοι δεν κάνουν τίποτα , αποφεύγουν να κάνουν λάθη. Η κυριότερη κόντρα που είχε αυτά τα χρόνια ήταν με τος οπαδούς, αυτούς μάλιστα που κάποτε ήταν ο ίδιος σαρξ εκ τη σαρκός τους. Ομως το να μην περιμένει όπως δήλωσε να αποδοκιμάσει ο κόσμος παρά την ήττα, που ήρθε μετά,από μία μετριότατη εμφάνιση με υπέρβαση μεν αλλά μόνο στα τελευταία πέντε λεπτά, είναι ουτοπικό. Και αφήνει την αίσθηση πως ήταν μία καλή αφορμή για να φύγει νωρίτερα, αφού και ο ίδιος που είναι πανέξυπνος έχει συνειδητοποιήσει πως έκανε λάθος το καλοκαίρι μένοντας μέχρι να φύγει.

Η ΑΕΚ λοιπόν συνεχίζει να βρίσκεται στη δίνη παρά το επικό comeback που πέτυχε. Το κλάμα του Δώνη μετά τις αποδοκιμασίες του κόσμου αποτυπώνει με τον πλέον παραστατικό τρόπο το δράμα που βιώνει η Ενωση. Ο κόσμος φυσικά και έχει δίκιο που γκρίνιαξε παρά την ΄νίκη γιατί ο Τζεμπούρ πέτυχε μεν ένα εκπληκτικό γκολ με ψαλίδι που λύτρωσε βαθμολογικά την ΑΕΚ, γλύτωσε τον Δώνη από έμφραγμα, αλλά αγωνιστικά είναι ασπιρίνη αντί για αντιβίωση την οποία χρειάζεται επειγόντως η εικόνα της. Ο τραυματισμός του Ρίκκα άφησε την ΑΕΚ με 10 παίκτες οπότε όλα έμοιαζαν μαύρα. Ο Μαιστόροβιτς σε ρόλο σέντερ φορ ήταν η κίνηση απελπισίας του Δώνη που τον δικαίωσε έστω και αν χρειάστηκε να...καβαλήσει τον Μπλάνκο για να πάρει την κεφαλιά του 1-1 στο 90΄. Και όπως συμβαίνει μόνο στα έργα, η ΑΕΚ έκανε την ολική ανατροπή (που θύμισε και την επική νίκη τς Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Μπάγερν το 1999 στην Βαρκελώνη) με το ψαλίδι του Τζεμπούρ.Το φοβερό είναι πως με εξαίρεση ελάχιστους παίκτες οι περισσότεροι δεν έδειχναν να έχουν πάθος ούτε πίστη πως γινόταν να ανατρέψουν την κατάσταση. Περισσότερο έτυχε η ανατροπή παρά πέτυχε και αυτό σίγουρα δεν είναι ευχάριστο. Και δεν είναι εύκολο μία μεγάλη ανατροπή όπως αυτή που έγινε χτες να δώσει άφεση αμαρτιών σε κανέναν για ότι στραβό έχει γίνει από το ξεκίνημα της περιόδου μέχρι την αυτοκτονία στη Φυλή.