Και να τους διώξουν, θα τους κάνουν μετά παρατηρητές!

Δεν είναι μόνο οι δικοί μας διαιτητές στο στόχαστρο κάθε εβδομάδα. Στην Αγγλία το Σάββατο ο Ρομπ Στάιλς έδωσε ένα πέναλτι στον Ρονάλντο τόσο πλασματικό, που ακόμη και ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον το παραδέχτηκε. Ο ανεκδιήγητος Στάιλς, ο οποίος πέρυσι είχε τιμωρηθεί έπειτα από άλλο πέναλτι-φάντασμα στο Λίβερπουλ - Τσέλσι, τουλάχιστον έκανε μία κίνηση που οι δικοί μας διαιτητές δεν κάνουν ποτέ: ζήτησε συγγνώμη επίσημα, με γράμμα στη διοίκηση της Μπόλτον. Τι αλλάζει, θα μου πείτε! Τίποτα, αλλά δείχνει τουλάχιστον συναίσθηση από πλευράς διαιτητών του λάθους. Σαν τον Στάιλς υπάρχουν πολλοί. Ο Ράιλι το Σάββατο έβγαλε κόκκινη που δεν ήταν, στο Εβερτον - Λίβερπουλ, ο Κανταλέχο (ο οποίος προκαλεί σε κάθε ματς που αγωνίζεται με τις ακραίες αποφάσεις του) τα έκανε μπάχαλο στο ντέρμπι της Βαρκελώνης, είχαμε γκρίνια στο Μιλάνο για το γκολ του Ροναλντίνιο και τη διαιτησία του Μοργκάντι (ο οποίος πάντως είχε δίκιο στις κρίσιμες φάσεις), γκρίνια στην Ολλανδία στο ματς Γκρόνιγκεν - Φέγενορντ. Ιδια γεύση σε κάθε χώρα, σε κάθε γλώσσα. Ομως στην Ελλάδα το πράγμα έχει παραγίνει. Γιατί ο κόσμος είναι πιο καχύποπτος από οπουδήποτε αλλού, γιατί οι διαιτητές με όλη την παραφιλολογία που ακολουθεί την επόμενη μέρα κάθε αγωνιστικής εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον γίνονται οι πρωταγωνιστές, γιατί οι ομάδες έμαθαν να γκρινιάζουν ακόμη και όταν δεν έχουν αδικηθεί επί της ουσίας, αλλά το κάνουν επειδή ποντάρουν σε κάποιο μελλοντικό αβαντάρισμα, γιατί οι εφημερίδες είναι πολλές και τα αθλητικά ραδιόφωνα έγιναν περισσότερα, γιατί, γιατί, γιατί… Η λίστα είναι ατελείωτη, αλλά ξεκινά από έναν κοινό παρονομαστή: έχουμε τους χειρότερους διαιτητές από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Σε αυτό δεν χωρά δεύτερη κουβέντα. Ο Πολατιάν, ο Σταυρίδης, ο Μαζαράκος είναι μόνο τρεις περιπτώσεις της τελευταίας αγωνιστικής, αλλά έρχονται να προστεθούν σε εκείνους που κάθε εβδομάδα αποδεικνύουν πως δεν μπορούν. Εχουν γίνει πρωταγωνιστές, νιώθουν –νομίζεις– ηδονή που επηρεάζουν αποτελέσματα και ρυθμίζουν την τύχη των ομάδων και φυσικά το ότι τους έχουμε δει εδώ και τρία χρόνια μας δίνει το δικαίωμα πια να πούμε πως δεν κάνουν. Ας μας απαλλάξουν λοιπόν από την παρουσία τους και να μη στενοχωριούνται. Ολο και κάποια θέση παρατηρητή θα βρεθεί για να απασχολούνται, όπως κι άλλοι πριν από αυτούς που έχουν κάνει τα ίδια και χειρότερα. Σήμερα επιβραβεύονται με το να βαθμολογούν τους επιγόνους τους! Παράνοια! Τι να περιμένει κανείς από αυτό το πράγμα; Ποια βελτίωση περιμένουμε όταν οι μέτριοι του χθες βαθμολογούν και κρίνουν από την τηλεόραση τους μετριότερους του σήμερα; Αν δεν μπορούμε να βρούμε ικανούς διαιτητές για να σφυρίξουν τα ματς, ας πάμε να ζητήσουμε βοήθεια από το εξωτερικό. Ας έρχονται Γερμανοί, Ολλανδοί, Ισπανοί, Αγγλοι, Ιταλοί, Βέλγοι να σφυρίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπως γινόταν σε όλα τα ντέρμπι και στους τελικούς Κυπέλλου τη δεκαετία του '60 και του '70. Οχι πως αυτοί που θα έρθουν θα είναι καλύτεροι, διότι κι αυτοί στη χώρα τους ακούνε τα σχολιανά τους. Αλλά τουλάχιστον δεν θα ξεκινά ο κόσμος με την καχυποψία και δεν θα έχουν έτοιμη τη δικαιολογία ο κάθε πρόεδρος και ο κάθε προπονητής για τα χάλια της ομάδας τους. Ολοι οι διαιτητές, για τους οποίους γκρινιάζουν όλοι, είναι αυτοί που γαλουχήθηκαν εδώ και μία δεκαετία με τη λογική η οποία επικρατούσε στο σύστημα που είχε απλώσει σε όλη την επικράτεια ο Θωμάς.

Ανθρωποι που έδιναν διαπιστευτήρια, σφάζοντας εν ψυχρώ ομάδες στις μικρότερες κατηγορίες, για να ακούσουν τον καλό λόγο από τον «θεό του παρασκηνίου» και τους συν αυτώ. Διαιτητές που μεγάλωσαν με μία μόνη σκέψη: να κάνουν τον καλό στην εκάστοτε εξουσία. Και να είναι έτοιμοι για οποιονδήποτε συμβιβασμό. Μέχρι να βγουν καινούργιοι που πιθανόν να είναι καλύτεροι, αυτοί που έχουμε τώρα είναι ανεπαρκείς. Και με τιμωρίες μιας και δύο αγωνιστικών δεν οδηγείται το πρόβλημα σε λύση, αλλά σε αδιέξοδο. Το μαχαίρι πρέπει να μπει βαθιά στο κόκαλο και να παρθούν αποφάσεις που θα στενοχωρήσουν πολλούς, αλλά με ασπιρίνη δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ κανένα καρκίνωμα!

Μακάρι να αντέξει ο ΠΑΟΚ

Από τις ομάδες που έκαναν το καλοκαίρι τις λεγόμενες μεταγραφές αεροδρομίου η μόνη που παίρνει 100% βοήθεια από τους παίκτες που έφερε είναι ο ΠΑΟΚ. Για τον Μουσλίμοβιτς, τον Γκαρσία και τον Κοντρέρας ψάχνεις να δεις σε ποια ομάδα από τις τρεις του ΠΟΚ δεν θα ήταν αναντικατάστατοι, αλλά δεν βρίσκεις.

Ο Βερόν, ο οποίος από πέρυσι έδωσε δείγματα αξίας, συνεχίζει να μαγεύει και αυτή η ομάδα που πάτησε κορυφή ύστερα από σχεδόν έξι χρόνια έχει καταφέρει να κάνει την Τούμπα και πάλι την έδρα που τρόμαζε. Ο Ζαγοράκης –έγραφα το καλοκαίρι– διεκδικεί το βραβείο του μάνατζερ της χρονιάς, έχοντας μοσχοπουλήσει στον ΠΑΟ παίκτες που θα ήταν… αναπληρωματικοί στον φετινό ΠΑΟΚ (Χριστοδουλόπουλο και Μελίσση) και οι οποίοι ακόμη ψάχνονται στη νέα τους ομάδα? έκανε εξαιρετικές κινήσεις, βρήκε στο πρόσωπο του Ζήση Βρύζα έναν πανέξυπνο τεχνικό διευθυντή, που η μετοχή του έχει κάνει αληθινό limit up στην αγορά, και στήριξε τον Σάντος, ο οποίος έχει κουσούρια, αλλά και τη μοναδική ικανότητα να συναρμολογεί ομάδες που ήταν διαλυμένες. Ενας ΠΑΟΚ διεκδικητής του τίτλου είναι ισορροπία αλλά και φιλί ζωής σε ένα πρωτάθλημα χωρίς λάμψη, και μακάρι, ειλικρινά, να αντέξει.