Κάτι δεν πάει καλά…

Με κατεβασμένο το κεφάλι και την υπόθεση πρόκριση να έχει απομακρυνθεί επικίνδυνα, επιστρέφει ο Παναθηναϊκός από την Κύπρο. Όλες αυτές τις μέρες άπαντες συζητούσαν και έλεγαν ότι οι «πράσινοι» θα πάνε διαβασμένοι, μια και είχαν μπροστά τους το πάθημα του Ολυμπιακού. Τελικά, με μια πρώτη ανάγνωση η μόνη διαφορά στις δύο τριάρες της Ανόρθωσης επί των «αιωνίων», ήταν ότι ο Παναθηναϊκός ευστόχησε στο πέναλτι…

Για την εικόνα του «τριφυλλιού» χθες βράδυ στο «ΓΣΠ» έφταιξαν πολλά. Το παιχνίδι ξεκίνησε στραβά και με την άτυχη στιγμή του Σαριέγκι, που έκανε συνολικά ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του στην ομάδα. Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε κάτι ανάλογο για το δεύτερο γκολ των Κύπριων αλλά και για το τρίτο, μια και στις δύο περιπτώσεις οι παίκτες του Τιμούρ Κετσπάγια σηκώθηκαν ολομόναχοι για τη κεφαλιά πιάνοντας την άμυνα του Παναθηναϊκού κυριολεκτικά στον ύπνο. Οι αντίπαλοι των «πράσινων», μπορεί να είχαν ποσοστά ευστοχίας μπάσκετ, αλλά αν η κεφαλιά του Ντομπρασίνοβιτς έχει ένα σχετικό βαθμό δυσκολίας, αυτή του Ελ Χαουάρ στο τρίτο γκολ είναι πραγματικό δώρο. Πως είναι δυνατόν να εκτελείται κόρνερ και να πηδάνε για κεφαλιά μόνο οι παίκτες της μιας ομάδας, είναι πραγματικά απορίας άξιο….

Το χειρότερο στοιχείο για την ομάδα του Τεν Κάτε, είναι ότι παρά το γεγονός της άμεσης μείωσης στο 27ο λεπτό, στη συνέχεια δεν έκανε τίποτα! Τόσο το τεχνικό επιτελείο, όσο και οι παίκτες. Λάθος τρόπος παιχνιδιού, βεβιασμένες ενέργειες και φλύαρη κυκλοφορία της μπάλας. Ο Ολλανδός τεχνικός έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Μπορεί να μην ευθύνεται για την κάκιστη βραδιά κάποιων παικτών, αλλά οι αλλαγές του ήρθαν αργά, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι για να απειλήσει το γεμάτο κέντρο της άμυνας με τα ψηλά κορμιά, θα έπρεπε το αργότερο στην έναρξη της επανάληψης, να παίξει με δύο καθαρούς επιθετικούς. Το σοβαρότερο όλων είναι ότι η σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να υφίσταται…Ο Παναθηναϊκός έχασε για τρίτη φορά σε κρίσιμο αγώνα, και δείχνει ότι όταν μένει πίσω στο σκορ με σοβαρό αντίπαλο απέναντι του θολώνει. Με την ΑΕΚ μετά το 2-0, με την Ίντερ(ήταν σχετικά καλύτερος αλλά δεν πήρε ούτε την ισοπαλία) και αποκορύφωμα το χθεσινό.

Πάντως, η κακή αμυντική λειτουργία οφείλεται περισσότερο στην συνεχόμενη αλλαγή των προσώπων και λιγότερο στην μη απόκτηση στόπερ. Ο Βύντρα ξεκίνησε τη χρονιά στοπερ, με την Ίντερ έπαιξε αριστερό μπακ, χθες δεξί. Ο Γκούμας ήταν εκτός αρχικά, μπήκε έκανε δύο καλά παιχνίδια, αλλά μετά την Ίντερ πήγε στην εξέδρα για δύο σερί ματς για να επιστρέψει χθες. Ο Σιμάο ξεκίνησε σαν αμυντικός χαφ, καθιερώθηκε σαν κεντρικός αμυντικός. Ο Νίλσον ήταν βασικότατος σαν δεξί μπακ αλλά κάπου στην πορεία τον χάσαμε…Ο Σαριέγκι είναι μια στην ενδεκάδα, μια στην εξέδρα και τον Μελλίση απλά δεν τον έχουμε δει…Δεν λέει κανείς ότι είναι η καλύτερη άμυνα στην Ευρώπη, αλλά με τέτοιες αλλαγές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι απίθανο να βρει ρυθμό κάποιος ποδοσφαιριστής. Σχετικά με τον Γκαλίνοβιτς, δε φταίει, αλλά δεν μπορεί να κάνει και τη διαφορά σαν τερματοφύλακας…

Όσο για την Ανόρθωση, είναι κοινά αποδεκτό ότι την συνοδεύει ένα «άστρο», όμως το παιχνίδι δεν διαρκεί τριάντα λεπτά αλλά ενενήντα. Αν για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε, έχανε ευκαιρίες και δεν τα κατάφερνε δεν θα υπήρχε αυτό το κλίμα. Ναι, ήταν δύσκολο και αγωνιστικά και ψυχολογικά να «γυρίσει» το παιχνίδι, αλλά εκεί φαίνονται οι μεγάλες ομάδες…Τίποτα δεν χάθηκε τίποτα δεν τελείωσε, απλά το καμπανάκι ήχησε δυνατά και τούτη τη φορά πρέπει να το ακούσουν!