Οταν το Κύπελλο γίνεται σημείο αναφοράς

Την ώρα που στο «Γουέμπλεϊ» θα τελειώνει ο αγγλικός τελικός, στη Θεσσαλονίκη θα αρχίζει ο δικός μας. Οι διαφορές παραμένουν πολλές. Αλλωστε ποτέ δεν κατάφερε κάποια χώρα να ακουμπήσει τη μυσταγωγία που έχει για τους Αγγλους ο τελικός Κυπέλλου, πολύ δε περισσότερο η Ελλάδα. Ομως φέτος τα ονόματα του αγγλικού τελικού δεν είναι και τα πιο εμπορικά. Η Πόρτσμουθ έπειτα από δεκαετίες και η Κάρντιφ για πρώτη φορά από το 1927 θα βρίσκονται στο «Γουέμπλεϊ» σε μια σεζόν που οι εκπλήξεις έγιναν και πάλι ο κανόνας στην πιο παλιά ποδοσφαιρική διοργάνωση. Πιθανότατα η φετινή χρονιά να επιβεβαιώσει πως απλώς ήταν μια αναλαμπή και από του χρόνου να ξαναγυρίσουμε στα συνήθη…

Αλλωστε από το 1995 που η Εβερτον κατέκτησε το Κύπελλο, μόνο κάποια από τις «Big four», δηλαδή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Αρσεναλ και Τσέλσι πήρε το τρόπαιο, κάτι που δείχνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο πως πλέον οι ρομαντικές εποχές, που όλοι είχαν ελπίδα στον θεσμό, έχουν περάσει. Αν στην Ελλάδα ο τελικός γινόταν ανάμεσα σε μια ομάδα σαν την Πόρτσμουθ, που τελείωσε τη χρονιά στην όγδοη θέση, και την Κάρντιφ, που τερμάτισε στη 12η θέση της Τσάμπιονσιπ (δηλαδή κάτι σαν την Ξάνθη και τον Ηλυσιακό σε αντιστοιχία βαθμολογική), πόσοι θα έμπαιναν στον κόπο να πάνε στο ματς; Και πόσοι θα το έβλεπαν από την τηλεόραση; Δεν περιμένω απαντήσεις και φυσικά, δεν διεκδικεί Οσκαρ πρωτοτυπίας όποιος προβλέψει πως σε ανάλογη περίπτωση οι υπεύθυνοι όποιου καναλιού θα είχε τα δικαιώματα στην Ελλάδα θα έκοβαν τις φλέβες τους!

Στην Αγγλία, αντίθετα, περιμένουν νέο ρεκόρ τηλεθέασης για τα τελευταία δέκα χρόνια! Πολλοί που είχαν βαρεθεί να βλέπουν τους ίδιους πρωταγωνιστές κάθε χρόνο λένε πως, επιτέλους, μια νότα αισιοδοξίας γέμισε τη ζωή τους. Οι οπαδοί των ομάδων, εκτός των μεγάλων, λένε πως αυτή είναι μια μέρα χαράς και ελπίδας. Είναι οι φορές που ένας οπαδός ονειρεύεται και ταυτίζεται με το αουτσάιντερ. Με τη διαφορά πως φέτος στην Αγγλία υπάρχουν δύο… αουτσάιντερ, αφού παρά την απόσταση που χωρίζει τις ομάδες καμία δεν είναι έμπειρη σε παρόμοιες καταστάσεις. Υπάρχουν βέβαια και τα δυσάρεστα. Για πρώτη φορά όμως ο τελικός δεν θα μεταδοθεί σε όλες τις χώρες ζωντανά! Τα τελευταία 15 χρόνια ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας μεταδιδόταν σε σχεδόν 190 χώρες, αριθμός μικρότερος μόνο του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ και μεγαλύτερος του τελικού του ΟΥΕΦΑ για παράδειγμα! Τα ονόματα δεν είναι ηχηρά, οπότε μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρον για τους Αγγλους, μπορεί να είναι (και είναι) απόλυτα υγιές και ενθαρρυντικό για όλο το σύστημα αυτό που συμβαίνει, αλλά εμπορικά είναι καταστροφή! Τόσο κυνικό και ρεαλιστικό όσο ακούγεται!

Και ο ελληνικός τελικός; Για τη δική μας γειτονιά, εξαιρετικός. Δύο ομάδες με οπαδούς, δύο ομάδες με μεγάλη ιστορία και ένα ωραίο στόρι που πάντα χρειάζεται. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στη μέση, ένας αληθινός σταρ που σε μία χρονιά στην οποία όλα τα χαρτιά των προπονητών στους μεγάλους έπαθαν το απόλυτο limit dοwn, η μετοχή του ίδιου ανέβηκε κι άλλο. Ο Ολυμπιακός διεκδικεί ένα ακόμη νταμπλ, αλλά απέναντί του υπάρχει μια ομάδα που διψά για έναν τίτλο ύστερα από 38 χρόνια «ξηρασίας». Για το μέγεθος του Αρη μοιάζει αδιανόητο να έχει τόσα χρόνια να γευτεί τη χαρά ενός τίτλου και οι συνειρμοί με τον τελικό να γίνεται στον τόπο του… εγκλήματος, για πρώτη φορά από τότε που πήρε το τρόπαιο το 1970, οδηγούν στις ατραπούς του ονείρου. Ενας τελικός που δεν μοιάζει μόνο, αλλά και είναι ελκυστικός. Πέρυσι στενοχώρησα τους φίλους του Παναθηναϊκού, γράφοντας πως θα ήταν καλό για το ίδιο το σπορ, αν η Λάρισα έπαιρνε ένα Κύπελλο, σημείο αναφοράς για την ίδια την ομάδα και γενικά για την πόλη. Το ίδιο γράφω και τώρα για τον Αρη.