Oταν κάτι κερδίζεις μέσα από μία ήττα

Oση συζήτηση και να κάνουμε για το αν μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο από τον Παναθηναϊκό στο ματς με την Ιντερ, θα καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα: όταν παίζεις με μία ομάδα ανώτερη σε ποιότητα, σε προπονητικό τιμ, σε αξία ποδοσφαιριστών, της οποίας η φανέλα είναι βαριά, τότε εκείνη καθορίζει τις συνθήκες.

Και από τη δική της απόδοση μπαίνουν οι παράμετροι. Η Ιντερ του Μουρίνιο δεν είναι η Ιντερ του Μαντσίνι. Μία ομάδα ενός καλού προπονητή, με έναν αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο παιχνιδιού, με διάθεση να επιτεθεί και να δημιουργήσει. Είναι πια μία ομάδα με έναν εξαιρετικό προπονητή, με συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού και με διάθεση να χτυπά τον αντίπαλο, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Κακά τα ψέματα, ο Μαντσίνι θα επιχειρούσε στο 75' να κλείσει την ομάδα για να εξασφαλίσει το 0-1, εφόσον πρώτα θα εξαντλούσε στο πρώτο ημίχρονο κάθε περιθώριο επίθεσης και καλού ποδοσφαίρου.

Ο Μουρίνιο αντίθετα πήγε τα πράγματα μέχρις εκεί που έβλεπε πως δεν κινδυνεύει. Μόλις ένιωσε κίνδυνο, έβαλε τον Μουντάρι αντί του Βιεϊρά και μετά κυνήγησε το 0-2 με την είσοδο του Αντριάνο και τη μετατροπή του σχήματος σε 4-4-2. Ο Μαντσίνι θα έβαζε έναν αμυντικό και θα έβγαζε ακόμη και τον Ιμπραΐμοβιτς. Αυτά τα μικρά πράγματα κάνουν τη διαφορά. Σε όλα. Σε νοοτροπία, σε κουλτούρα. Ανεβάζουν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση σε μία ομάδα. Ο Μουρίνιο για πέντε λεπτά στο δεύτερο μέρος έφυγε από τον πάγκο του και κάθισε δίπλα, εκεί όπου βρισκόταν ένας από τους βοηθούς του και στην Πόρτο και στην Τσέλσι, ο Ρουί Φαρία.

Μίλησαν αρκετά και η αλλαγή του Αντριάνο ήταν απόρροια αυτής της κουβέντας. Ο Μουρίνιο δεν έχει κρύψει πως συζητεί με τους συνεργάτες του και δέχεται τις συμβουλές τους. «Ποτέ δεν τους ρίχνω ευθύνη, όμως, αν κάτι που αποφάσισα ύστερα από προτροπή τους δεν πάει σύμφωνα με το πλάνο. Εγώ αποφασίζω, εγώ φταίω, τελεία», είχε εκμυστηρευτεί σε μία συνέντευξη στη «Sunday Telegraph» λίγο καιρό αφού ανέλαβε την Τσέλσι. Αυτή η Ιντερ του Μουρίνιο μπορεί να πάει μακριά στο Τσάμπιονς Λιγκ και δεν είναι ντροπή για τον Παναθηναϊκό που πάλεψε, έπαιξε και έχασε.

Ούτε που θέλω να σκέφτομαι πώς θα αντιμετώπιζε ο υπερσυντηρητικός Πεσέιρο το προχθεσινό ματς, αν ήταν ακόμη στον «πράσινο» πάγκο. Με τρία αμυντικά χαφ και όλους πίσω από την μπάλα! Θα έχανε 1-0, θα είχε και μία ευκαιρία και θα τα φόρτωνε στην ατυχία! Ο Τεν Κάτε κάνει λάθη. Οπως ο καθένας που δουλεύει. Είπα στη μετάδοση προχθές πως ξάφνιασε σαν τον Φερέρ με την ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ, με την αρχική του ενδεκάδα. Οπως τότε που ο Καπετάνος αγωνίστηκε δεξί χαφ στο Μιλάνο. Δεν είναι κακό να είσαι απρόβλεπτος, φτάνει να μην ακουμπάς το όριο του παραλόγου.

Ο Τεν Κάτε τουλάχιστον στο ματς με την Ιντερ πήγε να παίξει μπάλα κόντρα στην μπάλα. Συνήθως, αυτός που έχει καλύτερα χαρτιά στα χέρια κερδίζει τις παρτίδες πόκερ και ο Μουρίνιο αυτό έκανε. Δεν είναι κακό. Η ισοπαλία άλλωστε της Βέρντερ με την Ανόρθωση αφήνει ανοιχτό τον όμιλο. Με το πρόβλημα του ΠΑΟ να μετατίθεται στην Κύπρο, εκεί όπου οφείλει πια να νικήσει την Ανόρθωση. Δεν θα είναι εύκολο. Ομως η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου με την Ιντερ τού δίνει το δικαίωμα να λέει πως από ένα ματς που έχασε κέρδισε κάτι!

Οαση στην έρημο

Η πρόσκληση έλεγε για γεύμα γνωριμίας. Εξελίχτηκε σε μία κουβέντα περισσότερο φιλική παρά επαγγελματική. Η διοίκηση του Εργοτέλη αποφάσισε να δεξιωθεί τους δημοσιογράφους της Αθήνας, για να εξηγήσει τη φιλοσοφία της. Δεν χρειαζόταν. Είναι ολοφάνερη.

Τον Απόστολο Παπουτσάκη, τον περήφανο Κρητικό με μόλις ένα χρόνο στην κορυφή της πυραμίδας σε αυτό το σωματείο, τον γνώρισα όταν η Εθνική έπαιξε στο Ηράκλειο τον Ιούνιο του 2007. Μαζί με τον Νίκο Τζώρτζογλου και τον Γιώργο Σουλτάτο, σε αυτά τα χρόνια παρουσίας στους Ηρακλειώτες έχουν δώσει δείγματα γραφής πρωτόγνωρα για ελληνική ομάδα. Πέρυσι στήριξαν τον Νίκο Καραγεωργίου, παρά τα άσχημα αποτελέσματα, και δικαιώθηκαν.

Και χθες θύμισαν σε όλους ότι το αποτέλεσμα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μονάχα στόχος μέσα από καλό θέαμα. «Ο Εργοτέλης θέλει να έχει μόνο φίλους», είπε ο κ. Παπουτσάκης και είναι αλήθεια πως στα παιχνίδια του βλέπει κανείς σκηνές βγαλμένες από τα γήπεδα του εξωτερικού. Οικογένειες, μικρά παιδιά, ανθρώπους δίπλα δίπλα με διαφορετικά κασκόλ. Είναι αληθινή όαση σε μία ποδοσφαιρική έρημο στην Ελλάδα που σε πολλές περιπτώσεις σου προξενεί αποστροφή.