Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αυτό το έγκλημα

Αν προχωρήσει το σχέδιο που εκπόνησε ο (κάποτε θεός του παρασκηνίου) Θωμάς Μητρόπουλος για συγχώνευση του Αιγάλεω με τον Ηλυσιακό, θα είναι απαράδεκτο από κάθε άποψη. Δύο ομάδες με τεράστια ιστορία, που η διαδρομή τους δεν αποτιμάται με τίτλους, αλλά με κοινωνική προσφορά στο σύνολο, θα οδηγηθούν σαν πρόβατα επί σφαγή για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις και τα γούστα του ανθρώπου που νόμιζε πως θα γινόταν βασιλιάς. Για χρόνια ολόκληρα, με την πλάτη που πρόσφερε σε αυτόν η κολεγιά με τον Σωκράτη Κόκκαλη, ο Θωμάς ήταν ο φόβος και ο τρόμος και ομάδες ανεβοκατέβαιναν κατηγορίες, θυσία στον βωμό των συμφερόντων. Οταν τα τελευταία χρόνια –και ενώ είχε κάνει το καθήκον του ο ίδιος– οι μεγάλοι φίλοι του τον εγκατέλειψαν, ο κρότος από την πτώση ήταν εντυπωσιακός. Το Αιγάλεω έπεσε και στη Γ' Εθνική, αλλά και το Χαϊδάρι, που ήταν στον ευρύτερο κύκλο των ενδιαφερόντων του, ακολούθησε επίσης. Ο Ηλυσιακός έπεσε σαν μάννα εξ ουρανού στον δρόμο του Θωμά, μετά την άτακτη φυγή του Χριστοβασίλη από του Ζωγράφου για τα πλάνα μάτια του ΠΑΣ Γιάννινα. Eνός προέδρου που αλήθεια είναι πως ξεγέλασε πολύ κόσμο στα Ιλίσια, αλλά έφυγε χωρίς να διασφαλίσει την επόμενη μέρα του συλλόγου, παρά μόνο τον τραπεζικό του λογαριασμό.

Η ομάδα του Ηλυσιακού χρησιμοποιείται σαν κερκόπορτα για την επιστροφή του Αιγάλεω στη Β' Εθνική και σαν σανίδα σωτηρίας για τον Μητρόπουλο, που είδε όλα τα «καλά παιδιά», με τα οποία έκανε παρέα και συνωστίζονταν για να τους εξυπηρετήσει, να τον «αδειάζουν»!

Η πολιτεία φυσικά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, όπως πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις. Οι οπαδοί, όμως, τα πιο ζωντανά κύτταρα του κάθε αθλητικού οργανισμού, έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, από την πρώτη προπόνηση του Ιουλίου. Φυσικά, ο Θωμάς δεν κάνει πίσω εύκολα, απαντώντας στην αγωνία και στον έκδηλο προβληματισμό των παλαιμάχων του Ηλυσιακού με το αφοπλιστικό επιχείρημα «δική μου είναι η ομάδα και ό,τι θέλω κάνω». Φυσικά, πρέπει να συναινέσει ο Ερασιτέχνης για να παραχωρηθούν το σήμα και το όνομα, αλλά ποιος στα αλήθεια πιστεύει πως θα κωλώσει ένας άνθρωπος που καμάρωνε σε συνεντεύξεις («ACTIVE», Νοέμβριος 2002) για το πώς κατάφερε να χειραγωγήσει τις εκλογές της ΕΠΟ; Πήρα κάποια γράμματα όλο το καλοκαίρι για το ζήτημα αυτό, που δεν άπτεται μόνο του αγωνιστικού κομματιού, αλλά κυρίως της ηθικής, για τη χαλάρωση του κοινωνικού ιστού, που ολοένα και μειώνει τις αντιστάσεις σε ανάλογα ζητήματα. Είναι πολύ ευχάριστο πως υπάρχουν ακόμη φίλαθλοι οι οποίοι ευαισθητοποιούνται για τέτοια ζητήματα, εκφράζοντας προβληματισμούς. Οπως ο Ν.Κ. (τα στοιχεία του υπάρχουν στη διάθεση μου, αλλά δεν ξέρω αν θέλει να δημοσιοποιηθεί το όνομά του), ο οποίος θέτει κάποια ερωτήματα στα οποία θα ήταν καλό να υπήρχε η δυνατότητα να πάρει απαντήσεις.

Γράφει λοιπόν ο αναγνώστης: «Τα ερωτήματά μας (εμένα, αλλά και όλου του φίλαθλου κόσμου του Ηλυσιακού) είναι τα εξής:

1) Από πού κι ως πού μια ομάδα που έχει κερδίσει την παραμονή της στην Κατηγορία εντός των αγωνιστικών χώρων θα πρέπει να πέσει κατηγορία και να αντικατασταθεί με μια άλλη που πάλι εντός αγωνιστικών χώρων υποβιβάστηκε;

2) Πώς μπορεί η πολιτεία να καλύπτει νομικά ένα τέτοιου είδους ανοσιούργημα;

3) Πότε επιτέλους θα πάψουν αυτού του είδους οι πρακτικές στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο;

4) Τι χρωστάνε δύο μεγάλες, ιστορικές ομάδες να διασύρονται με αυτόν τον τρόπο;

5) Πώς θα πείσω εγώ αύριο τα παιδιά μου να γίνουν Ηλυσιακοί και όχι ΠΑΟ, ΑΕΚ ή ΟΣΦΠ; Πώς θα τα πείσω να αγαπήσουν όπως ο πατέρας τους το ευ αγωνίζεσθαι, να επιβραβεύουν την προσπάθεια και όχι απαραίτητα τη νίκη, να είναι με τους λίγους, τους διαφορετικούς και όχι με τη χουλιγκανόμαζα των πολλών, να υποστηρίζουν ρομαντικά έναν ιστορικό σύλλογο, μήτρα ταλέντων και σπουδαίων αθλητών σε όλα τα σπορ, συνοικιακό, μικρό αλλά περήφανο, χωρίς σκάνδαλα και χωρίς άρθρα 44;».

Δυστυχώς, από τους αρμόδιους υπάρχει μία πονηρή και ταυτόχρονα ύποπτη σιωπή για το θέμα αυτό. Αλλά στα αλήθεια, ποιοι θα έμπαιναν από τους κρατούντες σε αυτόν τον κόπο; Και φυσικά είναι η πολλοστή επιβεβαίωση πως σε αυτή τη χώρα οι θεσμοί όχι μόνο δεν λειτουργούν, αλλά δεν ενδιαφέρεται και κανείς να μάθει γιατί!

Τέλος πάντων, αυτό το έγκλημα απέναντι και στο Αιγάλεω και τον Ηλυσιακό πρέπει να εμποδιστεί. Με κάθε τρόπο. Στο όνομα της ιστορίας και της κοινωνικής υπόστασης και των δύο συλλόγων.


Παλαίμαχοι Ηλυσιακού εναντίον Θωμά Μητρόπουλου.



Eύκολο τον όμιλο τον κάναμε εμείς και όχι η κλήρωση

Για να κλείσουμε μέχρι τον επόμενο μήνα τον φάκελο «Εθνική ομάδα», ο όμιλός μας πια έχει πήχη πρόκρισης τους 25 πόντους, μια και οι Ελβετοί «αυτοκτόνησαν» τόσο στο Ραμάτ Γκαν όσο (κυρίως) στη Ζυρίχη.

Οι έξι πόντοι που αισθανόταν ο Χίτζφελντ στο ημίχρονο του σαββατιάτικου ματς στο Ισραήλ πως θα είχε στο τσεπάκι μετά το ξεκίνημα, έγιναν μόλις ένας. Και το κάζο της εικοσαετίας που έπαθαν οι Ελβετοί από το Λουξεμβούργο τους βάζει με την πλάτη στον τοίχο. Τον επόμενο μήνα, αν τους νικήσουμε στο Καραϊσκάκη, ουσιαστικά τους τελειώνουμε, διότι οι οκτώ πόντοι διαφοράς δεν καλύπτονται. Ακουσα συζητήσεις αυτές τις μέρες για εύκολο όμιλο και όλα τα σχετικά, αλλά το εύκολο ή το δύσκολο το κάνεις εσύ με τα αποτελέσματά σου.

Οι Ελβετοί ήδη έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή τους, αντίθετα με εμάς, που πράξαμε το καθήκον μας και απλοποιήσαμε τα πράγματα. Και το ότι είναι επικεφαλής ομίλου, οι παίκτες μας το κατέκτησαν με τις νίκες και τον κόπο τους. Δεν τους το χάρισε κανείς.

Επίσης, χρήσιμο είναι να κοιτάμε τα παθήματα των Ελβετών, των Ρουμάνων, των Γάλλων και κυρίως αυτό που έπαθαν οι Πορτογάλοι στις καθυστερήσεις από τους Δανούς για να μας υπενθυμίζουν πόσο εύκολα γίνεται η ζημιά. Και κάτι ακόμη γι' αυτούς (τους λίγους) που γκρίνιαζαν ακόμη και μετά το 0-2 στη Ρίγα: η ομάδα έπαιξε καλή μπάλα και μην ακούσω τα περί Βραζιλίας, διότι ούτε οι Βραζιλιάνοι παίζουν εδώ και χρόνια ελκυστικό ποδόσφαιρο. Και επειδή οι περισσότεροι έχουν ασθενή μνήμη, πόσοι θυμούνται πως το καλύτερο ματς που κάναμε στα προκριματικά του Μουντιάλ το 2006 ήταν με την Ουκρανία στην Αθήνα, αλλά τελικά χάσαμε 1-0 με μισή φάση των αντιπάλων μας; Οπότε απαντήστε πραγματικά πόσοι θα θέλατε να είχαμε νικήσει παίζοντας χάλια, αλλά ουσιαστικά θα παίρναμε και την πρόκριση, και πόσοι έμειναν ικανοποιημένοι που παίξαμε καλά κι ας χάσαμε;

Αν ανήκετε στη δεύτερη κατηγορία, να σας συγχαρώ για το φίλαθλο πνεύμα σας και να σας συστήσω να μη χάσετε το «Holiday on ice» που σύντομα θα βρίσκεται στην πόλη σας!