Δύο ατέλειες θέλουν διορθώσεις

Η προχθεσινή ήττα από την Ουγγαρία ήρθε να δείξει συγκεκριμένες αδυναμίες που ξέρουμε ότι υπάρχουν, κάποιες που προέκυψαν σ' αυτό το παιχνίδι, μα πάνω απ’ όλα μάς χτύπησε το καμπανάκι ότι θα πρέπει να σοβαρευτούμε. Σίγουρα είναι προτιμότερο να δέχεσαι τέτοιες ήττες πριν αρχίσει η διοργάνωση γιατί μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά διδακτικές. Αλλωστε αυτό μας είχε αποδείξει και η εμπειρία στα φιλικά πριν από το Εuro 2004.

Προσωπικά πάντως έχω ορισμένες αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορούν να διορθωθούν ορισμένα πράγματα, αν προκύψουν ατυχίες στην πορεία και αν θα πρέπει ο Ρεχάγκελ να αναπροσαρμόσει τα σχέδιά του για το κέντρο της άμυνας. Δίχως τον Καραγκούνη και χωρίς πλέον να υπάρχει το πόδι του Τσιάρτα συγκριτικά με το 2004, δεν υπάρχει κάποιος στην Εθνική, αν λείψει ο «τυπάρας», να κάνει παιχνίδι ή να βγάλει την ομάδα κάπως μπροστά.

Στο Euro 2004 η Ελλάδα δεν αμύνθηκε μόνο καλά, αλλά μπορούσε να κρατήσει και λίγο την μπαλίτσα στα πόδια. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό μπορεί να συμβεί και τώρα, έστω και αν το ρόστερ είναι καλύτερο. Η δεύτερη ανησυχία μου έχει να κάνει με τον Δέλλα και τον Κυργιάκο και το κατά πόσο μπορούν να ανταποκριθούν ως δίδυμο όταν η μπάλα παίζεται κάτω. Με τους γρήγορους Ρώσους, τους επιδέξιους Σουηδούς και τους βιρτουόζους Ισπανούς αυτό το δίδυμο χωρίς την κατάλληλη προστασία από τη μεσαία γραμμή, πιθανότατα θα έχει σημαντικά προβλήματα. Ο Γερμανός έχει ακόμα 15 μέρες μέχρι το πρώτο ματς για να σκεφτεί πώς θα αντιμετωπίσει ή, καλύτερα, πώς θα καλύψει τις δύο συγκεκριμένες αδυναμίες.