Tο κρυφό χαρτί του Ζοζέ Μουρίνιο (SportDay/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ολοι ενωμένοι σαν μια γροθιά, όπως και η ομάδα του 1955

Η ταν το Πάσχα των καθολικών, το 1955. Μεγάλη Παρασκευή. Η Τσέλσι του Τέντ Ντρέικ και του Μπόμπι Τάμπλινγκ υποδεχόταν τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Την επόμενη μέρα, μόλις 24 ώρες αργότερα, φιλοξενούσε την πρωταθλήτρια Γουλβς και Δευτέρα του Πάσχα πήγαινε στο Πόρτσμουθ. Τρία ματς μέσα σε τέσσερις μέρες! Αδιανόητα πράγματα για τη σημερινή εποχή των πανάκριβων σταρ με τις Φεράρι και τους μισθούς των 150.000 ευρώ την εβδομάδα! Οι δύο νίκες και μία ισοπαλία σε εκείνα τα ματς έφερναν την Τσέλσι σε πλεονεκτική θέση και μία νίκη στις 23 Απριλίου με τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ ουσιαστικά ολοκλήρωνε την προσπάθεια. Το πρώτο πρωτάθλημα, μετά από αναμονή πενήντα χρόνων! Ηρθε εύκολα, με 3-0, σε μία... άστοχη μέρα! Οι εφημερίδες είχαν απεργία εκείνο το διάστημα και η επιτυχία των «μπλε» δεν πήρε ποτέ το σεβασμό που εδικαιούτο. Η τηλεόραση ήταν στα σπάργανα, ποδοσφαιρικές μεταδόσεις δεν υπήρχαν, το ραδιόφωνο δεν μετέδωσε το ματς. Εμοιαζε με όνειρο για τους οπαδούς της, αλλά κανείς άλλος δεν φαινόταν να συγκινείται ιδιαίτερα. Το μεγάλο προσόν εκείνης της ομάδας ήταν το δέσιμο που είχε. Ολοι, προπονητής και παίκτες, έπαιρναν τα ίδια λεφτά, το βασικό μισθό, τα ίδια πριμ και έφταναν στο γήπεδο είτε με τα πόδια είτε με το λεωφορείο μαζί με τους οπαδούς!
Σήμερα, 23 Απριλίου του 2005, η Τσέλσι είναι έτοιμη να αναδειχτεί πρωταθλήτρια για δεύτερη φορά. Υστερα από ακριβώς πενήντα χρόνια. Η τηλεόραση θα μεταδώσει το τοπικό ντέρμπι με τη Φούλαμ σε 150 χώρες του πλανήτη. Τριάντα δημοσιογράφοι από το εξωτερικό έχουν διαπιστευτεί για να είναι εκεί, τη στιγμή που η πιο ακριβοπληρωμένη ομάδα του κόσμου θα πάρει –επιτέλους- ένα πρωτάθλημα. Στη μετά Μποσμάν εποχή δεν υπάρχουν μόνο Βρετανοί στην ομάδα, όπως το '55. Ο προπονητής φυσικά και δεν αμείβεται όσο οι ποδοσφαιριστές. Κανείς δεν εισπράττει το βασικό μισθό. Τα πριμ είναι εξωπραγματικά. Και βέβαια, ούτε να σκεφτείτε πως οι σημερινοί άσοι πάνε στο γήπεδο με τα πόδια ή το λεωφορείο! Οι εποχές γενικά έχουν αλλάξει. Τότε, η δύναμη της εποχής ήταν η Γουλβς. Μαζί με την Πόρτσμουθ και την Τότεναμ είχαν πάρει τα προηγούμενα πρωταθλήματα. Η Νιούκαστλ ήταν η κλασική ομάδα Κυπέλλου, με αντίστοιχες κατακτήσεις το '51 και το '52, καθώς και εκείνη τη χρονιά, το 1955. Από τότε δεν έχει πανηγυρίσει εγχώριο τίτλο. Φαντάζεστε κάποια από αυτές τις ομάδες να μπορούσε να καταφέρει κάτι ανάλογο τώρα; Και φυσικά, ούτε η Τσέλσι θα ήταν σε θέση, αν δεν είχε μεσολαβήσει η... ρωσική επανάσταση του 2003.
Το μόνο αληθινό κοινό στοιχείο μεταξύ της Τσέλσι του τότε και του τώρα είναι η ικανότητα να αισθάνονται όλοι συνέταιροι στην επιτυχία. Και σε αυτό πρέπει να εξάρουμε τη συμβολή του Μουρίνιο. Ενας φυσιοθεραπευτής με μαγικά χέρια, ο Σκωτσέζος Μπιλι ΜακΚάλοχ, είναι ένα από τα κρυφά όπλα του. Η ομάδα με τους λιγότερους τραυματισμούς δεν θα μπορούσε να μην έχει κάποιο μυστικό. Ο Τέρι και ο Λαμπάρντ, για παράδειγμα, έχουν παίξει συνολικά 92 ματς. Χωρίς τα χέρια του ΜακΚάλοχ, οι ίδιοι λένε πως δεν θα το είχαν καταφέρει.
Δίπλα στους παίκτες όλη τη χρονιά, ο ΜακΚάλοχ κάνει εκπληκτική δουλειά, αλλά όχι μόνο στην αίθουσα αποθεραπείας. Είναι γεννημένος κωμικός! Πριν από τα παιχνίδια, και ενώ η ομάδα συγκεντρώνεται για φαγητό, παίρνει το μικρόφωνο και σατιρίζει τους πάντες! Ακόμη και τον Ρομάν Αμπράμοβιτς. Ο Μουρίνιο, που ήταν ο εμπνευστής της όλης ιστορίας, δεν ξεφεύγει από τα σκωπτικά σχόλια. Ο Μακάλοχ, που το βράδυ μπορεί να δεχτεί τηλέφωνο από τον Τέρι για να του κάνει μασάζ στις δύο τη νύχτα, είναι αυτός που οι ποδοσφαιριστές νιώθουν πολύ κοντά τους. Και όπως στην περίπτωση του τραυματισμού του αρχηγού στο Νόριτς, μπορεί να κληθεί με το λίαρ τζετ του προέδρου να τον συνοδεύσει κατευθείαν στο Λονδίνο για ακτινογραφία, να συνεχίσει με ειδική θεραπεία μέχρι το πρωί και να ταξιδέψει μαζί του ξεχωριστά στη Βαρκελώνη, όπου μετά από δύο μέρες εξαντλητικού μασάζ ο Τέρι έπαιξε κανονικά!
Το πόσο κοντά είναι όλη η ομάδα φαίνεται από το γεγονός πως ο οδηγός του λεωφορείου, που τον αποκαλούν «fat Frank» λόγω των υπερβολικών κιλών του, κάθισε μαζί με τους αναπληρωματικούς και τον Μουρίνιο στον πάγκο την ημέρα των γενεθλίων του. Και η καθαρίστρια των αποδυτηρίων προσκλήθηκε από τον Μουρίνιο μαζί με τους δύο γιους της σε σουίτα στο ματς με την Αρσεναλ, όπως και η τηλεφωνήτρια, που ταξίδεψε με τον άντρα της στο Μόναχο για τη ρεβάνς με την Μπάγερν.
Ακόμη και ο απρόσιτος Αμπράμοβιτς, μετά τη νίκη στο Κάρντιφ, ήπιε σαμπάνια μαζί με τους παίκτες από το Κύπελλο και τραγουδούσε τον ύμνο της ομάδας αγκαλιά με τον Μουρίνιο. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η Τσέλσι ήταν πάντα ένας σύλλογος με στεγανά.
Αλλού οι διοικούντες, αλλού οι ποδοσφαιριστές. Και οι εργαζόμενοι, αποκομμένοι από τις όποιες διαδικασίες της ομάδας. Πήρε μισό, αιώνα στην Τσέλσι να φτάσει στην κορυφή, αλλά φαίνεται πως ο Μουρίνιο έπιασε το σωστό παλμό, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε επιτυχία. Την εύρυθμη λειτουργία όλων των γραναζιών της μηχανής, με τον απόλυτο ψυχικό δεσμό όλων των εμπλεκομένων. Μην το έχετε για εύκολο πράγμα.