Ας απεγκλωβιστεί από το αφιλόξενο περιβάλλον της Αθήνας

Από τον Οκτώβριο πέρυσι που νικήσαμε τη Βοσνία στο ΟΑΚΑ μέχρι την ήττα από την Ουγγαρία στο φιλικό της Βουδαπέστης, η Εθνική μας ομάδα μέτρησε οκτώ σερί νίκες! Μου το έλεγε ο Αλέξης Σπυρόπουλος πριν αρχίσουμε τη μετάδοση το Σάββατο και για μια στιγμή αναρωτήθηκα αν ίσχυε. Και φυσικά ήταν έτσι. Βοσνία, Τουρκία, Μάλτα, Ουγγαρία, Τσεχία, Φινλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος. Οκτώ σερί νίκες είναι αριθμός που δεν συνηθίζεται ούτε σε χώρες με απείρως πιο ισχυρό ποδόσφαιρο από εμάς. Για παράδειγμα, διάβαζα χθες πως αν η Αγγλία νικήσει τη Λευκορωσία αύριο, θα είναι η πρώτη φορά από το 1972 που κερδίζει τα τέσσερα πρώτα ματς σε προκριματική φάση σε οποιαδήποτε διοργάνωση! Και θυμίζω πως αν νικήσουμε την Ελβετία θα κάνουμε το «τέσσερα στα τέσσερα», αλλά ο κόσμος πάλι δεν θα μείνει ικανοποιημένος. Επίσης, μόνο τρεις ομάδες, εμείς οι Ισπανοί και οι Αγγλοι, έχουν το απόλυτο σε τρία ματς έως τώρα –και οι Ολλανδοί με ένα ματς λιγότερο. Το έχουμε για εύκολο πράγμα;

Το έχει αυτό το ντεζαβαντάζ η Εθνική ομάδα. Εύκολα γκρινιάζει μαζί της ο οπαδός. Αυτός που στο ελληνικό πρωτάθλημα βλέπει την ομάδα του να μην αλλάζει τρεις πάσες της προκοπής αλλά την αποθεώνει, με την Εθνική γίνεται άκαμπτος! Εγραφα, άλλωστε, πριν από λίγες μέρες πως η Εθνική ομάδα απλώς έγινε μόδα για ένα διάστημα μετά το Euro, αλλά στην καρδιά του οπαδού δεν μπήκε ποτέ. Είμαι βέβαιος πως αν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, είχαν κάνει τρεις νίκες σερί χωρίς να έχουν φάει γκολ σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή διοργάνωση, ακόμη και με ομάδες από ψαροχώρια, θα διαβάζαμε στις εφημερίδες για άθλους και οι τύποι που τηλεφωνούν στις νυχτερινές εκπομπές θα μιλούσαν και θα έσταζε μέλι το στόμα τους. Δυστυχώς η Εθνική ομάδα, που είναι σε υψηλότερο επίπεδο από το συνολικό του ελληνικού περιρρέοντος χώρου σχετικά με το άθλημα, δεν βρίσκει την αγάπη που της ταιριάζει και που δικαιούται. Αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα. Η ομάδα προκρίθηκε το 2004 και κατέκτησε το Euro, αποκλείστηκε το 2006 από το Μουντιάλ στον πιο δύσκολο προκριματικό όμιλο, από τον οποίο η τέταρτη σε δυναμικότητα ομάδα του γκρουπ έφτασε στα προημιτελικά του Μουντιάλ (Ουκρανία), πέρασε στα τελικά του Euro 2008 με τη μεγαλύτερη συγκομιδή πόντων και απέτυχε εκεί, κάτι που δεν μειώνει την αξία της συμμετοχής. Τώρα είναι μπροστά στην κούρσα και με νίκη αύριο ουσιαστικά τελειώνει από το τέταρτο ματς τον έναν από τους δύο κύριους αντιπάλους στον δρόμο για τη Νότιο Αφρική. Αν όλα αυτά μοιάζουν με μια σταθερή και φυσιολογική πορεία εθνικής ομάδας του μεγέθους που ήταν η Ελλάδα πριν από το 2001, πάω πάσο. Οι αριθμοί λένε την αλήθεια ενίοτε κι αν κάποιος δει τα τελευταία 38 ματς, από τον Σεπτέμβριο του 2005 και μετά, αυτή η ομάδα για την οποία γκρινιάζουμε έχει 23 νίκες και τέσσερις ισοπαλίες. Για την Ελλάδα που ξέραμε πριν από την άφιξη του Ρεχάγκελ αυτά είναι εξωγήινα πράγματα! Και φυσικά με τις τελευταίες νίκες μας μαζί μ' εκείνη στη Σλοβακία τον Αύγουστο ανεβήκαμε στην έβδομη θέση της ειδικής λίστας της ΟΥΕΦΑ, βάσει της οποίας θα γίνει η κλήρωση των ομίλων για το Euro του 2012. Αν διατηρηθούμε στις πρώτες εννέα θέσεις, θα είμαστε πάλι επικεφαλής, με την πιθανότητα ευνοϊκής κλήρωσης να είναι ξανά τεράστια. Και γι' αυτό πρέπει να απολογηθεί η Εθνική ομάδα; Για το γεγονός, δηλαδή, πως με την απόδοσή της και με τις νίκες της κατάφερε τα τελευταία χρόνια να έχει καλές κληρώσεις; Απλώς θυμίζω για όσους μιλάνε για εύκολους αντιπάλους πως στο παρελθόν παίξαμε σε ομίλους με δύο ομάδες σοβαρές και βγαίναμε… τρίτοι! Για το Euro 2000, με τον Ιορντανέσκου στον πάγκο, καταφέραμε να αποκλειστούμε από τη Νορβηγία, τη Σλοβενία και τη Λετονία. Στην προηγούμενη διοργάνωση του 1996, αν και κερδίσαμε τα τέσσερα πρώτα ματς, πάλι καταφέραμε να αποκλειστούμε μένοντας τρίτοι πίσω από Σκωτία και Ρωσία, σ' έναν όμιλο που μαζί μας ήταν το Σαν Μαρίνο και οι Νήσοι Φερόε. Πουθενά δεν γράφει ότι ένας εύκολος όμιλος σου δίνει και την πρόκριση. Μόνο οι νίκες και η δική σου συμπεριφορά αποδεικνύουν αν ήταν καλός όμιλος.

Οσο γι' αυτούς που πήγαν στο γήπεδο το βράδυ του Σαββάτου, μπράβο τους. Εδειξαν πως αγαπούν την Εθνική ομάδα και γενικότερα το ποδόσφαιρο και ας ήξεραν πως δεν θα έβλεπαν κάτι το συγκλονιστικό ως θέαμα. Ομως έρχεται στην επιφάνεια ξανά η συζήτηση για το αν αυτή η Εθνική ομάδα αξίζει να παίζει μόνιμα στο λεκανοπέδιο Αττικής, όπου αποδεικνύεται πως ο κόσμος δεν την εκτιμά όσο αξίζει. Η περιφέρεια απέδειξε (και στο Ηράκλειο και στην Πάτρα) πως αγκαλιάζει την ομάδα και αυτό είχε γίνει και σε άλλες πόλεις, στη Λάρισα, στα Γιάννενα, στα Τρίκαλα, στην Καβάλα, στην Ξάνθη, όπου βρέθηκε για φιλικά η ομάδα. Το ίδιο θα γίνει στον Βόλο τον Φεβρουάριο. Η εμμονή του Ρεχάγκελ με το Καραϊσκάκη δεν έχει νόημα, ειδικά αν κάποιος του αντιπαρατάξει το εύλογο επιχείρημα πως και η Γερμανία αλλάζει έδρες στα παιχνίδια της. Ο λόγος που προτιμούσε η ΕΠΟ τη σταθερή έδρα μετά το 2004 ήταν τα διαρκείας, αλλά η πώλησή τους ήταν μικρή έτσι και αλλιώς αυτή τη φορά, οπότε γιατί να εγκλωβίζεται η ομάδα σ' ένα αφιλόξενο περιβάλλον;

Ολα αυτά, όμως, θα τα ξεχάσουμε αν αύριο το βράδυ έχει γίνει ακόμη ένα βήμα για τα τελικά. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ας μην ξεχνάμε πως αν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα ματς, τουλάχιστον να μην το χάνεις. Το μηδέν στην άμυνα είναι το κλειδί, είπε ο Ακης Ζήκος στη εκπομπή του χθες το πρωί στον NovaΣΠΟΡ FM και το ασπάζομαι απολύτως. Διότι αν δεν δεχτούμε γκολ, αργά ή γρήγορα θα σκοράρουμε και αυτό πιθανώς να μας αρκεί. Πριν από τα δύο ματς με το Ισραήλ την άνοιξη, που μοιάζουν με πρόωρα μπαράζ.