Oταν σε παραλύει ο φόβος της αποτυχίας

Με μόλις δύο γκολ σε 180 αγωνιστικά λεπτά στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (το ένα μάλιστα αυτογκόλ), είχαμε και πάλι τις γνωστές κραυγές πως το ποδόσφαιρο «ασφυκτιά». Οπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και, μάλιστα, με συχνότητα που θυμίζει τα προγράμματα των καναλιών τη Μεγάλη Εβδομάδα. Λιγότερες πιθανότητες έχει να μην προβληθεί κάποτε ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», παρά το να διαβάσουμε κάτι διαφορετικό σχετικά με το πόσο το Τσάμπιονς Λιγκ και τα χρήματα που το συνοδεύουν άλλαξαν τον τρόπο που οι ομάδες συμπεριφέρονται! Δεν είναι φετινό φαινόμενο. Θυμηθείτε τι γραφόταν πέρυσι, πρόπερσι, πριν από δύο χρόνια, πριν από τρία.

Το 3-2 της Μίλαν με τη Γιουνάιτεντ στην περσινή σεζόν έσωσε λίγο τα προσχήματα, όμως το ματς της Τσέλσι με τη Λίβερπουλ, είτε το έβλεπες το 2005 είτε το 2007 είτε την περασμένη εβδομάδα, την ίδια άνοστη γεύση άφηνε. Οπως και το Αρσεναλ - Βιγιαρεάλ το 2006, το Μίλαν - Αϊντχόφεν 2-0 και το Πόρτο – Λα Κορούνια 0-0 το 2004, η τραγική «λευκή ισοπαλία» της Ιντερ με τη Μίλαν το 2003. Και όσο πάμε προς τα πίσω τα ίδια και χειρότερα. Το 2001 η Μπάγερν «ταμπουρώθηκε» στη Μαδρίτη, νικώντας 1-0, η Βαλένθια το ίδιο στο «Ελαντ Ρόουντ», μπλοκάροντας στο 0-0 τη Λιντς. Το 1999 ήταν η τελευταία φορά που είδαμε χορταστικό θέαμα και στα τέσσερα ημιτελικά ματς, αλλά μάλλον ήταν η εξαίρεση. Το 3-3 της Ντιναμό Κιέβου με την Μπάγερν και την ανατροπή στο 3-2 της Γιουνάιτεντ επί της Γιουβέντους στο Τορίνο.

Και, φυσικά, αυτό δεν είναι ζήτημα που γεννήθηκε με την έλευση του Τσάμπιονς Λιγκ, όσο και αν κάποιοι επιμένουν.

Το έχω ξαναγράψει και κάθε χρόνο επιμένω να το υπενθυμίζω, γιατί αποδεικνύει τη διαχρονικότητα του προβλήματος. Από την εποχή που ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών είχαμε ίδια αγωνιστική συμπεριφορά στα ημιτελικά. Οι «TIMES» είχαν φτάσει στο (ακραίο) σημείο να λένε να καταργηθεί το Κύπελλο Ευρώπης! Πότε; Το 1972, όταν σε τέσσερα ματς στα ημιτελικά μπήκε μόλις ένα γκολ! Και ποιες ήταν οι ομάδες που έπαιξαν; Η πιθανώς τελειότερη «ποδοσφαιρική μηχανή» όλων των εποχών σε διασυλλογικό επίπεδο, ο Αγιαξ του Κρόιφ, του Κάιζερ και του Χάαν απέναντι στην Μπενφίκα του Εουσέμπιο και του Σιμόες. Στο άλλο ζευγάρι, που έμεινε στο 0-0 μέσα και έξω, ήταν αντιμέτωπες η Ιντερ του Ματσόλα, του Φακέτι και του Κόρσο με τη Σέλτικ του Τζίμι Τζόνστον, του ΜακΝιλ και του Λένοξ! Ομάδες που αποτελούν σημεία αναφοράς στην ιστορία του σπορ, αλλά που σε 390 αγωνιστικά λεπτά (μαζί με την παράταση στη Γλασκώβη) σημείωσαν μαζί μόλις ένα τέρμα: αυτό του Σβαρτ, με το οποίο ο Αγιαξ απέκλεισε την Μπενφίκα. Θέλει κάποιος να δει τα ημιτελικά του '74, όταν η Σέλτικ με την Ατλέτικο Μαδρίτης έμειναν στο 0-0, σε ένα ματς που οι Ισπανοί τελείωσαν με 8 παίκτες λόγω του σκληρού παιχνιδιού τους; Μήπως να κοιτάξει το '76, όταν μόλις ένα γκολ του μεγάλου Ζαν Μισέλ Λαρκέ ήταν αρκετό στη Σεντ Ετιέν για να αποκλείσει την Αϊντχόφεν; Μπορεί κάποιος να ψάξει στα ημιτελικά του '79, όταν η Μάλμε απέκλεισε στο ένα γκολ την Αούστρια Βιέννης; Το '82, όταν η Αστον Βίλα, με άμυνα α λα ιταλικά, έβγαλε έξω την Αντερλεχτ με 1-0 και 0-0, ή ακόμα το 1988, όταν η Αϊντχόφεν με τα εκτός έδρας γκολ πέρασε τη Ρεάλ (1-1, 0-0);

Ολα αυτά τα ραντεβού είχαν πάντα έναν κοινό παρονομαστή: ομάδες που φυλάσσουν τα νώτα τους πρωτίστως και μετά κοιτούν τι ζημιά θα κάνουν στον αντίπαλο. Οπότε τίποτε το περίεργο σε αυτά που βλέπουμε κάθε χρόνο, ακόμη και τώρα, που το Κύπελλο Πρωταθλητριών λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ. Τελεία και πάυλα. Οσο πιο κοντά είσαι στον τελικό τόσο περισσότερο φοβάσαι. Δεν έφτασες μέχρι εδώ για να αποκλειστείς και δεν σε ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Η Γιουνάιτεντ στη Βαρκελώνη, τη Μεγάλη Τετάρτη, έπαιξε άμυνα που θα ζήλευε και η Γιουβέντους του Τραπατόνι με τον Σιρέα και τον Τζεντίλε, που έγραψε και ο Λεάνης. Μόνο που, όπως γράφω και πιο πάνω, αυτό ίσχυε και θα ισχύει από τη δεκαετία του '70 και αιώνια πλέον. Σπάνια υπάρχουν ημιτελικά παιχνίδια που αξίζει να θυμόμαστε. Πιο συχνά συνέβαινε στο Κύπελλο Κυπελλούχων ή στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ να γίνονται ματς που θυμάται ο κόσμος παρά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο φόβος της ήττας σού παραλύει τις αισθήσεις.

Απόψε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ καλείται να σταθεί στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις και να δικαιώσει τον τίτλο του φαβορί στη διοργάνωση. Κάτι που τις περισσότερες φορές λυγίζει τις ομάδες που κουβαλούν αυτό το βάρος. Η Μπαρτσελόνα το 2006 το κράτησε μέχρι τέλους, η Ρεάλ το 2002, η Μπάγερν (που φρόντισε διά στόματος Εφενμπεργκ να το επωμιστεί το 2001) και ο Αγιαξ το 1995, που από μακριά έδειχνε πως όσες φορές χρειάζόταν να νικήσει τη Μίλαν του Καπέλο θα το έκανε. Το πέτυχε τελικά τρεις φορές στην ίδια σεζόν.

Συνήθως, όμως, από τη μέρα που έγινε Τσάμπιονς Λιγκ το πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών, τα φαβορί δεν αντέχουν την ταμπέλα. Η Γιουνάιτεντ και η Τσέλσι πέρυσι δεν βρέθηκαν καν στον τελικό, η Τσέλσι το 2005 επίσης είδε τη Λίβερπουλ του Τραορέ και του Μπίσκαν να την αποκλείει, η Ρεάλ του 2003 με τους «Galacticos» έπαθε κλακάζ στο Τορίνο, η Μπάγερν την πάτησε παρά τις τρεις νίκες επί της Ρεάλ το 2000, η Γιουβέντους του Λίπι από την Ντόρτμουντ το 1997. Απόψε στο «Ολντ Τράφορντ» η Γιουνάιτεντ καλείται να επιβεβαιώσει αυτούς που την πιστεύουν και η Μπάρτσα να κάνει τη μία και μοναδική υπέρβαση της στη σεζόν, μια και έφτασε έως εδώ πολύ άνετα και χωρίς κόπο. Αύριο η Τσέλσι, που για πρώτη φορά είδε την τύχη να της χαμογελά στα ματς με τη Λίβερπουλ στην Ευρώπη, θέλει να αποτελειώσει τον κακό της δαίμονα μετά το αυτογκόλ του Ρίισε. Η Λίβερπουλ έχει να σκοράρει στο «Στάμφορντ Μπριτζ» από τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 2004, όταν με γκολ του Σεϊρού είχε νικήσει 1-0. Αλλά η προϊστορία αναφέρει πως και στους επτά σερί προηγούμενους ημιτελικούς της στο Κύπελλο Ευρώπης η «κόκκινη στρατιά» πήρε την πρόκριση για τον τελικό!