Ενα ματς στο Λονδίνο με το μυαλό στη Μόσχα

Πριν από τα πρώτα ημιτελικά παιχνίδια τα προγνωστικά έλεγαν για ζευγάρι του τελικού της Μόσχας το Τσέλσι - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μετά τα ματς της Μεγάλης Τρίτης και της Μεγάλης Τετάρτης αυτό ενισχύθηκε από τα αποτελέσματα.
Επειδή όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά μαθηματικά, ας σκεφθεί κάποιος ότι ακριβώς πριν από ένα χρόνο Τσέλσι και Γιουνάιτεντ έμοιαζαν πως θα είναι το ζευγάρι της Αθήνας αλλά τελικά δεν συνέβη. Δεν είναι τόσο μακριά για να ανακληθεί από τις μνήμες.

Πριν οδηγηθούμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα, ας θυμόμαστε πως το Τσάμπιονς Λιγκ στα νοκ άουτ κρίνεται πολλές φορές από μια κακιά στιγμή, μια άσχημη βραδιά. Μπορεί να είναι και λίγα λεπτά, μια φάση.

Αν θα τα καταφέρουν οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι της τελευταίας τετραετίας στην Αγγλία να βρεθούν στη Μόσχα, θα το ξέρουμε την Tετάρτη. Προς το παρόν αύριο το μεσημέρι στο «Στάμφορντ Μπριτζ» η μοίρα το 'φερε να είναι αντιμέτωποι, σε ένα ματς που θα κρίνει και τον τίτλο για το 2008. Αν και η διαμορφωθείσα κατάσταση δίνει το πάνω χέρι στη Γιουνάιτεντ, που ακόμα κι αν χάσει θα είναι ισόβαθμη με την Τσέλσι αλλά με συντριπτικά καλύτερη διαφορά τερμάτων, η νίκη των γηπεδούχων δεν παύει να τους δίνει ένα μικρό αβαντάζ. Οχι στο πρωτάθλημα. Εκεί θα περιμένουν ένα δώρο από Γουέστ Χαμ ή από τη Γουίγκαν στα δύο τελευταία ματς. Κυρίως ψυχολογικό για την περίπτωση που βρεθούν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Επί της ουσίας ακόμα κι αν χάσει αύριο η Γιουνάιτεντ, η όποια λογική υπάρχει στο ποδόσφαιρο λέει πως ο τίτλος είναι δικός της. Τελευταία φορά που πρωτάθλημα κρίθηκε στο νήμα και η Γιουνάιτεντ το έχασε ήταν το 1992. Τότε ήθελε μία νίκη σε δύο παιχνίδια και δεν άντεξε την πίεση, κάνοντας ισάριθμες ήττες, με αποτέλεσμα να της πάρει τον τίτλο η Λιντς του Ερικ Καντονά. Μόνο που 16 χρόνια πριν μοιάζει σαν να είναι... προϊστορικά. Η Πρέμιερ Λιγκ δεν είχε γίνει ακόμα και οι «κόκκινοι διάβολοι» δεν είχαν σπάσει την κακοδαιμονία των πέτρινων χρόνων, συμπληρώνοντας τότε 25 χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημά τους. Ενα χρόνο αργότερα, το 1993, ο Φέργκιουσον μπόρεσε να δώσει στη Γιουνάιτεντ αυτό που της είχε γίνει εμμονή από τα χρόνια του Ματ Μπάσμπι. Από τότε μέχρι σήμερα η Γιουνάιτεντ έχει πάρει 9 πρωταθλήματα και αν δεν χάσει αύριο, σίγουρα θα πάρει και το 10ο. Τότε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε ακόμα 7 και η Λίβερπουλ των 18 τίτλων έμοιαζε με ταξίδι στο άπειρο. Τώρα θα είναι σε απόσταση αναπνοής και από μόνο του ως κίνητρο αρκεί για τον σερ Αλεξ για να μείνει περισσότερα χρόνια στον πάγκο.

Η Τσέλσι αντίθετα «αυτοκτόνησε» με τη Γουίγκαν. Η ισοφάριση του Εμιλ Χέσκεϊ στις καθυστερήσεις τής στέρησε την ευκαιρία να πάει στο αυριανό παιχνίδι μόλις έναν πόντο πίσω, διατηρώντας ουσιαστικές ελπίδες για την ανατροπή. Και μόνο όμως για την εξάντληση κάθε μαθηματικής πιθανότητας χρειάζεται τη νίκη, αλλά και για τους λόγους του ψυχολογικού αβαντάζ που αναφέραμε παραπάνω.

Αγωνιστικά είναι δύσκολο να πει κάποιος αν η Τσέλσι του σήμερα είναι ικανή να νικήσει τη Γιουνάιτεντ. Σε ένα ουδέτερο γήπεδο ίσως όχι. Στο «Στάμφορντ Μπριτζ» όμως μπορεί κι έτσι θα δώσει ένα σασπένς στα δύο τελευταία παιχνίδια. Η εικόνα της Γιουνάιτεντ στη Βαρκελώνη ήταν άκρως απογοητευτική για όσους θα επιθυμούσαν να δουν μια ομάδα που ξεχειλίζει από ταλέντο, να παίζει όπως πραγματικά μπορεί. Ταυτόχρονα όμως απέδειξε πόσο έχει ωριμάσει η τακτική του Φέργκιουσον με τον χρόνο. Στα 67 του χρόνια έχει μάθει πότε πρέπει να θυσιάζει το θέαμα στον βωμό της επιτυχίας. Ακούγεται κυνικό, όμως ταυτόχρονα είναι και ο μοναδικός τρόπος για να μη μένεις μόνιμα με την απορία και τη φρικτή σκέψη «τι θα γινόταν αν...».