Κανείς δεν θυμάται το πώς, αλλά μόνο το εάν νίκησες

Αξίωμα στον αθλητισμό το οποίο δεν επιδέχεται αμφισβήτηση παραμένει πως είσαι τόσο καλός όσο και το πιο πρόσφατο αποτέλεσμά σου. Αλλο τα αλμανάκ και τα βιβλία στατιστικών, που πάντα θα γράφουν ότι η Ελλάδα το 2004, ξαφνιάζοντας όλο τον πλανήτη, πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, άλλα τα προκριματικά του Euro 2008 στα οποία μαζέψαμε τους περισσότερους πόντους, άλλο η τελική φάση που τα μουσκέψαμε και εντελώς διαφορετικό το να προκριθείς σε μια καινούργια διοργάνωση. Οι πρεμιέρες πάντα έκρυβαν εκπλήξεις και θύμα τους πέσαμε και εμείς πριν από τέσσερα χρόνια στα Τίρανα. Φυσικά οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές, αλλά παρόμοιο αποτέλεσμα σε ένα από τα δύο ματς με τα οποία ξεκινάμε τώρα θα μας βάλει από την αρχή σε πρόβλημα. Πριν από 24 μήνες στο Κισινάου ο Νίκος Λυμπερόπουλος μας γλίτωσε ερχόμενος από τον πάγκο. Οπως το είχε κάνει και με το Καζακστάν στο Αλμάτι το 2005. Πάντα τα ματς του Σεπτεμβρίου κρύβουν παγίδες διότι ακόμα οι περισσότεροι παίκτες δεν έχουν βρει τα αγωνιστικά πατήματά τους.

Ο κόσμος στέκεται μερικές φορές και σε ματς που παραλίγο να έρθει η ζημιά. Μόνο που κανείς δεν θυμάται τελικά το πώς νίκησες, αλλά το αν τα κατάφερες ή όχι. Η Ολλανδία για παράδειγμα αν και δυσκολεύτηκε δύο φορές από το Λουξεμβούργο, στα πρόσφατα προκριματικά του Euro, νίκησε με το ίδιο ισχνό σκορ μέσα και έξω (1-0), οπότε τη δουλειά της την έκανε. Η Ισπανία, που κατέκτησε το τρόπαιο στη Βιέννη, πήγε και έχασε 3-2 στη Βόρειο Ιρλανδία. Η Ιταλία, αν και παγκόσμια πρωταθλήτρια, άρχισε το 2006 με ισοπαλία απέναντι στη Λιθουανία. Κανείς δεν το θυμάται πια. Οπως κανείς δεν μνημονεύει την γκέλα της Τσεχίας στο ξεκίνημα των προκριματικών του Euro 1996 όταν δεν νίκησε στη Μάλτα, διότι απλούστατα όχι μόνο πέρασε στα τελικά, αλλά έφτασε μία ανάσα από το Κύπελλο. Μην πάτε μακριά, η Γαλλία στα προκριματικά του Μουντιάλ 2006 δεν νίκησε το Ισραήλ, ούτε μέσα ούτε έξω, ενώ το 1996 δεν είχε κερδίσει ούτε ένα από τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της, αλλά και πάλι προκρίθηκε!

Η ειδοποιός διαφορά που δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως είναι πως αυτές οι χώρες έχουν τέτοιο ειδικό βάρος φανέλας που... δικαιούνται να ξεκινούν άσχημα. Εμείς πάλι όχι! Και δεν το αποκτήσαμε ούτε με την κατάκτηση ενός τόσο σπουδαίου τροπαίου, όπως του Euro.

Συνεπώς η αποστολή στo Λουξεμβούργο και στη Λετονία (δύο εκτός έδρας ματς δεν μας έχουν ξανατύχει κολλητά) είναι σημαντική όχι μόνο βαθμολογικά αλλά και ψυχολογικά. Eξι βαθμοί στο σακούλι δίνουν την ώθηση που θέλει κάθε ομάδα στην αρχή. Eνας όμιλος εξαιρετικός, που πιθανότατα όμοιός του δεν θα μας τύχει ξανά στο μέλλον, αφού μπήκαμε και επικεφαλής λόγω των εξαιρετικών εμφανίσεών μας στα προκριματικά και της ανόδου μας στην πρώτη δεκάδα του ranking της ΦΙΦΑ, και ο οποίος μας δίνει κάθε πιθανότητα να πάμε στα τελικά. Περνάει βέβαια μόνο ο πρώτος, αλλά με τη δεύτερη θέση να οδηγεί σε μπαράζ οφείλουμε να είμαστε τουλάχιστον στη δυάδα.

Παραδοσιακά οι ομάδες με τη μίνιμουμ απώλεια πόντων από τους λεγόμενους μικρούς στον όμιλο είναι και αυτές που περνάνε. Τι κι αν ηττηθήκαμε από την Τουρκία και μάλιστα 1-4 στην Αθήνα, εμείς ήμασταν αυτοί που περάσαμε πρώτοι επειδή πήραμε το μάξιμουμ πόντων με τους μικρούς. Φυσικά δεν χάσαμε σε Οσλο και Πόλη, αλλά ακόμη και μία ήττα σε ένα από τα δύο αυτά ματς δεν θα άλλαζε τίποτα από την ώρα που οι άλλοι δεν κέρδιζαν τα δικά τους εύκολα παιχνίδια. Αρα το πρώτο μέλημα οφείλει να είναι να κερδίσουμε (ακόμη και μισό - μηδέν) αυτά τα δύο παιχνίδια και να πάμε στην κόντρα του Οκτωβρίου με την Ελβετία έχοντας εννιά βαθμούς, αφού μεσολαβεί και το εντός έδρας παιχνίδι με τους Μολδαβούς. Εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε τους 12 σε τέσσερα ματς και να περιμένουμε πια τη διπλή κόντρα με το Ισραήλ την άνοιξη, που ίσως πρόωρα να κρίνει και την πρόκριση.