Στην πίκρα λατρεύεις πιο πολύ αυτό που αγαπάς (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στο ποδόσφαιρο η επιτυχία είναι σαν τα αμοιβαία κεφάλαια! Η προηγούμενη απόδοση δεν σου εγγυάται τις μελλοντικές...

Tον Αρη θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Με την ομάδα του πήγα το πρώτο δημοσιογραφικό ταξίδι της καριέρας μου. Εμοιαζε με αγγαρεία για τους παλαιότερους λόγω του 1-1 στου Χαριλάου στο πρώτο ματς, αλλά εμένα μου ακουγόταν σαν εισιτήριο για τον παράδεισο. Και τι εμπειρία θα ήταν! Η Περούτζια ήταν αήττητη για σχεδόν δύο χρόνια. Ποιος έδινε τύχη στον Αρη; Κι όμως, το 0-3 που ξάφνιασε όλη την Ευρώπη ήρθε απόλυτα φυσιολογικά για όποιον είδε το παιχνίδι. Μετά ακολούθησε η τεράστια ομάδα μπάσκετ. Ηταν ευτυχής συγκυρία για μένα, που κάλυπτα μαζί με τον Φίλιππο Συρίγο τους αγώνες μπάσκετ στην ΕΡΤ, να περιγράψω όλα τα ματς που έφτασαν για πρώτη φορά τον Αρη στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κόρατς το 1985.

Οι σκηνές, λοιπόν, της Κυριακής με θλίβουν διπλά. Γιατί είναι πολύ μεγάλο σωματείο ο Αρης για να τον καταδικάζουν μικροί και ελαφρόμυαλοι άνθρωποι. Είδα πολλά μικρά παιδιά στις εξέδρες του γηπέδου. Αυτοί που τα πήραν μαζί τι ήθελαν να τους δείξουν; Πώς δέρνουμε τον αντίπαλο και εκβιαστικά θέλουμε τη νίκη; Πολύ περισσότερο θα λάτρευαν την ομάδα τους αυτά τα πιτσιρίκια αν ζούσαν σκηνές όπως στο εξωτερικό. Αγκαλιά με τον πατέρα τους να φωνάζουν και να υποστηρίζουν και, αν στραβώσει το ματς, να κλαίνε χειροκροτώντας ταυτόχρονα! Αυτό το δέσιμο με την ομάδα μένει παντοτινό. Είναι αποδεδειγμένο πως στην πίκρα λατρεύεις πιο πολύ αυτό που αγαπάς. Την αθλητική παιδεία όμως δεν την έχουμε συνολικά ως λαός.

Την εικόνα των οπαδών της Γιουνάιτεντ, που τραγουδούσαν όταν το 1974 (μόλις έξι χρόνια μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης) έπεφτε στη Β' Εθνική «και στο θάνατο μαζί σου», δεν θα τη ζήσουμε ποτέ εδώ. Η εικόνα των οπαδών της Γκλάντμπαχ με δάκρυα στα μάτια, μιας ομάδας με πέντε πρωταθλήματα και δύο ΟΥΕΦΑ τη δεκαετία του '70, που έπεσε πριν από λίγα χρόνια, δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μας έγινε μάθημα. Ολόκληρη Νάπολη, που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, βιώνει τον εφιάλτη και περιμένει να γυρίσει κάποια στιγμή η ομάδα της ισότιμη και υπολογίσιμη στη Σέριε A'. Οπως και η Τορίνο, που ποτέ δεν ξανάφτιαξε υπερομάδα, χάθηκε στη Σουπέργκα και βολοδέρνει τα τελευταία δέκα χρόνια σαν ασανσέρ μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.

Στο ποδόσφαιρο η επιτυχία είναι σαν τα αμοιβαία κεφάλαια! Η προηγούμενη απόδοση δεν σου εγγυάται τις μελλοντικές. Στον Αρη έπρεπε από το πάθημα του 1997 να έχουν πάρει το μάθημα. Κανείς δεν είναι πιο πάνω από τους κανόνες του παιχνιδιού. Παίζεις και νικάς ή χάνεις. Αντε, φέρνεις και ισοπαλία, όπως και στο σκάκι. Σημείωνα χθες πως από έναν άνανδρο τρόπο μιας ανέντιμης σωτηρίας είναι πιο καλός ο αντρίκειος δρόμος του υποβιβασμού με ειλικρινή προσπάθεια. Ετσι σε αγαπά ο κόσμος σου. Με την προσπάθεια. Στην Ελλάδα μάθαμε να κρίνουμε μόνο από το αποτέλεσμα! Ο Αρης είναι μεγάλος και θα ζήσει και από αυτό. Πιθανότατα να του βγει και σε καλό. Ομως δεν πρέπει τα γεγονότα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια γι' αυτά που έγιναν στην Καλαμαριά. Ο ΠΑΟΚ έπεσε αμαχητί και προκάλεσε τη νοημοσύνη μας. Ολα τα περί ιστορίας και αξιοπρέπειας, που συνόδευσαν σωστά όλη την προηγούμενη εβδομάδα τα προεόρτια του ματς με τον ΠΑΟ, ακούγονταν ξάφνου τόσο αστεία όση ώρα παρακολουθούσε κάποιος τις εξελίξεις την Κυριακή και το πώς άλλαξε το σκορ!

Τελικά η γυναίκα του Καίσαρα θα προτιμούσε να γίνει τραβεστί στη Συγγρού παρά να προσπαθούσε να δείχνει τίμια, αν έμπλεκε ποτέ με το ελληνικό ποδόσφαιρο!