Το κεφάλι του Ιβιτς, για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι

Στη Μάνη έχουν ένα ρητό, που υποστηρίζει πως όποιος σκάβει τον λάκκο κάποιου καλό είναι να ανοίγει και ένα για τον ίδιο. Δεν ξέρω αν οι Σέρβοι έχουν κάτι ανάλογο στη γλώσσα τους, όμως ο Ιλια Ιβιτς μάλλον το καταλαβαίνει και στα ελληνικά. Επειτα από τόσα χρόνια σε αυτή τη χώρα, πρέπει να έχει διαπιστώσει πως όπου προσπαθείς να παρακάμψεις κάποιον, πάντα υπάρχει και κάποιος άλλος που φιλοδοξεί να κάνει το ίδιο για σένα. Οσο διάστημα ήταν δίπλα στον Τάκη Λεμονή είναι βέβαιο πως δεν έμεινε με άδεια χέρια. Είχε πάντα εύκαιρο ένα πριόνι, για να κόβει τα πόδια της καρέκλας του προπονητή. Σχεδόν το είχε καταφέρει μετά το 1-1 με τη Λάτσιο και τις (εντελώς άστοχες) δηλώσεις του, όμως το 1-3 στη Βρέμη έδωσε στον Λεμονή το φιλί της ζωής. Ο Ιβιτς, από τη μέρα που ο Σεγούρα ανέλαβε πρώτος προπονητής, είχε βάλει και το δικό του κεφάλι στην γκιλοτίνα. Μόλις τελείωσε το πρωτάθλημα, φρόντισε να αρχίσει τις επαφές για να εξασφαλίσει πως αυτός που θα ερχόταν θα ήταν δική του επιλογή. Πρότεινε μετά μανίας τον Μπερέτα (που παρεμπιπτόντως τα πάει μια χαρά στη Σιένα και απορώ πώς θα δελεαστεί να προτιμήσει την Ελλάδα από τις τόσες προτάσεις που θα έχει στην Ιταλία), όμως ήδη ο Σωκράτης Κόκκαλης στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής, με το γάντι μεν, δεν παύει να τον «αδειάζει» δε.

Οι δρόμοι του με τον Ολυμπιακό χώρισαν χθες και πλέον όποιος δεν είχε αντιληφθεί πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναφήσει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού να του κάνουν κουμάντο άλλοι στο μαγαζί του, μάλλον το έπιασε πια το υπονοούμενο. Ωραία ήταν η κοσμοθεωρία πως οι νέοι και ορεξάτοι κύριοι θα διοικούν πλέον την ομάδα. Πάει, πέρασε, κρίση ήταν. Αυτό που χρεώνεται ο Ιβιτς είναι το υπέρμετρο μπάτζετ που ξοδεύτηκε, αλλά επί της ουσίας δεν διαφοροποίησε τον Ολυμπιακό από τους εγχώριους ανταγωνιστές του.

Παράλληλα, ο Iβιτς πληρώνει και την επιλογή Μπελούτσι, για τον οποίο, όσο καλός παίκτης κι αν είναι, το ποσό που έχει ξοδευθεί γι' αυτόν ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ συνειδητοποιεί ότι πολύ δύσκολα θα το πάρει πίσω.

Αν δεν γινόταν το λάθος της Καλαμαριάς με τον Βάλνερ, τώρα ο Ολυμπιακός θα έπαιζε πλέι οφ και θα ετοιμαζόταν στην καλύτερη περίπτωση για τον προκριματικό γύρο του Ιουλίου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φυσικά και τώρα που συζητάμε, το καινούργιο Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι σίγουρο όπως τα προηγούμενα δέκα χρόνια, διότι για πρώτη φορά από το 1998 οι «ερυθρόλευκοι» θα αναγκαστούν να δώσουν προκριματικούς αγώνες τον Αύγουστο. Και παρά το ότι θα είναι στο γκρουπ των ισχυρών, ποιος στα αλήθεια εγγυάται πως μια διπλή αναμέτρηση, με τη Σταντάρ Λιέγης για παράδειγμα, ή τη Βίσλα Κρακοβίας, είναι εύκολη λεία; Για να μην αναφέρω την πιθανότητα να είναι στους ανίσχυρους ομάδες όπως η Γαλατασαράι, η Ντιναμό Ζάγκρεμπ, η Σλάβια Πράγας και φυσικά η Ατλέτικο Μαδρίτης, που ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί (αν θα περάσει) σε ποιο γκρουπ θα βρίσκεται, για να γίνει άμεσα κατανοητό πως η συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ φέτος απαιτεί κόπο και κυρίως προγραμματισμό.

Η απομάκρυνση του Ιβιτς πάντως δείχνει ξεκάθαρα πως ο Κόκκαλης είχε δυσαρεστηθεί από το πώς χειρίστηκε ο Σέρβος αρκετά πράγματα. Και ταυτόχρονα ήταν και ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε όλους στην ομάδα πως κανείς δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του σίγουρο. Πήρε ένα κεφάλι για παραδειγματισμό και των υπολοίπων. Προπονητής, είπατε; Ο Σεγούρα θα επευφημηθεί αν πάρει το Κύπελλο και ταυτόχρονα θα αποτελέσει και ωραία δικαιολογία πώς να διώξεις κάποιον που σου πήρε νταμπλ. Οπως τον Μπάγεβιτς και μάλιστα δύο φορές στο παρελθόν, θα απαντούσε κάποιος κακεντρεχής.