Σύμβολο υπεροχής (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Δεν ξέρω αν για τους σύγχρονους προπονητές αποτελεί απώλεια. Δεν νομίζω πως ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, εφόσον παραμείνει προπονητής των «ερυθρολεύκων», θα μιλήσει ποτέ για τη μεγάλη κλάση του και φυσικά δεν πιστεύω ότι θα πει ποτέ πως το κενό που αφήνει ο Βραζιλιάνος, αν τελικώς φύγει, είναι δυσαναπλήρωτο.

Αν γίνει αυτό που μέχρι το βράδυ φαινόταν πιο πιθανό, οι ξερόλες της μπάλας θα πουν ότι οι «ερυθρόλευκοι» απαλλάχτηκαν από ένα μεγάλο μπελά, ο οποίος τα τελευταία χρόνια δεν κάνει τίποτα μέσα στο γήπεδο και απλώς περπατάει. Αυτό που εγώ γνωρίζω είναι πως θα μας λείψει πολύ η τελευταία όαση στην ξεραΐλα του θεάματος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο παίκτης που ακόμα και όταν θα συμμετείχε σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου θα προσπαθούσε να κάνει μια ενέργεια όχι για να έχει αποτέλεσμα, αλλά για να κάνει τον κόσμο να σηκωθεί όρθιος, να μείνει με το στόμα ανοικτό και να αφήσει αποσβολωμένο τον αντίπαλο, αφού πάντοτε συνήθιζε να επιχειρεί το θεαματικό. Ο Ζιοβάνι μπορεί να αποτελεί περίπτωση ποδοσφαιριστή που οι περισσότεροι προπονητές στον κόσμο δεν θα την έβλεπαν ποτέ με θετική ματιά. Ομως ο «Ζιο» ποσώς μας ενδιαφέρει αν θα λείψει στην ομάδα, μπροστά στο πραγματικό γεγονός. Κι αυτό είναι ότι τα τακουνάκια, οι σπάνιες επινοήσεις και τα μαγικά γκολ του θα μας λείψουν πάρα πολύ. Η τελευταία αχτίδα θεάματος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είτε το θέλετε είτε όχι, ήταν ο Βραζιλιάνος. Κι αυτός θα φύγει με το κεφάλι ψηλά και γνωρίζοντας ότι φέτος θα μπορούσε να είχε τύχει καλύτερης αντιμετώπισης, αλλά πιστεύω πως από τη μεριά του έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.

Δεν υπάρχει οπαδός της μπάλας που να μην ένιωσε μεγάλες στιγμές με τις ενέργειες του μάγου. Ο άνθρωπος που έφερε το θέαμα σε αυτό το φτωχό ποιοτικά πρωτάθλημα, ειδικά τα προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσε το σύμβολο της υπεροχής των «ερυθρολεύκων». Η ανωτερότητα του Ολυμπιακού πολλές φορές μεταφραζόταν μέσα από τη μαγεία του Βραζιλιάνου, ο οποίος, όπως και κάθε παιδί που μαθαίνει την μπάλα στους δρόμους ή τις παραλίες της Βραζιλίας, ήθελε να παίζει πάντα για να ευχαριστηθεί ο ίδιος το παιχνίδι και για να προσφέρει απλόχερα τα μαγικά του στον κόσμο, που θέλει να τον βλέπει μόνο για μία προσπάθεια, για ένα τακουνάκι, για μια επινόηση.

Για να θυμηθώ αυτά που έκανε ο Ζιοβάνι και να τα καταγράψω, χρειάζονται τουλάχιστον δέκα φύλλα της εφημερίδας. Φώναξε πάντοτε παρών στα κρίσιμα ματς και όταν δεν κατάφερε να το κάνει σε τέτοια, ήταν τουλάχιστον παρών ακόμα και στις κακές ημέρες του Ολυμπιακού. Η αλήθεια είναι πάντως πως με τον Βραζιλιάνο μάγο οι καλές ήταν πολύ περισσότερες από τις κακές στιγμές. Ο «Ζιο» θα λείψει σε όλους μας, αν φύγει. Στους «γαύρους», στους απλούς φιλάθλους, στους αντιπάλους. Μα πάνω απ' όλα θα λείψει από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι εμείς, οι θιασώτες του ποδοσφαίρου της αλάνας, θα μείνουμε με τη γλυκιά ανάμνηση των ταχυδακτυλουργικών του, νοσταλγώντας τον «Ζιο» που κατάφερνε να «χορεύει» τη μεγαλύτερη «πόρνη» των γηπέδων στο δικό του ρυθμό, με τα μαγικά του αγγίγματα.

ΥΓ.: Πιστεύω ακόμα και τώρα, πάντως, ότι ο Κόκκαλης θα κρατήσει τον «Ζιο» στο λιμάνι. Αλλωστε, και η επιθυμία του μάγου είναι αυτή, να κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό, την ομάδα στην οποία λατρεύτηκε όσο πουθενά αλλού. Κι από τη στιγμή που μιλάμε για μάγο, το «θαύμα» της παραμονής του είναι ακόμα πιθανό.