Η μέρα που η «τσίχλα των ματιών» ερωτεύτηκε το «παιχνίδι των λαών»

Ηταν 15 Οκτωβρίου 1969. Σαν σήμερα πριν από σχεδόν 40 χρόνια. Η Ελβετία ήταν η αντίπαλός μας στο (ανακαινισμένο) Καυτανζόγλειο Στάδιο στη Θεσσαλονίκη και με νίκη θα ήμασταν μια ανάσα από τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό. Απόψε με τους Ελβετούς και πάλι μπροστά μας, μία νίκη θα μας φέρει πολύ κοντά στο να βρεθούμε σε ένα Μουντιάλ ύστερα από 16 χρόνια. Τότε το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο, γιατί, παρά το εντυπωσιακό 4-1 επί των Ελβετών, οι Ρουμάνοι πήραν την ισοπαλία που τους χρειαζόταν στο τελευταίο ματς στο Βουκουρέστι. Πήγαν στα τελικά, αντί για τη δική μας Εθνική του Δομάζου, του Σιδέρη, του Κούδα, του Παπαϊωάννου, του Ελευθεράκη, του Καμάρα, του Χάιτα και του Μποτίνου. Μόνοι είχαμε βγάλει τα μάτια μας, επειδή εκείνη η ελληνική ομάδα, ίσως η πληρέστερη από σταρ και σε ρόστερ όλων των εποχών, είχε την ατυχία να βρίσκεται στα χέρια ενός εκκεντρικού και εγωιστή ανθρώπου, του αείμνηστου Νταν Γεωργιάδη. Οταν πια έγινε η αλλαγή, με τον Λάκη Πετρόπουλο να αναλαμβάνει, παρά τη βελτίωση και τις νίκες, ήταν αργά για να διορθωθεί το κακό.

Εκείνη η μέρα όμως, πριν από 39 χρόνια, έμεινε σημαδιακή για κάτι άλλο. Ηταν η πρώτη φορά που η ευρισκόμενη ακόμη στα σπάργανα ελληνική τηλεόραση, το ΕΙΡ (Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας), έκανε την προσπάθεια να μεταδώσει με δική του παραγωγή, ζωντανά, ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Από τότε η «τσίχλα των ματιών» θα ερωτευόταν και στην Ελλάδα παράφορα το «παιχνίδι των λαών» αρχίζοντας το γαϊτανάκι των μεταδόσεων, το οποίο με τα χρόνια θα γινόταν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής της. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση, επειδή μέχρι τότε το ποδόσφαιρο υπήρχε μόνο με μαγνητοσκοπημένες μεταδόσεις των δεύτερων ημιχρόνων από παιχνίδια του πρωταθλήματος, συν τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1969 από Μαδρίτη ανάμεσα σε Μίλαν και Αγιαξ. Μάλιστα, σε αυτό το ματς η σύνδεση έγινε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο, γιατί υπήρχε ο φόβος πως ο κόσμος δεν θα καθόταν να δει με ενδιαφέρον ολόκληρο το ματς!
Η συνάντηση της Θεσσαλονίκης καλύφτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τα δεδομένα της εποχής, με τέσσερις κάμερες! Μάλιστα υπήρχε και ριπλέι από τη βασική κάμερα και χρησιμοποιήθηκε στις φάσεις των γκολ! Ο εξοπλισμός ήταν ολοκαίνουργιος και είχε αποκτηθεί λόγω των Πανευρωπαϊκών Αγώνων Στίβου που είχε διοργανώσει η χώρα μας στο «Γ. Καραϊσκάκης» τον Σεπτέμβρη του 1969. Είχε έρθει λοιπόν η ώρα να δοκιμάσει η ελληνική τηλεόραση τα πρώτα της βήματα και σε μία ποδοσφαιρική μετάδοση. Σκηνοθέτης ήταν ο Κώστας Περπερίδης, ο οποίος μετέπειτα κάλυψε όλα τα μεγάλα γεγονότα τα οποία επωμίστηκε η ΕΡΤ. Ενας σπάνιος άνθρωπος και δάσκαλος που είχα την τύχη να βρεθεί δίπλα μου στο ξεκίνημα της τηλεοπτικής μου σταδιοδρομίας. Στις τέσσερις κάμερες ήταν ο Πέτρος Ζωίδης, ο Βαγγέλης Σκιάνης, ο Πέτρος Παδουβάς και ο Γιάννης Παπανδρέου. Στον σχολιασμό και την περιγραφή του αγώνα ήταν φυσικά ο Γιάννης Διακογιάννης. Λίγες εβδομάδες πριν είχε παρουσιάσει και την πρώτη «Αθλητική Κυριακή», η οποία παραμένει η παλαιότερη εκπομπή με το ίδιο ηχητικό σήμα στην ελληνική τηλεόραση. Η μετάδοσή του μάλιστα έγινε μέσα από τον αγωνιστικό χώρο, σχεδόν δίπλα στη γραμμή της σέντρας!

Το ματς κρίθηκε υπέρ μας κυρίως λόγω της εκπληκτικής παρουσίας και των δύο γκολ του Βασίλη Μποτίνου στο καλύτερο ματς του με το εθνόσημο στο στήθος. Ενός βιρτουόζου επιθετικού, ο οποίος αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό και η καριέρα του, δυστυχώς, επισκιάστηκε από σοβαρούς τραυματισμούς. Η ευθύνη των κακών ιατρικών χειρισμών και η πίεση να αγωνίζεται, αν και ανέτοιμος, κόστισαν στο να αναγκαστεί σε ηλικία μόλις 27 χρόνων να σταματήσει. Επέστρεψε για λίγο, στα 29 του χρόνια με τη φανέλα του Παναιγιάλειου και για λίγους μήνες με εκείνη του Πανιωνίου, αλλά το καλοκαίρι του 1974, μόλις έκλεισε τα 30 του, επέλεξε να αποσυρθεί και να κλειστεί στον εαυτό του.

Σε μία εκπομπή στον SuperΣΠΟΡ FM το 2004, μιλώντας για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό, μου είχε εκμυστηρευτεί πόσο πολύ τον πλήγωνε αυτή η ιστορία. «Oλοι με ξέχασαν», είχε πει. «Είχα προτάσεις από τη Σάλκε, η οποία έδινε πάρα πολλά λεφτά για την εποχή, και την Αντβέρπ, η οποία με ήθελε για παρτενέρ του Σιδέρη. Δεν με έδωσαν και αντίθετα με πίεζαν να κάνω ενέσεις κορτιζόνης για να παίζω. Κατέστρεψα το πόδι μου και την καριέρα μου, χωρίς να ακούσω ποτέ ούτε ένα ευχαριστώ. Πλήρωσα όλα τα έξοδα από τις οικονομίες μου για να γίνω καλά και κάποιοι σφύριζαν αδιάφορα όταν με έβλεπαν», ήταν τα λόγια του που έσταζαν πίκρα. Σε μία χώρα που ξεχνά πάρα πολύ εύκολα θα ήταν ουτοπικό να ζητήσει κανείς να συντηρεί το ποδόσφαιρο τις μνήμες του.