Ζούμε την εποχή των πολυλειτουργικών επιθετικών

Tι αφήνει λοιπόν πίσω αυτό το Εuro; Πρώτα από όλα την αίσθηση ότι είναι δυνατό να παίξεις καλό ποδόσφαιρο και να κερδίσεις και τρόπαια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η επικράτηση της Ισπανίας, της ομάδας που έπαιξε καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη σε διάρκεια, ακόμα και στο ματς με την Ιταλία που κρίθηκε στα πέναλτι, έρχεται έξι εβδομάδες μετά τον τίτλο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Της ομάδας δηλαδή που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο σε διάρκεια μέσα στη χρονιά. Κοινό χαρακτηριστικό των δύο ομάδων οι μεγάλης ηλικίας προπονητές, που πολλοί βιάστηκαν αρκετές φορές να αποκαλέσουν… τελειωμένους.

Ο Αραγονές πατά τα 70, ο Φέργκιουσον είναι 67, αλλά και οι δύο παρακολουθούν τελικά πολύ πιο κοντά τα τεκταινόμενα από τους νεότερούς τους. Πιστεύουν στην επίθεση, στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και κυρίως στους νέους ανθρώπους. Ο Σκωτσέζος πήρε ρίσκο τα τελευταία χρόνια, όταν η ομάδα του έδειχνε να μένει πίσω από την Τσέλσι και την Αρσεναλ σε σερί πρωταθλήματα, να ανανεώσει το ρόστερ και να ποντάρει σε νέα παιδιά με ταλέντο. Πάντα κρατά κάποιους παλιούς, αλλά το καινούργιο αίμα έκανε τη Γιουνάιτεντ ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Αραγονές πήρε την ευθύνη να αφήσει έξω τον Ραούλ, αλλά και άλλους, όπως τον Αλμπέλδα, τον Περνία, τον Ταμούδο, τον Χοακίν, τον Ριέρα, τον Ανγκούλο, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο ο κόσμος επιθυμούσε να δει στο ρόστερ. Επέλεξε νέα παιδιά, έδωσε ευκαιρίες σε καινούργιους, ήθελε μαζί του παίκτες που θα ήταν μία γροθιά και που ακόμα και η παρουσία στον πάγκο θα τους ικανοποιούσε. Οποιος είδε τον τρόπο που πανηγύριζαν οι Ισπανοί σε κάθε ματς, σε κάθε γκολ, καταλαβαίνει τι εννοούμε με τον όρο «αποστολή».

Εγραφα πριν από δέκα μέρες ότι αυτή η Ισπανία με τη νίκη επί των Ιταλών κέρδισε σε αυτοεκτίμηση. Ο Αραγονές το είπε ξεκάθαρα στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής: «Ο τελικός ήταν με τους Ιταλούς». Για να φτάσουν στην υπέρβαση βέβαια, χρειάζονταν οι Ισπανοί την αύρα των παικτών που αγωνίζονται μακριά από την Πριμέρα Ντιβιζιόν. Ο Τόρες το γκολ του τελικού δεν θα το έβαζε ποτέ αν δεν είχε παίξει στην Αγγλία, σε συνθήκες πολύ διαφορετικές από εκείνες της Ατλέτικο Μαδρίτης. Το είπε και ο ίδιος άλλωστε, ευχαριστώντας τον Ράφα Μπενίτεθ και όλους τους συμπαίκτες του που τον μετέτρεψαν από έναν καλό φορ των 10 γκολ στη Μαδρίτη στη μηχανή των 35 γκολ που θαυμάσαμε φέτος. Ο Φάμπρεγκας στην Μπαρτσελόνα θα ήταν ένας ακόμα Ινιέστα. Ο Βενγκέρ τον πήρε και τον φόρτωσε μικρό με ευθύνες και το παιχνίδι που έκανε με τη Ρωσία (το τελειότερο ημίχρονο της νέας πρωταθλήτριας Ευρώπης που απολαύσαμε στην Αυστρία) ήταν απόρροια των εμπνεύσεων του Σεσκ.

Επιβεβαιώθηκε επίσης πως ζούμε το τέλος εποχής των κλασικών σέντερ φορ. Το 4-6-0 που η Ρόμα ανέδειξε με τον Σπαλέτι στον πάγκο και τη χρήση του Τότι ως μοναδικού επιθετικού, το είχε προβλέψει πριν από 6 χρόνια ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα. Ο Βραζιλιάνος παγκόσμιος προπονητής της ομάδας του 1994 τόνιζε ότι το παιχνίδι στα τέλη της δεκαετίας μας θα χρειάζεται επιθετικούς πολυλειτουργικούς. Οι οποίοι θα μπορούν να παίζουν και σέντερ φορ, αλλά και περιφερειακοί, και μέσα και έξω από την περιοχή. Ο Τόρες είναι τέτοιος, ο Βίγια το ίδιο, αλλά και ο Παβλιουτσένκο, ο Αρσάβιν, ο Νιχάτ, ο Ιμπραΐμοβιτς, ακόμα και ο Φαν Νιστελρόι, που ήταν υποδειγματικός στον ρόλο του στα ματς με Ιταλία και Γαλλία. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά αυτό το 4-1-4-1 των Ισπανών ή το 4-2-3-1 των Ολλανδών ουσιαστικά κρατάει τον κυνηγό έξω από την περιοχή. Αντίθετα με τον τρόπο ανάπτυξης της Γερμανίας που πόνταρε στο ταλέντο των Μπάλακ, Ποντόλσκι και Σβαϊνστάιγκερ στο 4-2-3-1 αφήνοντας όμως τον Κλόζε ως κλασικό φορ περιοχής. Πολύ πιο αναποτελεσματικό από το 2006, αλλά πάντως πιο επικίνδυνο από τα πρώτα ματς όταν ο Λεβ, προτιμώντας ένα απλωμένο 4-4-2, έβλεπε τον Κλόζε να… ενοχλείται παρά να έχει βοήθεια από τον (απογοητευτικό) Μάριο Γκόμεζ.

Οσο για τον αληθινό MVP του τουρνουά, αυτός ήταν ο Μάρκο Σένα, το έλεγα όλη την περασμένη εβδομάδα, αλλά πήρα το ρίσκο να πω ότι η επιτροπή θα επιλέξει τον Τσάβι. Το γιατί είναι προφανές: θα ήταν δύσκολο για την τεχνική επιτροπή να διαλέξει ξανά (μετά τον Ζαγοράκη το 2004) έναν κλασικό αμυντικό χαφ ως πολυτιμότερο παίκτη μιας διοργάνωσης που είχε πολύ περισσότερο επιθετικό ποδόσφαιρο και καλύτερο θέαμα από οποιαδήποτε άλλη τα τελευταία 20 χρόνια. Ο Τσάβι ήταν η επιβράβευση του τρόπου παιχνιδιού των νικητών.

Η επιθυμία τους να κάνουν παιχνίδι και η εκπληκτική ικανότητα να αλλάζουν πάσες αυξομειώνοντας ρυθμό έβρισκαν στα πόδια του Τσάβι την απόλυτη έκφραση. Επιμένω όμως πως χωρίς την παρουσία του Σένα η Ισπανία θα έψαχνε και πάλι να βρει τι έφταιξε σε ένα μεγάλο τουρνουά και έμεινε με άδεια χέρια. Και ο Βραζιλιάνος (πολιτογραφημένος Ισπανός πλέον) επιβεβαίωσε τη ρήση των ανθρώπων του σπορ πως χωρίς καλά αμυντικά χαφ δεν φτάνεις πουθενά. Ειδικά αν αυτά τα χαφ δεν έχουν την ικανότητα να παίζουν διπλό και τριπλό ρόλο. Περισσότερα αύριο, πάνω σε ένα θέμα που από τη δεκαετία του 70 έχει απασχολήσει πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο τεχνικό θέμα τα σεμινάρια της ΦΙΦΑ.

Κλήρωση χωρίς καρδιοχτύπια

Το 1981 η Ντιναμό Τιφλίδας είχε τη μισή εθνική Σοβιετικής Ενωσης στις τάξεις της και κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων. Το 2008 το ιστορικό στάδιο «Μπορίς Παϊχάτζε» ανακαινίστηκε, αλλά μόνο οι φωτογραφίες στους τοίχους θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία. Με τον Γερμανό προπονητή Τσόμπελ (παλιό τρεχαλατζή χαφ της Μπάγερν) στον πάγκο με μοναδικό αξιόλογο παίκτη έναν αριστεροπόδαρο επιτελικό χαφ τον Μεραμπασβίλι, και με το πρωτάθλημα να μην αρχίζει μέχρι τα μέσα Αυγούστου, η Ντιναμό δεν μπορεί να απειλήσει τον Παναθηναϊκό.

Πρώτα φυσικά οι Γεωργιανοί οφείλουν να ξεμπερδέψουν με τους νησιώτες της NSI από το Ρούναβικ που το ψάχνεις στο σύμπλεγμα των Φερόε και δεν το βρίσκεις. Οποια ομάδα από τις δύο και να αντιμετωπίσουν στα τέλη του μήνα οι «πράσινοι» θα είναι εγκληματικό να μην προκριθούν. Θα πρόκειται για το μεγαλύτερο κάζο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου!