Αλλού υπάρχουν τα λεφτά και αλλού η χάρη στην Ευρώπη

H πρόκριση της Ρέιντζερς στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ επαναφέρει τις συζητήσεις για την «αυτοκτονία» του Παναθηναϊκού στο ματς της Αθήνας με τους Σκωτσέζους. Ποτέ στο παρελθόν δεν έφτασε στον τελικό μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης ομάδα τόσο μέτρια, που καμία διαφορά δεν έχει από οποιαδήποτε ελληνική. Εδώ σε δύο ματς στα ημιτελικά με τη Φιορεντίνα οι Σκωτσέζοι έκαναν συνολικά πέντε τελικές προσπάθειες και στη ρεβάνς έφτασε το 82ο λεπτό για να σουτάρουν προς την εστία της! Κι όμως πέρασαν...

Αυτό που γράφω χρόνια τώρα επιβεβαιώνεται απόλυτα για μία ακόμα σεζόν στο ΟΥΕΦΑ. Αν υπάρχει πλέον η παραμικρή πιθανότητα στο μέλλον να δούμε ελληνική ομάδα να φτάνει μακριά σε μία διοργάνωση, αυτή θα είναι το δεύτερο τη τάξει τρόπαιο της ΟΥΕΦΑ. Το Τσάμπιονς Λιγκ γίνεται ολοένα και πιο απλησίαστο και φυσικά η για δεύτερη σερί σεζόν, παρουσία τριών αγγλικών ομάδων στα ημιτελικά μόνο τυχαία δεν είναι. Οι νέες λίστες των πλουσιότερων ομάδων στον πλανήτη, με αποτίμηση της αξίας τους και όχι μόνο των εσόδων τους, που έκανε πριν από λίγες μέρες το περιοδικό «FORBES», απλώς υπογραμμίζουν πόσο δύσκολο θα είναι στο μέλλον όχι μόνο για μία ελληνική ομάδα, αλλά και για πολλές ξένες, να μπουν σφήνα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εδώ η Ιντερ που έχει ένα Μοράτι στην προεδρία, που κατακτά για πλάκα το ιταλικό πρωτάθλημα, κι ούτε στα ημιτελικά δεν φτάνει! Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει να προκριθεί στα προημιτελικά από το 2004! Γερμανική ομάδα έχει να φτάσει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ από το 2002, όταν η Λεβερκούζεν ξεπέρασε τον εαυτό της. Από τότε ούτε στην ημιτελική φάση βλέπουμε εκπρόσωπο της Μπουντεσλίγκα. Η χρονιά του 2004 με τη Μονακό και την Πόρτο στον τελικό και την Κορούνια στα ημιτελικά ήταν η εξαίρεση ενός κανόνα που θέλει από την ώρα που μπήκαμε στον νέο αιώνα την ψαλίδα υπέρ των μεγάλων να ανοίγει.

Αντίθετα, παρατηρώντας ποιοι φτάνουν στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ και ποιοι πάνε στον τελικό από το 2000 και μετά, η αίσθηση είναι διαφορετική. Η Ρέιντζερς φέτος είναι κλασική απόδειξη πως αυτό το τρόπαιο μπορεί να δώσει την ευκαιρία και στους λιγότερο γκλαμουράτους να διακριθούν. Είναι οξύμωρο το ότι η Ρέιντζερς, που ξόδευε δεκάδες εκατομμύρια στερλίνες τη δεκαετία του '90, αποκτώντας πανάκριβους ξένους (Γκασκόιν, Λάουντρουπ, Μπολί, Αμορούζο, Μιχαϊλιτσένκο, Καντσέλσκις), δεν κατάφερνε σε αρκετές περιπτώσεις να μπει καλά καλά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και εννοείται πως η άνοιξη δεν την έβρισκε ποτέ στην Ευρώπη! Τώρα με πάρα πολλούς Σκωτσέζους στο ρόστερ και μάλιστα πολύ μέτριους φτάνει σε έναν τελικό ύστερα από 36 χρόνια!

Η Ζενίτ θυμίζω πως στους ομίλους νίκησε μόλις μία φορά τη Λάρισα, από την οποία μάλιστα έχανε σε κάποιο σημείο του αγώνα 2-1. Αν και η αλήθεια είναι πως οι Ρώσοι αποτελούν ομάδα-μοντέλο και το ότι διέλυσαν την Μπάγερν μόνο τυχαίο δεν ήταν, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει πως δεν βρίσκονται έτη φωτός μπροστά από τις ελληνικές ομάδες, αντίθετα με τις δύο φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είναι για τα δόντια οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας. Η Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, όμως, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μίντλεσμπρο, η Σέλτικ, η Φέγενορντ, η Γαλατασαράι, τα τελευταία χρόνια μπόρεσαν να παίξουν στον τελικό του ΟΥΕΦΑ ή ακόμα και να το κατακτήσουν.

Δεν λέω αβασάνιστα πως αν μία ελληνική ομάδα ασχοληθεί σοβαρά με το ΟΥΕΦΑ μπορεί να πάει στον τελικό. Υποστηρίζω όμως –και τα αποτελέσματα το ενισχύουν– πως αν πραγματικά αντιληφθούν οι τρεις του τέως ΠΟΚ πως αυτό το τρόπαιο δεν είναι μόνο για τη δόξα της συμμετοχής, αλλά και αληθινό πεδίο δράσης, τότε ίσως μια μέρα στο όχι τόσο μακρινό μέλλον να καταφέρουμε να επαναλάβουμε αυτό που στον μισό αιώνα που μετέχουμε στα Κύπελλα Ευρώπης καταφέραμε μόνο μία φορά με τον Παναθηναϊκό το 1971.

Το Τσάμπιονς Λιγκ έχει τη δόξα και το πολύ χρήμα. Η συμμετοχή στους ομίλους αποφέρει πάντα πολλά χρήματα και μία πιθανή πρόκριση, όπως του Ολυμπιακού φέτος στους «16», μπορεί να αυξήσει κατά πολύ τα έσοδα. Ομως το φράγμα, που είναι η μάξιμουμ παρουσία στα προημιτελικά για οποιοδήποτε μικρό κλαμπ για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, δεν σπάει. Αντίθετα, το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ δεν έχει εγγυημένα χρήματα, δεν έχει υπέρογκα τηλεοπτικά δικαιώματα, όμως δεν εμποδίζει κάποιον να ελπίζει και να βλέπει μακριά. Ακόμα και μέχρι τον τελικό!